ย้อนเวลามาเป็นนางร้ายไม่ตรงปก ยุค 80

“ผมอดทนกับคุณมานานเกินไปแล้ว วันนี้ความอดทนของผมมันหมดลงแล้วจริงๆ ผมจะหย่ากับคุณ ผมไม่สนใจใครหรือว่าอะไรทั้งนั้น ต่อไปผมจะเลือกทางเดินชีวิตให้กับตนเอง” เสียงประกาศกร้าวของผู้ชายที่เป็นทั้งรักแรกและรักเดียวของหัวใจทำให้หวงเลี่ยงหลิงตัวแข็งทื่อ หากเขาไปจากชีวิตเธอแล้วเธอจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร ไหนจะลูกสาวเพียงคนเดียวที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจอย่างจูเลี่ยงรุ่ยที่รักพ่อมากและขาดพ่อไม่ได้นั่นอีก …หากเขาพูดจริง ต่อไปเธอและลูกจะอยู่อย่างไร หวงเลี่ยงหลิงถึงกับทรุดลงคุกเข่าต่อหน้าจูลู่จื้อและผู้หญิงอีกคนที่ยืนเคียงข้างเขา ใช่แล้ว นังคนนี้คือนังดอกบัวขาวเตียวหนิงเหมย ผู้หญิงที่เป็นมารหัวใจของเธอมาร่วม 20 ปี คนที่เธอต้องพ่ายแพ้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่ว่าวันเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน และไม่ว่าเธอจะพยายามทำความดีเอาชนะใจจูลู่จื้ออย่างไร เขาก็ไม่เคยเห็นเธออยู่ในสายตา “คุณคะ ได้โปรด ได้โปรดอย่าไปจากฉันและลูกเลย เตียวหนิงเหมย…ได้โปรดเถิด ขอให้เขาได้แวะมาหาฉันและลูกบ้างจะได้ไหม” หวงเลี่ยงหลิงกอดขาของผู้เป็นสามีเอาไว้พลางบีบน้ำตา “กรี๊ดดดด!แม่ แม่จะไปคุกเข่าให้นังชาเขียวนี่ทำไม แม่ชั้นเป็นใคร แกเป็นใคร แกช่างบังอาจนัก แม่ฉันเป็นถึงลูกสาวนายพล ส่วนแก นัง…นังเตียวหนิงเหมย นังเมียน้อย นังเมียเก็บ แก แกทำให้ครอบครัวของฉันแตกแยก นังผู้หญิงแพศยา นังผู้หญิงโคมเขียว แก…” จูเลี่ยงรุ่ยกรีดร้องเมื่อเห็นว่าแม่ของตนกำลังจะพ่ายแพ้ให้กับผู้หญิงที่ไร้หัวนอนปลายเท้าที่ไม่มีอะไรมาสู้แม่ของเธอได้เลย หญิงสาวปราดเข้ามาจะตบตีทำร้ายผู้หญิงในหัวใจเพียงหนึ่งเดียวของผู้เป็นพ่อ “หยุดเดี๋ยวนี้นะ จูเลี่ยงรุ่ย ถ้าหากว่าเธอแตะแม่ฉันแม้เพียงปลายก้อย อย่าหาว่าฉันไม่เตือน” ก่อนที่จูเลี่ยงรุ่ยจะถึงตัวของเตียวหนิงเหมย เตียวหนิงฮวาสตรีที่ดีงามเพียบพร้อมทั้งกายใจก็เข้ามาขวางไว้พร้อมกับตั้งท่าสู้ยิบตา จูเลี่ยงรุ่ยเบิกตาโพลง จ้องหน้าหญิงสาวตรงหน้าราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ “แก นังเตียวหนิงฮวา