ข้อตกลง
1250 Words
ภูเก็ต
“นั่งลงก่อนซิ..”
ฉันเข้ามาในห้องทำงานตามคำบอกของแม่บ้านคนนั้น และคนที่รอฉันอยู่ในห้องตอนนี้กลับไม่ใช่ผู้หญิงคนที่ฉันเคยคุยโทรศัพท์ด้วย แต่เป็นไอ้ฝรั่งโรคจิตที่ฉันเจอที่โรงแรมราเมอร์เมื่อวันก่อน
“นี่คุณ..”
“ตกใจหรอที่เเห็นหน้าฉัน..?”
“...”
ฉันมองหน้าเขาด้วยความโกรธแล้วก็หันหลังจะเดินหนีเขาออกไปที่ประตู แต่ประตูกลับถูกล็อกจากด้านนอก ต้องเป็นป้าแม่บ้านคนนั้นแน่ๆ ฉันจึงหันมามองหน้าเขาด้วยความไม่พอใจ
“บอกให้ป้าแม่บ้านเปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้.”
“ฉันบอกให้เธอนั่งลง..”
“ไม่นั่ง...”
“แล้วเธอไม่อยากคุยเรื่องที่ดินที่ร้านกาแฟเธอแล้วหรือไง..?”
ฉันจ้องหน้าเขาอย่างนึกโกรธ นี่เขารู้เรื่องที่ดินที่ร้านกาแฟของฉันด้วยหรอเนี้ยหรือว่า
“นี่อย่าบอกนะว่า..คุณเป็นคนไปขอซื้อที่ดินตรงร้านกาแฟกับพ่อฉัน..?”
“ใช่..ฉันเอง”
“คุณทำแบบนี้ทำไม..นี่คุณต้องการอะไร..?”
“ฉันเคยบอกเธอไปแล้วนี่..ว่าฉันต้องการอะไร..”
ฉันจำสิ่งที่เขาเคยขอฉันได้ก็ยิ่งรู้สึกไม่พอใจที่เขาใช้แผนการชั่วๆแบบนี้ เพื่อเอามาต่อรองฉันหรอเนี้ย
“คุณนี่มันเป็นฝรั่งโรคจิตของแท้จริงๆ”
“...”
เขายิ้มที่มุมปากเหมือนไม่ได้สนใจคำพูดของฉันเลยสักนิด แล้วอยู่ๆก็มีสายเรียกเข้าจากมือถือของเขา
“ว่าไง..เรียบร้อยไหม..?”
(เรียบร้อยครับนาย..)
“ดี..”
เขาพูดโทรศัพท์เสร็จก็วางสายลง แล้วเงยหน้าขึ้นมามองฉันด้วยใบหน้าที่ดูเจ้าเล่ห์
“นั่งลงซิ..ฉันมีเรื่องจะตกลงกับเธอ”
“ไม่มีวัน..ฉันไ่มมีอะไรจะตกลงกับคุณทั้งนั้น แล้วก็ฝันไปเถอะว่าคุณจะได้ที่ดินของย่าฉันไป..”
“แต่พ่อเธอยอมเซ็นต์ขายที่ดินให้กับฉันแล้วนะ..แล้วเขาก็เอาเงินไปหมดแล้วด้วย ตอนนี้โฉนดอยู่ในมือคนของฉันแล้ว”
“ไม่จริง..ฉันไม่เชื่อ”
“ไม่เชื่อก็ตามใจเธอ..แต่ถ้าเธออยากทำร้านนั้นต่อไปก็ได้นะ..ฉันจะยอมให้เธอเป็นเจ้าของร้านได้ต่อไป แต่จะต้องมีฉันเป็นหุ้นส่วนด้วย..”
“ไม่มีทาง..ร้านนั้นเป็นของฉันคนเดียว คุณไม่มีสิทธิ์เข้ามายุ่งกับร้านของฉัน”
“ฉันมีสิทธิ์ทุกอย่างในร้านนั้น เพราะมันตั้งอยู่บนที่ดินที่ฉันจ่ายเงินด้วยราคาที่แพงมากมาแล้ว..กะอีแค่ร้านเล็กๆของเธอถ้าฉันไม่ต้องการมันฉันจะทุบมันทิ้งเมื่อไหร่ก็ได้..จะลองดูไหมละ..?”
“...”
ฉันยืนกำหมัดแน่นมองใบหน้าเขาด้วยความโมโหสุดขีด
“คุณมันเลวที่สุด...”
“ฉันบอกแล้วไงว่าอะไรที่ฉันต้องการฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มันมา..และ.ตอนนี้ฉันก็ได้ที่ดินเธอมาครองแล้วรวมทั้งร้านกาแฟของเธอด้วย..”
“...”
เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินตรงเข้ามาหาฉันช้าๆ จนฉันต้องถอยหลังหนีจนไปชนเข้ากับประตูห้องที่มันถูกล็อคจากข้างนอกจนสนิท
“ต่อไปฉันก็จะได้ตัวเธอ..แล้วก็หัวใจของเธอ”
“ฝันไปเถอะ..”
เขายิ้มให้ฉันเล็กน้อยที่มุมปากตัวเอง ทำสีหน้าแบบเหมือนผู้ชนะที่คิดว่าเขาจะทำอย่างที่พูดได้จริงๆ
“ปากเก่งแบบนี้ซิฉันชอบ..”
เขาเดินเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้นจนใบหน้าของเรา 2 คนแทบจะชนกัน ฉันเริ่มเห็นท่าไม่ดีจะเดินหนีไปอีกฝั่งของห้องก็ไม่ทันแล้ว เพราะเขาใช้มือยันที่ประตูไว้ทั้ง 2 ข้างไม่ให้ฉันหนีไปไหน
“จะทำบ้าอะไร..?”
“ฉันเคยบอกเธอแล้วไงว่าสิ่งที่ฉันต้องการที่สุดคืออะไร..เธอรักร้านกาแฟนั้นมากไม่ใช่หรอ..ฉันยกมันให้เธอพร้อมกับที่ดินทั้งหมดเลยก็ได้นะ..”
“...”
“แค่เธอยอมเป็นผู้หญิงของฉัน..ฉันจะคืนทุกอย่างให้กับเธอ..”
...
เพี๊ย>>
เธอตบหน้าผมอย่างแรงจนหันไปอีกทาง ไม่เคยมีใครกล้าทำกับผมแลบนี้เลยสักคน
“ไอ้บ้า..ไอ้โรคจิต ไม่มีวัน..อื้มมมม...”
ผมกระชากใบหน้าเธอดึงเข้ามาจูบด้วยความโกรธสุดขีด เพราะไม่เคยมีใครกล้าตบหน้าผม เธอกล้าดียังไงมาทำกับผมแบบนี้
“ปล่อยนะไอ้บ้า..อื้มมม”
เธอร้องได้แค่นั้นเพราะริมฝีปากบางถูกผมประกบจูบบดเคล้าแรงๆอย่างเป็นการลงทัณฑ์ที่เธอกล้ามาตบใบหน้าของผม
“หึ!...ฉันจะลงโทษเธอที่เธอกล้ามากที่มาตบหน้าฉัน”
“อย่านะ..ปล่อยฉันนะ..ช่วยด้วย..อื้มมม”
ผมก้มลงมาประกบจูบคนที่ยืนตัวสั่นๆอีกครั้ง แต่เหมือนผมยิ่งจูบยิ่งลูบไล้ฝ่ามือไปมาบนร่างกายเธอก็ดูเหมือนว่าตัวเธอจะยิ่งสั่นมากขึ้น
“อ่าส์..”
ยิ่งได้จูบที่เนินนานเท่าไหร่ก็เหมือนว่าแก่นกายของผมมันจะยิ่งขยายใหญ่มากขึ้น ผมต้องร้องครางกระเส่าออกมาอยู่กับเรียวปากบางของเธอ
“อื้อ..ปล่อยนะ อย่า..”
ผมปล่อยเรียวปากหวานให้เป็นอิสระ แล้วเคลื่อนลงมาขบเม้มเบาๆ ตรงต้นคอขาวจนเกิดรอยแดง
“อื้อ.หยุดนะ อย่าทำแบบนี้ ปล่อยฉันนะ...”
เธอสะดุ้งน้อยๆ ไปกับแรงดูดของผมที่ซอกคอเธอ ผมอดใจไม่ไหวต้องช้อนอุ้มร่างบางมาวางไว้บนโต๊ะทำงานตัวใหญ่ในห้อง
“อย่านะ..ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย..อื้มมม”
เธอร้องให้คนช่วยแต่ผมก็รีบกดใบหน้าลงมาจูบเธออีกครั้ง เธอพยายามใช้มือทุบตีมาที่หลังผมแล้วดึงทึ้งเสื้อเชิ๊ตที่ผมสวมใส่อยู่เพื่อให้ตัวผมออกห่างจากเธอ ขาเธอที่พยายามยกขึ้นมาเพื่อเอามันยันตัวผมก็ถูกผมจับแยกมันออกแล้วใช้ตัวเองคร่อมกลางหว่างขาเธอไว้ แล้วดึงรั้งเอวเธอเข้มาใกล้ๆจนเธอไม่สามารถขยับหนีผมได้อีก
“อื้มมม..อย่าทำแบบนี้..หยุด อื้มมม”
ผมใช้มือเพียงข้างเดียวโอบรัดรอบเอวเธอไว้ แล้วมือข้างที่ว่างอีกข้าง ก็จัดการปลดกระดุมเสื้อเธอออกจนครบทุกเม็ด
“อย่า..ได้โปรดอย่าทำแบบนี้”
“รับปากฉันซิว่าต่อไปนี้ฉันพูดอะไรเธอจะต้องฟังฉันทุกอย่าง..”
“...”
“ฉันจะคืนที่ดินและร้านกาแฟให้กับเธอ แต่เธอต้องยอมมาเป็นผู้หญิงของฉัน..”
“...”
เธอไม่พูดอะไรสักคำเพราะเธอไม่อยากทำตามในสิ่งที่ผมขอซินะ ดี..อยากจะรู้นักว่าเธอจะทนได้นานแค่ไหน
“ตกลง..ฉันยอม ฉันจะยอมทำตามที่คุณขอทุกอย่าง..”
“ดี..”
ผมยิ้มอย่างพอใจที่เธอยอมทำตามที่ผมขอได้จริงๆ
“แต่ต้องไม่ใช่ตอนนี้...ขอให้ฉันพร้อมมากกว่านี้ก่อน..แล้วฉันจะบอกคุณเอง”
“นานแค่ไหน กี่วัน กี่เดือน กี่ปี..?”
“ฉันขอเวลา 3 เดือน..”
“ไม่ได้..3 เดือนมันนานไป ฉันให้เธอได้แค่ 1 เดือนเท่านั้นแหละ..ถ้าครบ 1 เดือนเมื่อไหร่แล้วเธอยอมนอนกับฉัน ฉันจะยกทุกอย่างคืนให้กับเธอ...”
- Writer
