5 อาสาเพื่อโดนหาเรื่อง
817 Words
บ้านจตุโชติ
"พี่อัญไปนอนก่อนเถอะจ๊ะ เค้กยังต้องอ่านหนังสืออีก เดี๋ยวรอปิดประตูให้คุณชายก็ได้" เด็กสาวพยามหยิบยื่นน้ำใจเล็กๆน้อยๆ หลังอัญชันช่วยเธอไว้หลายเรื่อง แถมคืนนี้อีกฝ่ายยังดูไม่ค่อยสบาย หากตื่นไม่ทันเตรียมของให้เจ้านาย คงได้โดนป้าหวานดุเอา
ร่างบางสวมใส่ชุดนอนแขนขายาว ลายการ์ตูนสีชมพูบ่งบอกวัยเยาว์ ถือหนังสือวิชาหลักเตรียมอ่านเก็บความรู้ เพราะตั้งใจว่าจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยรัฐบาล กลัวว่าผู้เป็นพ่อรับภาระหนักเกินไป
"จะดีหรอเค้ก คุณเกนยิ่งชอบแกล้งเค้กอยู่" อัญชันกำลังช่างความคิด ก้ำกึ่งระหว่างเรื่องไหว้วานเหมาะสมหรือไม่ ในขณะที่ตัวเธอเองอุณหภูมิเริ่มสูงขึ้น ผลพวงจากการตากแดดจัด ตอนไปจ่ายตลาดช่วงเที่ยง
"ดึกป่านนี้แล้ว ไม่เมากลับมาก็นอนคงนอนคอนโดแล้วมั้ง" เพราะมันเป็นแบบนี้เกือบทุกวันนะสิ เวลาที่ประมุขของบ้านไม่กลับ ดั่งสำนวนสุภาษิตไทย แมวไม่อยู่หนูร่าเริง
"พี่ฝากเค้กวันนึงนะ ถ้าไม่ไหวก็ไปปลุกพี่เลย" อัญชันสำรวจภายในรอบบ้าน ทุกอย่างดูเรียบร้อย แถมปิดไฟบางดวงไม่ได้ใช้งาน เหลือเพียงรอรับเจ้านายเท่านั้น
"ไม่ต้องห่วงเค้กหรอก พี่อัญไปกินยานอนได้แล้ว" เด็กสาวบอกราวคนฟังวางใจ เร่งเดินไปหน้าตู้ยาสามัญ หยิบกระปุกสีขาวคาดว่าข้างในคือยาลดไข้ ไม่ลืมเอาขวดน้ำเปล่ายื่นส่งตาม
พอรุ่นพี่แม่บ้านหายไปตรงหลังบ้าน ร่างบางหันสนใจกับหนังสือเรียนทันที ปล่อยบรรยากาศรอบตัวเงียบสงัด เพราะถึงยังไงก็มีบอดี้การ์ดดูแลด้านนอกแล้ว
ปี๊ด!!!! จนกระทั่งสองชั่วโมงผ่านไป เสียงสัญญาณแตรรถดังสนั่น บ่งบอกถึงบุคคลขับขี่ ปลุกคนกำลังสะลึมสะลือดีดตัวนั่งตรง
"คนเมานี่หูหนวกชะมัด" เธอรู้อยู่แล้วว่าสติสัมปชัญญะคุณชายของบ้าน คงถูกฤทธิ์แอลกอฮอล์ควบคุม เค้กรีบวางหนังสือก้าวสองเท้าวิ่งไปต้อนรับรวดเร็ว เพื่อตัดปัญหาก่อนเข้าห้องนอน
"ฉันเรียกเหรอ" น้ำเสียงเมามายพูดขึ้น ขณะลงจากรถสปอร์ตคันหรูตกแต่งรอบคัน ปรากฏร่างสูงเด่นชัด เสื้อผ้าหลุดรุ่ยต่างจากตอนไป เลิกคิ้วถามเด็กสาวอย่างเอาเรื่อง
