17
แพทย์จากโพ้นทะเล
แพทย์จากแดนไกลที่มาเยือนหน้าจวนจอมพยัคฆ์ในเช้าวันใหม่ ส่งผลให้แววตาเฉื่อยชาของหานลู่มีเค้าความสับสนผุดขึ้นมาเบาบาง ด้วยความแคลงใจจึงมิได้เชิญผู้มาใหม่เข้าไปในจวนโดยทันที
กลิ่นอายกดดันเคร่งเครียดเรียกให้สายตาของทหารหาญผู้คุมอยู่ตรงประตูทิศเหนือสี่นายหันมาสบกันโดยมิได้นัดหมาย เวลานี้พวกเขาคิดอะไรไม่ออกจึงต้องสงบปากสงบคำเข้าไว้
ก็จะไม่ให้ชายหนุ่มประหลาดใจได้อย่างไร เมื่อเบื้องหน้าเขาคือร่างของเด็กหญิงอายุไม่เกินสิบสองขวบกำลังคลี่ยิ้มสดใสมาให้ และที่ทำให้เขามิอาจละสายตาไปได้เลยคือมือเล็กบางที่กำลังวางทาบอยู่บนหลังของจิ้งจอกหิมะขนาดใหญ่เท่าหมาป่าตัวหนึ่ง!
แค่มีเด็กมายืนยิ้มอยู่หน้าจวนก็สร้างความมึนงงให้มากพอแล้ว แต่นี่ยังพ่วงสุนัขจิ้งจอกดวงตาสีเงินที่ดูท่าหวงเด็กหญิงผู้นี้อยู่พอสมควรที่ทำให้หานลู่ไม่อาจด่วนตัดสินใจอะไรได้นอกเสียจากถามอีกฝ่ายไปตรงๆ
“แพทย์? ” เสียงของราช
