“ข้าแค่พยายามจะไม่นึกถึง” พระมเหสีสรวลขึ้น “ข้าไม่อยากให้พวกเจ้ารีบเดินทางกลับเลย”
“พระองค์ก็รู้เหตุผลนั้นดี” อูเซอร์คาเรส่งจานอาหารให้เมอริอาร์ “กระหม่อมกลับมาอีกครั้งถึงตอนนั้นคงได้ทราบว่าพระนางจะได้พระธิดาหรือพระโอรส”
“ที่นี่ก็เหมือนบ้านของท่านเช่นกันจะกลับมาเมื่อไหร่ก็ย่อมได้ ข้าก็คาดหวังว่าเมื่อท่านกลับมาอีกครั้งจะข่าวดีมาให้ข้าด้วย”
เมอริอาร์ได้แต่ก้มหน้าก้มตาทานอาหารของตนเองไปเงียบๆ ข่มความเขินอายที่เกิดขึ้นใจ ที่พระมเหสีเอ่ยหมายถึง ‘ลูก’ ใช่ไหม จะเป็นไปได้อย่างไร เขากับเธอนะหรือ?
“เมอริอาร์เจ้าไม่มีหญิงรับใช้ใช่ไหม” พระมเหสีเอ่ยถาม
“เพคะ”
“ถ้าเช่นนั้นข้าจะให้เจย์นาเดินทางไปกับเจ้าด้วย” พระมเหสีหันไปทางเจย์นา “เจ้าไม่มีอะไรขัดข้องใช่ไหม”
“เพคะพระมเหสี” เจย์นาก้มศีรษะรับคำสั่งอย่างนอบน้อม
“ไม่เป็นไรเพคะ หม่อมฉันอยู่ได้”
“ไม่เป็นไรไม่ได้ เจ้าไม่ใช่เมอริอาร์คนเดิมแล้วน