นังลูกเมียน้อย อ้อ นังลูกไม่มีพ่อ ไม่รู้ว่าพ่อที่แท้จริงของแกเป็นใคร ทุกวันนี้แกยังใช้แซ่เตียวของแม่แกอยู่เลย ฉันจะสั่งสอนแกเป็นคนแรก แกอยากเป็นลูกของพ่อฉันนักใช่ไหม” เวลานี้จูเลี่ยงรุ่ยเกิดอาการคลุ้มคลั่ง เธอปราดเข้าหาหญิงสาววัยเดียวกันราวกับคนเสียสติ “หยุดเดี๋ยวนี้นะ ห้ามเธอทำร้ายลูกสาวของฉันเด็ดขาด” เป็นจูลู่จื้อที่เข้ามาขวางไว้ เขาจับบิดข้อมือของลูกชังอย่างจูเลี่ยงรุ่ยอย่างแรงจนหญิงสาวต้องร้องโอดโอยก่อนจะสะบัดให้ร่างของเธอร่วงไปกองอยู่กับพื้นข้างๆ แม่ของเธอที่นั่งคุกเข่าเบิกตาโพลงอยู่ “โอ๊ย!เจ็บ” “คุณลู่จื้อ นี่คุณกล้าทำกับลูกของเราได้ถึงขนาดนี้เลยหรือคะ?” หวงเลี่ยงหลิงออกอาการกราดเกรี้ยว เธอเองก็แทบคลุ้มคลั่งเมื่อเห็นว่าผู้เป็นสามีทำกับลูกสาวที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจเช่นนี้ “มากกว่านี้ผมก็จะทำ ถ้าหากว่าเธอสองคนแม่ลูกไม่หยุดมาราวีลูกและเมียของผมอีก อ้อ ฉันจะบอกอะไรให้นะ เลี่ยงรุ่ย หลังจากที่ฉันหย่ากับแม่ของแกแล้วฉันจะไปรับรองหนิงฮวาให้เป็นบุตร และให้ลูกสาวที่รักของฉันเปลี่ยนมาใช้แซ่จูของฉัน ต่อไปแกต้องสำเหนียกเอาไว้ว่าแกไม่ได้เป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของฉัน แต่ว่าแกนั้นยังมีพี่สาวอีก 1 คน ซึ่งเป็นลูกที่ฉันรักมาก และแกก็อย่าได้มาพูดพล่อยๆ ว่าหนิงเหมยภรรยาที่ฉันรักเป็นนังแพศยา นังโคมเขียว หรือถ้อยคำหยาบคายทั้งหลายที่ควรจะหมายถึงผู้หญิงอย่างแม่ของแกอีกเป็นอันขาด ป่ะ…เราไปกันเถอะ อย่าได้มาสนใจคนไร้สมอง ไร้จิตสำนึกพวกนี้เลย” พูดจบจูลู่จื้อก็โอบประคองเมียและลูกสาวที่เขารักให้เดินจากไป หวงเลี่ยงหลิงมือไม้สั่น น้ำตาที่ไหลพรากบัดนี้เหือดแห้งไปหมดแล้ว “อย่าหวังว่าแกจะแย่งเอาเขาไปจากฉันได้ นังชาเขียวเตียวหนิงเหมย” หวงเลี่ยงหลิงเปิดกระเป๋าสะพายของเธอพลางหยิบสิ่งที่สามารถหยุดลมหายใจของผู้คนออกมา ปืนกระบอกนี้เธอแอบขโมยมาจากลิ้นชักในห้องนอนของพ่อที่เป็นนายทหารระดับนายพล “โอ๊ะ!