“ทำไมละ...แบบนี้มิดีกว่าหรือ” แม่ทัพหนุ่มหัวเราะในลำคอแสร้งกระชับวงแขนที่โอบรัดรอบเอวของหญิงสาวแน่นขึ้นและโน้นหน้าลงเกือบชิดแก้มเนียน
“ข้าเกรงว่าเจ้าจะเขินอายยามที่ข้าเกี้ยวเจ้าต่อหน้าผู้อื่น”
“ท่านอย่ามาเฉไฉหน่อยเลย” เมอริอาร์พยายามกระถดตัวออกห่าง แต่พื้นที่บนหลังม้าไม่ได้กว้างพอจะให้เธอหลบหลีกเขาได้พ้น “ข้ารู้ว่านี่ไม่ใช่เส้นทางกลับค่ายของท่านใช่ไหม”
“ข้าปลื้มใจนักที่มีภรรยาที่ฉลาดเฉลียวเช่นเจ้า” ชายหนุ่มแหงนหน้าหัวเราะเสียงดัง นานแล้วที่เขาไม่ได้หัวเราะเต็มเสียงแบบนี้ ครั้งล่าสุดมันเมื่อไหร่กัน...มันเนิ่นนานจนจำไม่ได้แล้วหรือนี่
“นั่นคำชมหรือเปล่าเจ้าคะ” หญิงสาวขมวดคิ้วยุ่ง “เป็นเช่นที่เจ้าคิด”
“แต่ไยข้ามิรู้สึกเลยสักนิด” เธอเบ้ปากแลบลิ้น “ถ้าท่านเห็นข้าเป็นภรรยาจริงก็โปรดบอกเถิดว่าเรากำลังไปที่ใดหรือท่านกำลังหาที่สังหารข้าอยู่”
“ไยเจ้าคิดเช่นนั้นเล่า” อูเซอร์คาเรยิ้มร่า “ข