"คะคือพี่อัญป่วย..เค้กเลยมารอรับใช้คุณชายแทนค่ะ" ใบหน้าใสเครื่องสำอางค์ ก้มค้ำกลัวความผิด ทั้งที่เกิดจากการหวังดีแท้ๆ เหตุใดเขาถึงทำเป็นโกรธแค้นหนักหนา
"รับใช้เหรอ? งั้นฉันวานเอาไปทิ้งหน่อยสิ" ท่อนแขนแกร่งดันประตูรถเปิดอ้ากว้าง เผยกองทิชชู่มากมายเกลื่อนพื้น แต่ทว่าดวงตากลมต้องตลึงเบิกโต ยามเห็นถุงยางอนามัยแบบใช้แล้ว ปะปนในกองกระดาษ
"ทิ้งหมดเลยหรอคะ" น่าขยะแขยงสุดทน แค่มองด้วยตาเปล่ายังรังเกียจเลย ร่างบางยืนตัวแข็งทื่อ เกิดมาเธอพึ่งเคยเห็นความต้องการของมนุษย์ ไม่ต่างไปกว่าสัตว์เดรัจฉาน ไร้การอับอายสิ้นดี
"คนใช้" เหมือนคนเมาเอ่ยเตือนย้ำสถานะ แล้วหันหลังเดินหนีเข้าตัวบ้าน ผิวปากราวอารมณ์ดี ส่วนคนไม่มีทางเลือกรีบวิ่งไปหยิบเครื่องดูดฝุ่นขนาดเล็ก จัดการขยะสุดน่ารังเกียจกองนี้
พอจัดการเก็บอุปกรณ์ต่างๆเรียบร้อย เค้กได้ทำการปิดประตูบ้านใหญ่ เพื่อตัวเองเดินออกทางด้านหลัง ไปห้องพักแม่บ้านอยู่โซนครัว
"รีบไปไหนล่ะ แม่คนใช้!" และแล้วเสียงเข้มก็ดังขึ้น ท่ามกลางความเร่งรีบอยากพักผ่อน เพื่อตื่นไปเรียนทันเวลาพรุ่งนี้ ฮาเกนยังนั่งอยู่ตรงเคาน์เตอร์บาร์ จับแก้วเหล้าเทรินกระดกดื่ม
"คุณเกนอยากได้อะไรอีกหรอคะ"
"มาตรงนี้นั่งรินเหล้าให้หน่อย" ฝ่ามือหนาเลื่อนขวดเหล้ามาอีกตำแหน่งนึง ใช้ปลายเท้าแกร่งถีบเก้าอี้มาด้านข้างกึ่งบังคับ เคาะนิ้วชี้ลงขอบกระจกราวนับเวลาถอยหลัง
"หนูทำไม่เป็น" ใบหน้าใสส่ายพลันวัน รัศมีความน่ากลัวยากเกินเดาใจ ทำเธออยากกลับเข้าห้องไวที่สุด
"เหรอ...ไม่น่าจะอ่อนตัวโลกแล้วนะ" คำพูดดูแคลนมองเหยียดหยามรูปร่างเด็กสาว
"ขอตัวก่อน...."
"อยากให้บอกพ่อเธอไหม ว่าดูแลเจ้านายแย่ขนาดไหน" ยังไม่ทันที่น้ำเสียงหวานได้เอ่ยจบ คุณชายเล่นพูดดักแทรกเสียก่อน หยั่งรู้ความคิดว่าบิดาอีกฝ่ายจงรักภักดีมากแค่ไหน
"แค่แป๊บเดียวนะคะ" พอโดนบีบบังคับ ใบหน้าเด็กสาวเริ่มค้ำงอ ก้มมองลงแต่พื้นกระเบื้องลายหินอ่อน จำใจยอมรับชะตากรรม
"อย่าสำคัญตัว!"
.....................................................
คดีอาจพลิกก็เป็นได้ นักอ่านรู้แต่ไรท์ไม่รู้ 5555
- Writer
