“พี่ไปได้แล้ว” อิงค์ไล่ผมแล้วแย่งโทรศัพท์มือถือไปกดรับสาย เธอไปยืนหลบมุมคุย ไม่ให้ผมได้ฟังด้วย
ผมเดินคอตกกลับเข้ามาหาเพื่อน ๆ พี่ ๆ แต่ละคนท่าทางก็ดูเครียดพอสมควร โดยเฉพาะไอ้ไฟ ไม่รู้ว่าทะเลาะอะไรกับไอติมถึงได้นั่งคอตกอยู่แบบนั้น พี่ชายทั้งสองคนของมันก็คอยปลอบอยู่ ไอติมเข้ามาพร้อมกับอิงค์ ผมไม่ได้มองไอติมมากนักรู้แค่ว่าเธอร้องไห้โฮ เพราะผมเอาแต่สนใจอิงค์
ผมเดินกลับไปที่บ้านไอ้ไฟ ขึ้นไปที่ชั้น 2 ตรงเข้าห้องนอนของตัวเอง ทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่ม ยกแขนขึ้นวางบนหน้าผาก คิดถึงแต่อิงค์ ปกติก็คิดถึงทุกวันอยู่แล้ว แต่พอได้เจอหน้ากัน ได้อยู่ใกล้ ๆ กัน แล้วต้องแยกกันไป ความคิดถึงมันยิ่งทวีคูณ
Rrrr
ผมล้วงเอาโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋ากางเกง คนที่โทรเข้ามาไม่มีผลอะไรกับชีวิต ผมจึงเลือกที่จะไม่รับสาย ปล่อยให้มันดังอยู่แบบนั้นจนสายตัดไปเอง
LINE
ไม่รับสาย แต่ก็ยังส่งไลน์มาอีก ผมว่านะถ้าผมไม่ตอบอะไรก็คงจ
