เด็กน้อยผู้น่าสงสาร
1067 Words
บทที่3
เด็กน้อยผู้น่าสงสาร
ผมเดินทางมาหาไอ้เจที่บ้านเพื่อให้มันหาครูพี่เลี้ยงให้ผมสักคนนึง จะได้มาอยู่ดูแลลูกผมและสอนหนังสือลูกผมไปด้วย มาถึงผมก็เจอมันกำลังหัวร้อนเกี่ยวกับมหาวิทยาลัยที่กำลังมีปัญหา แต่พอมันเห็นลูกผมเดินจับมือกับผมมันก็รีบทิ้งความเครียดทุกอย่างเพื่อเดินมาทักทาย
“หนูอิงอิงเจอกันสักทีนะคะ”
“อิงอิงสวัสดีลุงเจก่อนค่ะ”
“สวัสดีค่ะ”
“ลูกมึงเรียบร้อยว่ะ น่ารักจังแก้มยุ้ยมาก ว่าแต่มึงจะให้กูหาครูพี่เลี้ยงใช่ไหม”
“อืม เกรงใจยูริไหนจะงานไอ้หมออีกถ้าไอ้หมอไปบ้านเมียก็ไม่มีคนดูลูกกู จะฝากพะพายกับไอ้คีก็ไม่ไหวทางนั้นก็ลูกสอง”
“อืม เดี๋ยวกูจัดการให้”
ผมนั่งคุยกับไอ้เจอยู่พักนึงจนลูกผมเริ่มงอแงผมเลยต้องรีบพากลับมาโรงแรม พรุ่งนี้ผมมีประชุมช่วงเช้าบ่ายว่างเลยให้เลขาผมอยู่ดูเล่นกับลูกผมก่อนดีกว่าบ่ายๆ ค่อยพาไปเที่ยว
วันต่อมา
ทันทีที่เรือจอดเทียบท่าเท้าเล็กๆ ของสาวมั่นอย่างวิเวียนก็เดินขึ้นมาบนฝั่ง สองมือกระชับกระเป๋าสะพายไว้แน่น เธอมองไปรอบๆ ก็ต้องตาลุกวาวเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้มาเหยียบเกาะแห่งนี้
“หวังว่าไอ้พวกเจ้าหนี้คงไม่ตามมานะ วิเวียนแกต้องสู้สิวะ!”
วิเวียน สาวสวยสุดมั่นใจที่พึ่งเรียนจบมาแต่ก็ต้องหนีเอาชีวิตรอด เมื่อแม่ของเธอไปกู้เงินนอกระบบมาแถมยังหนีไปที่ไหนก็ไม่รู้จนเธอต้องเอาเงินเก็บมาชดใช้แทน แต่ยอดหนี้สินตั้งห้าแสนเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะชดใช้หมด เธอเลยต้องหนีมาหางานทำที่เกาะนี้ แต่การมาหางานที่นี่ก็ไม่ง่ายเลย
ฉันเดินมาอย่างไร้จุดหมายจนมาเจอร้านอาหารที่เปิดรับสมัครพนักงานอยู่ ฉันจึงรีบเดินเข้าไปสอบถามพนักงานด้านในจนเจ้าของร้านที่โคตรหล่อเดินออกมา โห....โคตรหล่อเลย
“สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีครับ ผมชื่อธาราเป็นเจ้าของร้านนี้”
“ฉันชื่อวิเวียนค่ะ พึ่งขึ้นมาที่เกาะเพื่อหางานทำโปรดรับฉันไว้ด้วยนะคะ ฉันต้องหาเงินส่งให้ที่บ้าน” ฉันพยายามอ้อนวอนคุณธาราพร้อมกับยื่นเอกสารของฉันให้ดู
“ประวัติการเรียนคุณดีมากเลยนะ ทำไมไม่เดินสายครูมาทำงานร้านอาหารทำไม” ธารามองหน้าสาวตรงหน้าด้วยความสงสัย
“บ้านฉันเป็นหนี้นอกระบบค่ะ ไม่ว่าฉันจะหนีไปที่ไหนพวกมันก็ตามตัวเจอ ฉันรู้มาว่าที่นี่เป็นที่ที่ปลอดภัย แถมยังเสรีด้วยฉันเลยอยากมาตั้งหลักที่นี่”
“เงินเดือน25000 แต่จะค่อยๆ ขยับเพิ่มขึ้นตามอายุการทำงานคุณโอเคไหม มีข้าวเลี้ยงสองมื้อ”
“โอเคค่ะ ฉันทำได้และจะทำให้ดีที่สุดด้วยค่ะ”
“อืม งั้นพรุ่งนี้ก็มาแต่เช้าเดี๋ยวผมจะให้พนักงานคนอื่นสอนงาน”
พูดจบคุณธาราก็ส่งเอกสารให้กับพนักงานแล้วเดินออกไปเลย นอกจากจะหล่อวัวตายความล้มแล้วยังตัวหอมอีกพ่อเอ๊ย
ฉันเดินออกมาเพื่อหาที่ซุกหัวนอนแต่ทำไมที่นี่มันไม่มีบ้านเช่า ไม่มีหอพักเลยวะ! มีแต่โรงแรมโคตรหรูหราหมาเห่าโฮ่งๆ แล้วเงินอันน้อยนิดของฉันจะไปพอได้ยังไงกัน โอ๊ยยย ไม่ทันได้คิด ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็กราคาค่าห้องของโรงแรมถูกสุด5000 บ้าไปแล้วเตียงทำจากทองคำหรือไง
“ในบัญชีเหลือเงินสามหมื่น ถ้าจ่ายค่าห้อง1คืนก็เหลือสองหมื่นห้า เอายังไงต่อดีเฮ้อออ ชีวิตอีวิเวียนผู้สวยใสแต่ทำไมพระเจ้าไม่ประทานพรให้ฉันรวยด้วยยยยย!!!”
