11
412 Words
“เอาล่ะๆ เอาเป็นว่าเดี๋ยวเรื่องนี้ผมจัดการเอง คุณพริ้มมีอะไรก็ไปทำเถอะ” แน่นอนว่าพริ้มเพราไม่ถูกใจสักเท่าไหร่
“แต่ว่า…” พริ้มเพราพยายามจะคัดค้าน แต่เมื่อเห็นสายตาประหนึ่งกำลังขอร้องของเจ้านายหนุ่ม เธอจึงยอมถอยออกไป ถึงแม้จะไม่เต็มใจก็ตาม
“ส่วนเธอ…ตามฉันมา” สิ้นเสียงเขาก็เดินนำออกไป แต่เมื่อเห็นว่าคุณเธอยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เขาจึงหันกลับมาแล้วจับจูงแขนเธอแทน
“โอ๊ย!เดี๋ยวคุณ ฉันยังไม่พร้อม” เธอพยายามขืนตัวอย่างเต็มที่
“ไหนบอกจะทำงานไง หรือคิดจะเปลี่ยนใจอีก” เขาหันมามองด้วยสีหน้าขุ่นมัว
“ไม่ได้เปลี่ยนใจ แต่ฉันยังไม่พร้อม คุณก็เห็นว่าเมื่อกี้ลูกสาวคุณเดินเข้าไปพร้อมกับเจ้าหมายักษ์นั่น ขอทำใจก่อนได้ไหมเล่า” เธอทำหน้าหวาดหวั่นขณะชี้เข้าไปในบ้าน
“ไม่ได้” เขาตอบโดยไม่ลังเลเลยสักนิด มิหนำซ้ำยังออกแรงดึงเธอให้ก้าวตามไปอีก
“ไม่!ยังไงก็ไม่พร้อม อย่างน้อยก็ควรให้ฉันกลับไปทำใจก่อนสิ” เธอฉวยโอกาสจังหวะที่เขาเผลอสะบัดแขนแรงๆ แล้วหันหลังวิ่งทันที แต่ดูเหมือนช่วงขาที่สั้นกว่าจะไม่ช่วยให้เธอรอดจากเงื้อมือเขาได้
“มานี่เลยยัยตัวแสบ” เขาตวัดแขนคว้าหมับที่เอวบางแล้วกระตุกยกกระเตงพาเธอเดินดุ่มๆ ไปยังตัวบ้าน ท่ามกลางเสียงร้องโวยวายกระทั่ง…
“โอเคๆ ฉันเข้าก็ได้ แต่ขอเดินเองได้ไหมเล่า เข้าไปแบบนี้ นักเรียนที่ไหนจะเคารพฉันล่ะ” เมื่อเห็นว่าโวยวายไปก็คงไม่ได้ประโยชน์ เธอจึงหันมาพูดด้วยดีๆ
“ถ้าเป็นฉัน ฉันก็ไม่เคารพ ครูอะไรตัวเท่าหมากระเป๋า” เขายอมปล่อยเธอลง แต่ก็ไม่วายล้อเลียนให้อีก
“นี่…ความเป็นครูมันไม่ได้วัดกันที่ความสูงซะหน่อย มันอยู่ที่นี่ย่ะ” เธอจิ้มไปที่ขมับตัวเอง
“งั้นเธอคงต้องทำให้ฉันเห็นแล้วล่ะว่าเธอเหมาะจะเป็นครูอย่างที่เธอว่ารึเปล่า” คนถูกท้าทายกลายๆ ถึงกับเม้มปากแรงๆ แน่นอนว่าอุปสรรคเดียวที่ทำให้ความน่าเชื่อถือในตัวเธอลดลงคงหนีไม่พ้นเจ้าหมาตัวนั้น หรือสุดท้ายแล้ว…เธอจะต้องกลืนน้ำลายตัวเอง เพียงเพราะไม่สามารถชนะใจตัวเองไปได้
- Writer
