1 บทนำ
709 Words
@ บ้านจตุโชติ
"เชี้ย!!!แมร่งกระโดดได้" น้ำเสียงตกใจราวกับเห็นเรื่องเหลือเชื่อ เมื่อฮาเกนแอบหยิบแมลงสาปของปลอม ผลิตด้วยพลาสติกสีเลียนแบบชนิดจริงทุกประการ จู่จู่ดันพ่วงอิทธิฤทธิ์ดีดเด้ง เพื่อเตรียมแกล้งพี่สาวปากร้ายอย่างคึกคะนอง
ร่างสูงในชุดเครื่องแบบนักศึกษามหาลัยชื่อดัง อยู่ชั้นปีสองคณะบริหาร เดินตามรอยนักธุรกิจผู้เป็นบิดา กำลังจะเก็บรองเท้าส้นสูงเข้าที่ตำแหน่งเดิม ทว่า...
"ม๊า!!!ดูฮาเกนดิ มันเอาแมลงสาบปลอมมาหย่อนใส่รองเท้ารีนอีกแล้ว" มารีนตะเบ่งเสียงฟ้องมารดา ได้ยินไกลสามร้อยหกสิบองศา ขณะกำลังก้าวเท้าเตรียมออกจากบ้านหลังโตไปเรียนช่วง
อิมเมจผู้เป็นแม่ของทั้งสอง กลั้นหัวเราะพร้อมส่ายหน้าอย่างคุ้นชิน เมื่อเจอเรื่องแบบนี้ในทุกวัน รีบส่งสัมภาระสามีให้พิษณุบอดี้การ์ดมือขวา ก่อนเร่งเดินตามหาต้นตอเสียงแสบแก้วหู
"เจ้าเกน!แกล้งพี่ทำไมทุกวัน..หื้ม?" แม่ส่งเสียงบ่น
"ผมจะไล่ต่างหาก" ลูกตัวดีเอ่ยบอกน้ำเสียงอ่อน รับบทผู้หวังดีแม้นัยน์ตาต่างการกระทำ
"มันโกหกม๊า!คิดว่าตัวเองเป็นพ่อมดเสกวิชาตัวแข็งได้หรอ?" พี่สาวไม่ยอมอ่อนข้อให้ รีบยืนขวางดักตรงทางลงบันได
"แฮร์รี่พอตเตอร์ไงเจ้" คนบอกพร้อมเสียงทะเล้น ยิ่งยั่วยุอารมณ์เกรี้ยวกราดเพิ่มเท่าตัว
"ม๊ายึดกุญแจรถแข่งมันเลย ไอน้องนิสัยไม่ดี!" ความสูงของน้องชายนำโด่งกว่า เพียงถือกุญแจชูเหนือศรีษะ ยังไงมารีนก็เอื้อมไม่ถึง
"ม๊าเงียบอ่ะเจ้ น่ากลัวจังเลยเนอะครับ" ใบหน้าหนายิ้มเยาะเย้ย มารดาทำเพียงยืนกอดอกกลั้นหัวเราะให้เท่านั้น บรรยากาศแสนจะวุ่นวาย แต่มักแทรกความสุขผสาน จนบอดี้การ์ดแถวนั้นยิ้มตาม
"เอามาเลย!!!/ฮาเกนระวัง!!!" ขณะทุกคนกำลังสนใจกับการต่อล้อต่อเถียงสองพี่น้อง ไม่ทันระวังด้านหลังดี ซึ่งผู้เป็นแม่รีบบอกรวดเร็ว แต่แล้ว.....
ตุ๊บ!!!!
แรงกระแทกของชายหนุ่มอย่างจัง ตอนก้าวถอยหลังชนเด็กสาวตัวเล็ก ทำเธอหกล้มถาดผลไม้ในมือหกกระจายเกลื่อน มารีนเร่งก้าวลงบรรไดไปช่วยประคอง ปล่อยน้องชายลุกยืนขึ้นเอง แสดงใบหน้าโมโหแดงจัด
"ยัยนี่อีกแล้วหรอเนี้ย ซุ่มซ่ามจังอะ!" ฮาเกนหันมาต่อว่าทันที เธอคือเค้กสาวใช้ในบ้าน วัยอายุน้อยสุดพึ่งขึ้นชั้นมัธยมปีที่4
เพียงเพราะเป็นลูกบอดี้การ์ดมือขวาของบิดา แล้วดันกำพร้าแม่ไม่นานมานี้ ครอบครัวฮาเกนจึงรับอุปการะต่อในฐานะลูกบุญธรรม เค้กจึงตอบแทนด้วยการทำงานบ้านช่วยหลังเลิกเรียน ไม่เรียกร้องเงินทอง รวมถึงความเป็นอยู่ในบ้านหลังใหญ่
"อย่าว่าเค้กสิ โทษตัวเองเถอะชอบแกล้งคนอื่นก่อนเอง" มารีนว่าให้คืน ช่วยลูบผมเปียปลอบ ก่อนปล่อยให้เด็กสาวก้มเก็บของใส่ถาด ท่าทางอ่อนน้อมเรียกความเอ็นดูผู้อุปการะ
"นั่นนะสิ เค้กยังเด็กเราควรพูดดีๆกับน้องเค้านะเกน ถ้าพิษณุมาเจอลูกตัวเองโดนรังแก ฮาเกนคิดว่าเค้าจะรู้สึกยังไงลูก" อืมเมจก้าวขาไปยืนข้างลูกชาย ใช้ความอ่อนโยนสั่งสอน ชายหนุ่มวัยรุ่นเลือดร้อน
"ในเมื่อป๊าเคยบอกไปแล้ว ว่าให้ช่วยกันดูแลเค้กอย่างน้องสาวคนนึง พวกลูกคงไม่ติดอะไรนะ" และแล้วน้ำเสียงประมุขผู้เป็นใหญ่สุดในบ้านก็ดังขึ้น มีพิษณุยืนก้มหน้าด้านหลัง ด้วยอารมณ์รู้สึกเกรงใจเจ้านาย ที่ไม่เคยเห็นลูกน้องคือคนอื่นเลย
หากภรรยาไม่สิ้นใจด้วยโรคร้าย ป่านนี้ลูกสาวเพียงคนเดียวคงได้เรียนที่ต่างจังหวัด ซุกซนตามวัยคึกคัก
"รีนไม่ติดค่ะป๊า แถมเค้กยังช่วยงานรีนได้อีก นอกจาก..." พี่สาวส่งเสียงแจ่มใสบอก กระทั่งแววตาเหลือบมองน้องชายตัวดี คล้ายจะฟ้องเรื่องเหตุการณ์เมื่อกี้
"ผมไปก่อนป๊า...ฝากไว้ก่อนยัยผ้าขี้ริ้ว"
.......................................
สวัสดีค่ะกันเริ่มเรื่องใหม่นะคะ เริ่มต้นจะสั้นๆหน่อย คอมเม้นท์หน่อยค่าใครตามมาจากเรื่องเฮียซายน์บ้าง
- Writer
