12
ท่ามกลางสายลม…ห่มแสงดาว
เมื่อสมุนโจรที่ขึ้นมาช่วยกันทำบ้านหลังใหม่พากันลงไปหมดแล้ว กอพเยียใช้เวลาตลอดช่วงค่ำในการทำความคุ้นเคยต่อบ้านหลังใหม่ ความสูงเทียมเท่าเมฆทำให้นางใจหายใจคว่ำไปแล้วไม่รู้ต่อกี่ครั้ง ท้ายที่สุดก็เลือกที่จะหยุดเดินสำรวจแล้วนอนนิ่งๆ อยู่ภายในห้องนอน เสียงสายลมพัดหวือแรงวูบหนึ่ง บ้านของนางก็เอนตัวไปตามกระแส กอพเยียแทบหยุดหายใจในความไหวโยกที่ยังคงเคลื่อนตัวอยู่ตลอดเวลา
"กอพเยียเจ้าออกมารับลมเย็นๆ ข้างนอกเร็วเข้า" เสียงของมหาโจรตะโกนเข้าไปให้คนด้านในได้ยิน หลังจากที่เสร็จสิ้นภารกิจการตรวจตราความเรียบร้อยของบรรดาสมุนโจรด้านล่างแล้ว
'อยากรับลมมากนักก็รับไปคนเดียวสิ' นางค่อนขอดอยู่ข้างใน แต่ก็ต้องยันกายลุกขึ้นแล้วออกไปข้างนอกตามคำสั่งของไฟมาร
"มันมีอะไรน่าดูนักหรือข้างนอกนี่" นางค่อยๆ ย่อตัวลงแล้วคลานไปใกล้ๆ ไฟมาร ด้วยกลัวในอาการไหวเอนต
