“ฉันไม่ใช่คนขี้ฟ้องสักหน่อย” เธอเบะปากก่อนที่จะคลี่ยิ้มออกมาบาง ๆ “นายรอแป๊บนะ ฉันไปเอามาให้”
ผมพยักหน้าส่ง ๆ ก็นึกว่าจะงอแงจนเททิ้งหรือไม่ก็กินไปหมดแล้วอย่างที่เธอพูดเสียอีก มองคนตัวเล็กผ่านกระจก เห็นเธอพูดอะไรกับเพื่อนแค่ไม่กี่คำ สีหน้าขณะที่พูดก็มีแต่รอยยิ้ม ทำอย่างกับดีใจมากที่ผมมา
“มันเย็นชืดไปหน่อยนะ” เธอขึ้นมานั่งข้าง ๆ แล้วเปิดกล่องพลาสติกให้ผม
“กินได้หมดแหละ” ผมตอบ แล้วถามต่อ “เธอเรียนกี่โมง”
“เก้าโมงครึ่ง”
“แล้วมาทำไมแต่เช้า” ผมถามพร้อม ๆ กับเหยียบคันเร่งให้รถขับเคลื่อนไปตามทาง บริเวณที่จอดเมื่อครู่นี้จอดได้แค่เพียงชั่วคราว ลานจอดหน้าตึกบริหารก็มีรถจอดเต็ม เลยต้องขับมาที่ลานจอดรวม
“ปกติฉันก็มาเวลาเดิมเลยอะ เพราะต้องตื่นแต่เช้าอยู่แล้ว เมื่อเช้าฉันก็นึกว่านายจะมาเวลาเดิม ฉันกลัวไม่ทันเลยนั่งวินมา” ฟังแล้วก็อึ้งไม่น้อย นี่กลัวไม่ทันผมถึงกับนั่งมอเตอร์ไซค์รับจ้างมาเลยเหรอ ไม่ร
