09
406 Words
“ไปกันเถอะลัคกี้” เสียงเล็กๆ ดึงดูดสายตาทุกคู่ให้หันไปมอง พลันได้เห็นเด็กหญิงตัวน้อยกับน้องหมาตัวโตเดินเข้าไปในบ้านพร้อมกัน ทำเอาผู้ใหญ่ทั้งสามถึงกับมองหน้ากันแบบงงๆ
“หมาก็ไปแล้ว คราวนี้จะลงได้รึยัง” เสียงของคุณแม่บ้านดึงสติเธอให้รีบผละลงมาจากตัวเขาอย่างรวดเร็ว
“เอ่อ…งั้นฉันขออนุญาตเข้าไปสอนก่อนนะคะ” เธอทำลายความเงียบด้วยการเดินผละออกมา ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าถ้าเข้าไปคงไม่แคล้วต้องเจอกับเจ้าหมาตัวนั้นอีกแน่ จึงรีบถอยกลับมายืนที่เดิมอย่างช่วยไม่ได้
“ทำไมยังไม่ไป นี่มันเลยเวลาสอนมาตั้งเยอะแล้วนะ ให้ตายสิ! คุณดรัณส่งคนแบบไหนมาเนี่ย ทำไมถึงไม่มีความรับผิดชอบเอาซะเลย” คุณแม่บ้านตำหนิด้วยความโมโห
“รับผิดชอบหรือไม่มันอยู่ที่ตัวฉัน ไม่เกี่ยวกับพี่ดรัณ อีกอย่างทางคุณก็ไม่ได้แจ้งมาก่อนว่าจะมีหมาอยู่ในบ้านด้วย คุณก็เห็นว่าฉันกลัวหมา ฉันสอนไม่ได้หรอกค่ะ” มีนาเองก็เสียงแข็งอย่างไม่ยอมให้ตัวเองต้องถูกตำหนิฝ่ายเดียว
“ข้ออ้าง กะอีแค่หมาตัวเดียว เธอจะอะไรนักหนา ลัคกี้มันไม่เคยกัดใคร ออกจะเป็นมิตรกับทุกคนด้วยซ้ำ”
“มันอาจจะน่ารักและเป็นมิตรสำหรับพวกคุณ แต่ไม่ใช่สำหรับคนที่กลัวหมาขึ้นสมองอย่างฉัน พวกคุณอาจจะคิดว่าฉันเรื่องมากหรืออะไรก็แล้วแต่ เอาเป็นว่าฉันไม่สะดวกที่จะสอน ลาล่ะค่ะ” เธอยกมือไหว้ลา แล้วหันหลังเดินออกไปทันที
“เดี๋ยว!” เสียงทุ้มๆ ของเขาทำให้เท้าทั้งคู่ของเธอชะงัก จากนั้นก็ออกเดินต่อ โดยไม่แม้แต่จะหันไปมอง ราวกับไม่อยากจะเสวนาด้วย กระทั่งเสียงเขาดังขึ้นอีกครั้ง
“หรือว่าจริงๆ แล้ว เธอไม่ได้กลัวหมาแต่ว่า…กลัวฉันมากกว่า” มีนาชะงักเท้าทันที ก่อนจะหันขวับมามอง
“ทำไมฉันต้องกลัวคุณ” เธอตะโกนออกไปด้วยสีหน้าไม่เป็นมิตรนัก
“นั่นสิ ทำไมเธอถึงได้กลัวฉันล่ะ” รอยยิ้มบางๆ กับคำถามประหนึ่งกำลังเยาะเย้ย ทำคนถูกถามเลือดขึ้นหน้าจนต้องเดินเข้ามาประจันหน้าใกล้ๆ
- Writer
