20
พิษร้ายกำเริบ
“แม่นางไป๋ อาหารเช้าวันนี้ไม่ถูกปากหรือเจ้าคะ”
น้ำเสียงห่วงใยแต่ติดจะเกร็งๆ เล็กน้อย เรียกให้หนิงเทียนที่เพิ่งวางตะเกียบลงบนชามข้าวเบือนสายตาไปยังผู้ถาม
“ไม่เลย คนครัวทำอร่อยมากเหมือนทุกวัน ทำไมหรือ” ดวงหน้าหวานมีรอยยิ้มเป็นมิตรประดับที่มุมปากเหมือนเคย สาวใช้จึงลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก
วันนี้นางทานอาหารเช้าอยู่ในห้องรับแขกของเรือน ยามนี้อากาศเย็นสบายกำลังดี แต่คาดว่าเดือนหน้าคงได้นำเตาผิงไฟออกมาใช้งานแล้ว
“ข้าน้อยเห็นว่าช่วงสองสามวันมานี้แม่นางไป๋กินน้อยลงทุกวัน เลยคิดว่าแม่นางไม่ชอบน่ะเจ้าค่ะ” นางเอ่ยพลางเริ่มจัดเก็บสำรับอาหารใส่ถาด ปากก็เอ่ยต่อตามภาษาคนช่างคุย “ช่วงหลังมานี้ท่านอ๋องก็แทบมิได้แตะต้องพระกระยาหาร ท่านป้าโรงครัวเครียดหนักถึงขั้นล้มป่วยเลยนะเจ้าคะ”
หนิงเทียนเองก็คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าฮั่วหลิงหวางจะโมโหหนักถึงเพียงนี้ หากรวมวันนี้ด้วยก็ครบห้าวันพอดีที่นางก