ไม่นะ ไม่” จูเลี่ยงรุ่ยปิดหนังสือนิยายเล่มนั้นลงพลางปิดตา กระนั้นในหัวของเธอก็ยังจินตนาการต่อไปว่าถ้าหวงเลี่ยงหลิงนางร้ายรุ่นแม่ยิงสองแม่ลูกนางเอกนั่นตาย สุดท้ายตนเองก็ต้องติดคุก ไม่ได้ครองรักกับผู้เป็นสามีอยู่ดี และลูกสาวที่เธอรักดั่งแก้วตาดวงใจอย่างนางร้ายรุ่นเล็กที่ชื่อจูเลี่ยงรุ่ยนั้นก็คงจะกลายเป็นเด็กสาวใจแตก ใช้ชีวิตได้เหลวแหลกเพราะไร้หลักพึ่งพิง อาจจะมีชะตาชีวิตที่รันทด น่าอนาถ และสุดท้ายคงจะมีจุดจบที่ไม่ดีนัก “เฮ้อ!ทำไมคนที่ผิดหวังเรื่องความรักถึงทำได้ทุกอย่าง ทำได้แม้กระทั่งทำลายตัวเองอย่างนี้นะ ชั้นทนอ่านต่อไม่ไหวแล้ว สุดท้ายไม่แน่ว่าหวงเลี่ยงหลิงอาจจะยิงสองแม่ลูกนางเอกนั่น หรืออาจจะยิงสามีที่รักอย่างจูลู่จื้อด้วย และสุดท้ายก็อาจจะยิงตัวตายหนีความผิด ไม่เอาละ ชั้นนอนดีกว่า” จูเลี่ยงรุ่ยบ่นงึมงำเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปปิดสวิตซ์โคมไฟหัวเตียง ในใจให้รู้สึกตะหงิดๆ เพราะชื่อแซ่ของนางร้ายรุ่นเล็กนั้นดันเป็นชื่อแซ่เดียวกับเธอ …อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น ว่าม๊ะ? หญิงสาวพยายามข่มตานอน ทว่า…ผ่านไปกว่า 2 ชั่วโมงเธอก็ยังนอนไม่หลับ ในใจว้าวุ่นอย่างแปลกประหลาด ‘นี่ถ้าหากว่าฉันเป็นจูเลี่ยงรุ่ยนางร้ายรุ่นเล็กในนิยายเรื่องนี้ฉันจะทำยังไงดีนะ จะว่าไปคนเขียนนี่ก็ลำเอียงนะ เขียนอะไรก็เข้าข้างแต่นางเอกสองแม่ลูกนี่ไปเสียหมด เขียนให้หวงเลี่ยงหลิงเป็นคุณหนูตัวร้ายลูกสาวนายพลที่ให้พ่อใช้อำนาจบีบบังคับให้ผู้ชายที่ตนเองตกหลุมรักมาแต่งงานด้วยทั้งๆ ที่รู้ทั้งรู้ว่าเขานั้นมีคนรักอยู่แล้ว หลังจากที่แต่งงานกับเขาเธอก็วางยาปลุกกำหนัดให้เขานั้นมีอะไรกับเธอจนได้ลูกสาวคนหนึ่งมาสมใจ และลูกสาวของเธอก็เดินตามรอยแม่ไม่มีผิด กลายเป็นนางร้ายรุ่นเล็กที่ทำทุกอย่างเพื่อแย่งคนรักของพี่สาวต่างแม่มาเป็นคู่หมั้นของตนเอง ฝ่ายสองแม่ลูกนางเอกนั้นก็ทั้งแสนดี อ่อนแอและบอบบาง ถูกสองแม่ลูกนางร้ายรังแกจนเกือบจะพลาดท่าตั้งหลายครั้ง อย่างไรก็ตามเถอะ นางเอกก็ได้ชื่อว่าเป็นนางเอกวันยันค่ำ ตกน้ำไม่ไหล ตกไฟไม่ไหม้หรอก ยังไงพระเอกรุ่นพ่อและพระเอกรุ่นลูกก็ต้องเข้ามาช่วยเอาไว้ได้ทัน และสุดท้ายตอนจบของเรื่องก็ได้ลงเอยกันอย่างมีความสุข ส่วนนางร้ายนะหรือ?ร้อยทั้งร้อยก็ต้องมีจุดจบที่น่าอเนจอนาถอยู่แล้ว มันเป็นเรื่องกฎแห่งกรรมอย่างไรล่ะ นางร้ายก็ได้ชื่อว่านางร้าย ร้อยทั้งร้อยย่อมต้องเป็นคนเลว จิตใจโหดร้ายต่ำทราม ทำแต่ความชั่ว ความเลว สุดท้ายกรรมก็ตามสนอง ไม่ตายดี เฮ้อ!