เสียงตะโกนแหกปากของวิเวียนทำให้เด็กตัวน้อยสะดุ้งโหยง วิเวียนจึงหันไปยิ้มให้กับเธอ แต่ดูเหมือนเด็กคนนี้จะเป็นลูกคนรวยแต่ทำไมถึงออกมาเดินคนเดียวนะ
“พ่อแม่ไปไหนคะหนู ทำไมออกมาเดินคนเดียวแบบนี้”
“หนูจะไปท่าเรือค่ะ จะไปหาคุณม้าตอนนี้คุณป๊าทำงานอยู่”
“คุณม้าทำงานอยู่ท่าเรือเหรอคะ”
“ไม่ใช่ค่ะไม่ใช่ คุณม้าอยู่ไกลต้องนั่งเครื่องบินไป หนูไม่อยากอยู่กับคุณป๊าค่ะ”
เด็กมีปัญหาสินะเฮ้ออ ฉันเข้าใจเพราะฉันก็เป็นเด็ก23ขวบที่มีปัญหาเหมือนกัน เรียนจบมายังไม่ทันได้เดินหน้าตามความฝันก็ต้องหนีมาหางานทำ
“หนีออกมาจากคุณพ่อใช่ไหมคะ ไม่ดีเลยนะป่านนี้คุณพ่อหนูเป็นห่วงแย่แล้ว เดี๋ยวพี่พาไปส่งดีไหมคะ”
สาวน้อยส่ายหน้าเบาๆ แววตาก้มต่ำลงเหมือนจะร้องไห้ ฉันเลยต้องอ้าแขนเพื่อรับเธอเข้ามากอดจากนั้นก็อุ้มเธอขึ้นมา เอาไปส่งคุณพ่อน้องดีกว่าป่านนี้คงเป็นห่วงแย่แล้ว
“คุณพ่ออยู่ที่ไหนคะเดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“ตรงโน้นค่ะ” นิ้วเล็กๆ ชี้ไปที่โรงแรมธาดา วิเวียนจึงอุ้มเธอมายังโรงแรม ตอนนี้พนักงานกำลังวุ่นวายรวมถึงธาดาที่ร้อนใจไม่ต่างกัน
“เด็กคนเดียวไม่มีปัญญาดูก็ไสหัวออกไปให้หมด!!” เสียงสั่นๆ ของธาดาทำให้พนักงานและเหล่ารปภ.ต่างก้มหน้าสำนึกผิดที่ปล่อยปละละเลยจนคุณหนูหายไป
“คุณหนูอิงอิง!!” เลขาสาวรีบบอกเจ้านายที่กำลังโทรหาลูกน้องเมื่อธาดาหันมาเห็นลูกสาวของตัวเองก็รีบวิ่งมารับด้วยความเร็ว
“ป๊าอิงอิง...”
“ทำไมถึงไปไหนไม่บอกฮะอิงอิง!!” เสียงที่ตวาดลูกสาวทำให้อิงอิงผวาร้องไห้ออกมา วิเวียนที่ยืนอยู่จึงทนดูต่อไปไม่ไหวรีบเข้าไปต่อว่าชายหนุ่มต่อหน้าพนักงานและแขกที่เข้ามาพักในโรงแรม จนทุกคนต้องหยุดเพื่อหันมามอง
“หยุดเลยนะ คุณต่างหากที่เป็นพ่อประสาอะไร! ลูกคุณหายไปทั้งคนยังไม่รู้เรื่อง แล้วการมาตะคอกใส่เด็กอายุแค่นี้มันจะเป็นการสร้างปมให้ลูกคุณนะ!!”
“เธอเป็นใคร!”
“เป็นเมียเจ้าของโรงแรมนี้มั้ง!!”
0.0
- Writer
