“ตาย” สุรเสียงทุ้มตอบกลับโดยไม่แม้แต่จะเสียเวลาคิด
อย่างไรเสียคนเหล่านี้ก็คงถูกว่าจ้างมาอีกทีหนึ่งอยู่แล้ว การจะจับตัวมาเค้นหาคำตอบก็คงไม่มีประโยชน์
มิหนำซ้ำหากจับตัวมาได้ พวกมันก็อาจจะทำลายพยานที่เขาวางแผนจับกุมมาจนไม่เหลือให้สาวไปถึงต้นตอ!
ผู้ฟังแม้จะเป็นดรุณีทว่าแววตากลับไม่สั่นไหวกับคำว่า ‘ตาย’ มิหนำซ้ำยังถามต่อด้วยรอยยิ้มบางที่มุมปาก “ท่านอ๋องทรงซัดเก้าอี้จนแหลกเป็นผุยผงได้ด้วยฝ่ามือเดียว แค่ขนห่านก็เพียงพอจะจัดการคนร้ายได้แล้วกระมัง”
“เจ้าไม่เสียดายพัดของเจ้าหรอกหรือ” ผู้ฟังถามกลับอยากหยอกเย้า หลายวันมานี้เห็นนางพกติดกายมิยอมห่างจึงคิดว่าเป็นสิ่งที่นางชื่นชอบ
“ท่านอ๋องต้องซื้อให้หม่อมฉันใหม่อยู่แล้ว จะเสียดายทำไม” กล่าวจบก็ยกยิ้มที่มุมปาก อีกฝ่ายก็หัวเราะในลำคอ
ทว่าเมื่อโสตประสาทของนางสัมผัสได้ถึงเสียงร้องของนกกางเขนที่เริ่มทำตามหน้าที่ของตนเอง ใบหน้าหวานจึงฉายแววจริงจังมากขึ