เอาจริงๆ นะ ถ้าเกิดว่าเราเป็นจูเลี่ยงรุ่ย นางร้ายรุ่นเล็กคนนั้น เราจะทำยังไงดีนะ หลังจากที่แม่ยิงคนพวกนั้นหมดแล้ว แม่ก็ต้องติดคุก แล้วตัวเองจะใช้ชีวิตต่อไปอย่างไรล่ะทีนี้ สกิลต่างๆ ก็ไม่มียกเว้นสกิลกรี๊ดและตบตี’ จูเลี่ยงรุ่ยนอนคิดไปเรื่อยเปื่อย และนึกจินตนาการถึงฉากในหนังสือนิยายที่เธอเพิ่งอ่านไปหยกๆ “ผมอดทนกับคุณมานานเกินไปแล้ว วันนี้ความอดทนของผมมันหมดลงแล้วจริงๆ ผมจะหย่ากับคุณ ผมไม่สนใจใครหรือว่าอะไรทั้งนั้น ต่อไปผมจะเลือกทางเดินชีวิตให้กับตนเอง” “กรี๊ดดด!ไม่ได้นะ ฉันไม่ยอม ฉันไม่ยอม และคุณพ่อก็ไม่มีวันยอม ลองคุณกล้าเอ่ยปากว่าจะหย่ากับฉันออกมาอีกสิ คุณพ่อเอาคุณตายแน่ ไหนจะครอบครัวของคุณ พ่อแม่ ญาติพี่น้องของคุณ แล้วนังสองแม่ลูกนั่นอีก อย่าหวังว่าฉันและคุณพ่อจะปล่อยพวกมันไว้นะ หึ!คุณลู่จื้อ คุณก็รู้นี่ว่าฉันไม่เคยขู่เล่นๆ กรี๊ดดด นี่แหน่ะๆๆ คุณกล้าดียังไง จะมาหย่ากับฉัน กรี๊ดดดด!” หวงเลี่ยงหลิงกรีดร้องอย่างเสียสติ จูลู่จื้อยืนนิ่งยอมให้ภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายทุบตีอย่างยอมจำนน ตัวเขานั้นต้องทนทุกข์ทรมานมานานร่วม 20 ปีกับการที่ต้องทนอยู่กับคนที่ไม่ได้รักอีกทั้งยังเป็นสตรีร้ายกาจอย่างหวงเลี่ยงหลิง และปล่อยให้ผู้หญิงที่เขารักสุดหัวใจและมีพยานรักด้วยกันเป็นลูกสาวหนึ่งคนต้องอยู่อย่างหลบๆ ซ่อนๆ เพราะเกรงกลัวอิทธิพลของพ่อของหวงเลี่ยงหลิงที่เป็นนายทหารใหญ่ยศนายพล ชายวัยกลางคนยกมือขึ้นห้ามคน 3 คนที่ยืนอยู่ทางด้านหลังเพื่อเป็นเชิงปราม เขากำลังบอกว่าเรื่องทั้งหมดเขาจะจัดการเอง การที่ภรรยาที่ถือใบทะเบียนสมรสอย่างหวงเลี่ยงหลิงโวยวาย ด่าทอ หรือว่าทุบตีเขานั้นถือเป็นเรื่องปกติ แต่สิ่งที่เขากำลังกังวลใจก็คือ…ลูกสาวอีกคน …ลูกสาวอีกคนหนึ่งของเขา จูเลี่ยงรุ่ยเป็นเด็กสาวที่ถูกแม่เลี้ยงมาอย่างตามใจ เธอถอดแบบนิสัยมาจากผู้เป็นแม่แทบจะทั้งหมด อีกทั้งยังโมโหร้ายมากกว่าหวงเลี่ยงหลิงเสียอีก ที่สำคัญลูกสาวคนนี้รักและหวงเขามาก หากเธอรู้ว่าเขากำลังจะหย่ากับแม่ของเธอเพื่อกลับไปหาเมียและลูกสาวอีกคนเธอคงจะโวยวายจนบ้านแตก หรือ…อาจจะคิดทำอะไรโง่ๆ เพื่อประชดเขา