มหาวิทยาลัย ฉันให้จอดส่งที่ลานจอดรวม เดินเข้ามานั่งที่โต๊ะม้าหินข้างลานจอดรถ นาฬิกาข้อมือบอกเวลา 7.58 น. ปกติเขาจะมาถึงที่นี่ประมาณ 7.45-8.00 ไม่เกินนี้ ฉันชะเง้อมอง เมื่อไหร่คนที่ฉันรอจะมาถึง ตอนนี้ 8.10 น. ก็ยังไร้วี่แวว ล้วงเอาสมาร์ตโฟนที่อยู่ในกระเป๋าผ้าออกมา ต่อสายหาพี่ภีม สัญญาณเรียกจนตัดไป ต่อสายอยู่หลายครั้งเขาถึงได้รับสาย [โทรมาทำไม] น้ำเสียงงัวเงียราวกับว่าเพิ่งตื่น หัวคิ้วของฉันย่นเข้าหากันเมื่อได้ฟัง “นายนอนอยู่เหรอ” [ก็ใช่น่ะสิ เธอมีอะไรก็พูดมาเลย ฉันจะนอน] “นายเรียนกี่โมง” ฉันลองถาม เผื่อว่าเขาเรียนสาย ฉันอาจจะว่างแล้วเอาไข่กระทะมาให้เขาได้ [วันพฤหัส ฉันไม่มีเรียน มีอะไรอีกไหมเนี่ย จะนอนนนนน] ฟังจากเสียงก็รู้ว่าหงุดหงิด “ฉันทำไข่กระทะมาให้ นึกว่านายมาเรียน นายน่าจะบอกฉันสักหน่อยนะ ฉันจะได้ไม่ต้องทำเก้อ วันนี้แทบไม่มีใครกินไข่กระทะของฉันเลย แต่ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยว