จูลู่จื้อถึงกับหน้าแข็งค้างเมื่อผู้เป็นลูกสาวพูดถึงเรื่องการหย่าของพ่อแม่ราวกับมันเป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ไม่ได้สลักสำคัญอันใด
“นี่ลูกเอาอะไรมาพูด เรื่องหย่าน่ะเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ เลี่ยงรุ่ย ลูกเป็นเด็ก ไม่ควรเข้ามาก้าวก่าย”
จูเลี่ยงรุ่ยยิ้มเยาะ
“พ่อคะ ตอนนี้หนูอายุ 20 แล้ว ไม่เด็กแล้วมั้งคะ อ้อ แล้วที่พ่อบอกว่าเป็นเด็กไม่ควรเข้ามายุ่ง ก็ไม่ใช่เพราะพ่อขู่แม่มาตลอดว่าจะหาทางหย่ากับแม่ตั้งแต่หนูจำความได้เลยเหรอคะ หนูถึงได้จำได้ขึ้นใจมาถึงทุกวันนี้ หนูน่ะ ไม่ได้ความจำเสื่อมนะคะ ว่าแต่พ่อเถอะค่ะ…” หญิงสาวพูดจบก็เลิกคิ้วขึ้นสูงเป็นเชิงถามว่าผู้เป็นพ่อความจำเสื่อมหรือเปล่า
จูลู่จื้อถึงกับวางสีหน้าไม่ถูก ทั้งหมดที่จูเลี่ยงรุ่ยพูดมาล้วนเป็นความจริง
“เอาเถอะค่ะ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว วันนี้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา เลี่ยงรุ่ยเองก็อายุ 20 ปีแล้ว ความคิดความอ่านก็โตเป็นผู้ใหญ่ไปมาก ฉันว่าลูกย่อมยอมรับควา
