นั่งกระดิกเท้าอยู่บนโซฟานุ่ม ๆ ในมือมีสมาร์ตโฟนที่กำลังแสดงภาพพริตตี้จากงานมอเตอร์โชว์ แต่ละคนสวยสะเด็ด ผิดกับยัยคนที่อยู่ในครัว นึกถึงแล้วก็ชะโงกหน้ามอง ยัยนั่นทำความสะอาดครัวหรือทุบครัวทิ้งกันแน่ ทำไมถึงนานขนาดนี้ ห้องครัวก็ไม่ได้ใหญ่ขนาดที่ว่าต้องใช้เวลาทำถึงสองชั่วโมง
เคาะประตูครัวสองทีแล้วเปิดเข้าไป คนตัวเล็กนั่งฟุบหน้าลงที่โต๊ะ ท่ามกลางความสะอาดสะอ้านและเป็นระเบียบของห้องที่เคยเละเทะ
“อดหลับอดนอนมาจากไหนวะ” ผมตะโกนถามที่ข้างหู อีกฝ่ายสะดุ้งโหยง ลืมตาขึ้นมาเห็นหน้าผม เธอก็ปล่อยกำปั้นมาทันที โชคดีที่ผมรับไว้ทัน ไม่อย่างนั้นก็คงปะทะเข้าหน้าผมเต็ม ๆ
“เหนื่อย!” เธอลุกขึ้นยืน มองหน้าผมนิ่ง ๆ และเบะปากคว่ำ ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเง้างอน “และตอนนี้ฉันก็หิวมาก ๆ ด้วย รอกินข้าวกับนาย นายก็ผิดนัด พอมาที่นี่ นายก็ใช้ฉันทำความสะอาดอีก ท้องฉันร้องจนหมดแรงจะร้องแล้ว”
ฮึ! คิดว่างอนแล้วผมจะ
