จูเลี่ยงรุ่ยสอบเทียบระดับชั้นมัธยมปลายได้อย่างง่ายๆ สร้างทั้งความแปลกใจระคนปลาบปลื้มดีใจให้กับผู้เป็นตาและแม่ (ก็จะไม่ให้สอบผ่านได้ง่ายๆ อย่างไรไหว ก็เนื้อหาทั้งหมดนั้นมันเคยผ่านตาหญิงสาวมาแล้วตั้งแต่ชีวิตก่อน) แม้แต่ตัวจูลู่จื้อเองก็อดที่จะดีใจและภาคภูมิใจไปกับลูกสาวไม่ได้ แต่ก่อนจูลู่จื้อมองจูเลี่ยงรุ่ยว่าเป็นลูกชังที่ไม่เอาถ่าน เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ ดูท่าว่าชาตินี้คงจะเอาดีไม่ได้ แต่เมื่อไม่ช้าไม่นานมานี้ลูกสาวของเขามีหลายๆ สิ่งที่เปลี่ยนไปโดยเฉพาะความคิดความอ่าน หลายๆ ครั้งเขาเองยังปฏิเสธไม่ได้เลยว่ารู้ไม่เท่าทันลูกสาว
“อีกไม่กี่วันก็สอบเกาเข่าแล้ว หนูจะต้องสอบให้ได้ ตากับแม่จะได้ภูมิใจ” จูเลี่ยงรุ่ยพูดพลางโอบกอดผู้เป็นมารดา หวงเลี่ยงหลิงยิ้มละไมให้ลูกสาว
“ขอให้หนูสอบได้ คนเก่งของแม่ ว่าแต่ ลูกอยากเรียนสาขาอะไรล่ะ?”
“หนูจะเรียนการออกแบบค่ะ หนูตั้งใจไว้แล้วว่าจะต่อยอดไปที่การออกแบบเสื้อ