จูลู่จื้อทอดสายตามองบุตรสาวที่เกิดกับภรรยาที่นอนกอดทะเบียนสมรสด้วยใจหวั่นๆ เพราะเมื่อหลายเดือนก่อนหญิงสาวก็กินยาฆ่าตัวตายเพื่อประชดพ่อมาแล้ว คนที่ยืนอยู่ด้านหลังจูลู่จื้อนั้นประกอบด้วย เตียวหนิงเหมย ผู้หญิงที่เขาปักใจรักตั้งแต่แรกพบ เธอคือรักแรกและรักเดียวในใจเขา, เตียวหนิงฮวา ลูกสาวที่เกิดจากความรักระหว่างเขาและเธอ ทั้งคู่แอบได้เสียกันก่อนที่จูลู่จื้อจะถูกจับมัดมือชกให้แต่งงานกับลูกสาวของผู้บังคับบัญชาซะอีก และอีกคนหนึ่งนั้นก็คือ โหวเจียวซือ ชายหนุ่มรูปงาม มีฐานะเป็นคู่หมั้นของจูเลี่ยงรุ่ย แต่ก็เป็นคนรักของเตียวหนิงฮวาด้วยเหมือนกัน คนทั้งสี่ต่างคาดเดาว่าเหตุการณ์ต่อจากนี้คือจูเลี่ยงรุ่ยต้องกรีดร้องโวยวายและคลุ้มคลั่งไม่ต่างจากแม่ของเธอ อาจจะมากกว่าซะด้วยซ้ำเพราะหญิงสาวนั้นมีอารมณ์รักอารมณ์เกลียดที่รุนแรง ยิ่งเมื่อมาได้ยินว่าพ่อจะหย่ากับแม่ และได้เห็นว่าคู่หมั้นนั้นมากับพี่สาวต่างแม่ที่เป็นมารหัวใจของเธอด้วยแล้ว จูเลี่ยงรุ่ยจะต้องเกิดอาการเสียสติและเข้ามาทำร้ายเตียวหนิงฮวาเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมาแน่ๆ สองหนุ่มพระเอกต่างวัยจึงต้องคอยปกป้องคุ้มครองสองแม่ลูกนางเอกคู่นี้เอาไว้เท่าชีวิต ทว่า…พวกเขาคาดผิด จูเลี่ยงรุ่ยที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่เงียบๆ จู่ๆ ก็พูดขึ้นมาว่า… “แม่คะ ดีเหมือนกันนะคะ หย่ากับพ่อให้มันจบๆ พ่อเขาจะได้ไปมีชีวิตของเขา เราก็จะได้มีชีวิตของเรา แม่จะได้มีความสุขในชีวิตเสียที ไม่ใช่เพียงแต่พ่อหรอกนะคะที่ไม่เคยมีความสุขในชีวิตคู่เลย แม่เองก็เหมือนกัน หนูรู้นะคะ ว่าแม่ก็ไม่ค่อยจะมีความสุขสักเท่าไหร่กับการที่อยู่กับคนที่เขาไม่รักเรา แม่คะ…ปล่อยพ่อไปเถอะค่ะ หนูเองก็จะปล่อยคุณโหวเจียวซือไปเช่นกัน ให้เขาได้ไปอยู่กับคนที่เขารัก บางที…พระเอกของเรื่อง อาจจะไม่ใช่พระเอกในชีวิตของเราก็ได้นะคะแม่” หญิงสาวพูดจบก็เดินเข้าไปรวบกอดผู้เป็นแม่ที่บัดนี้ชะงักค้างจากคำพูดของลูกสาว ไม่ใช่เพียงแต่หวงเลี่ยงหลิงเท่านั้นที่ชะงักค้าง แต่คนอีก 4 คนก็มีอาการไม่ต่างกัน จูเลี่ยงรุ่ยนอนหลับไปทั้งรอยยิ้มหลังจากที่เธอนึกคิดปรับเปลี่ยนบทในนิยายเรื่องนี้เสียใหม่ คืนนี้เธอคงนอนหลับฝันดีเป็นแน่