“เสร็จหรือยังนายา” เสียงห้าวห้วนตะโกนเรียกอยู่ตรงเชิงบันได สีหน้าคมหงุดหงิดกับความไม่ได้ดังใจ
“ค่ะ...เสร็จแล้วค่ะนาย” เจ้าของชื่อรีบเดินจ้ำอ้าวลงบันได เมื่อได้ยินน้ำเสียงแสดงความหงุดหงิดของคนร่างสูง
“แล้วจะคลุมผ้าทำไม...มานี่” เสียงดุอีกรอบเมื่อเห็นการแต่งตัวของสาวบ้านป่า พร้อมกับเดินเข้าใกล้ แล้วดึงผ้าคลุมผมออกจากศีรษะโยนทิ้งไว้บนโต๊ะใกล้ตัวอย่างไม่ใยดี
“นายาไม่ไปได้ไหมคะ” นายาส่งเสียงไม่พอใจ แค่บอกว่าจะพาไปออฟฟิศ เธอก็อึดอัดจนทำตัวไม่ถูกแล้ว นี่ยังบอกไม่ให้คลุมหน้าคลุมผมอีก เธอรู้สึกไม่มั่นใจอย่างไรบอกไม่ถูก
ร่างบางถอนหายใจพลางคิดว่าจะทำอย่างไรดีกับการต้องออกไปข้างนอกกับเจ้านาย เพราะนี่ถือเป็นการออกไปพบปะผู้คนมากมายครั้งแรกหลังจากเสร็จงานศพบิดา ด้วยเป็นคนไม่ชอบอะไรวุ่นวาย ผู้คนที่ไม่รู้จักทำให้เธออึดอัดวางตัวไม่ถูก ยิ่งการต้องเปิดเผยหน้าตาแบบไม่มีผ้าคลุมแบบนี้ ทำให้เธอกลัวจนแทบทำอะไ
