1 บทนำ
736 Words
บรื้น~ บรื้น~
"ไม่ต้องห่วงครับ อยู่ในมหาลัยขับรถเร็วไม่ได้อยู่แล้ว" น้ำเสียงเข้มของมิลตันเอ่ยบอกมารดาผ่านทางสายสนทนา ระหว่างที่กำลังขับรถสปอร์ตคันหรูเข้าสู่รั้วสถาบันการศึกษาระดับประเทศ
ใบหน้าหล่อใสแต่แฝงความคมคาย รับสันจมูกโด่งส่งเสริมให้หัวคิ้วดกตึงเคร่ง เพ่งมองสองข้างทางคับคั่งไปด้วยนักศึกษาเพราะจัดกิจกรรมรับรุ่นน้องปีหนึ่ง
"ครับ เจอกันตอนเย็น" มือหนานิ้วเรียวสวยราวกับเพศสตรี เอื้อมกดวางสายสนทนาผ่านหน้าจอรถคันแพง ก่อนจะเอี้ยวตัวไปคว้าเสื้อช็อปสีกรมบ่งบอกคณะที่เรียนอยู่
"เกะกะชะมัด" เสียงเข้มสบถบอก เส้นทางวุ่นวายมันอาจทำให้เข้าเรียนสาย ผิดกับนิสัยรักกฏระเบียบ
ปรี๊ด!!
เขากดเสียงสัญญาณแตรดัง ให้กลุ่มคนข้างข้างหลบเลี่ยงเส้นทางจราจร แต่ทว่า.....
โคร้ม!
"เฮ้ย!!! อะไร!!!" จู่จู่มีจักรยานคันของมหาวิทยาลัยวิ่งผ่าตัดหน้ารถกระทันหัน โชคดีที่เขาเหยียบเบรกได้ทัน ยกเว้นแต่นักศึกษาสาวเจ้าของรถจักรยานคันนั้น
"โอ๊ย! ขี่รถยังไงไม่ดูคน! เจ็บนะเนี้ย!" เพลงพิณส่งเสียงต่อว่าผู้ที่อยู่เบื้องหลังพวงมาลัยรถ ริอาจทำเธอบาดเจ็บในวันแรกของการเข้าศึกษา
ถึงแม้ตัวเธอจะไม่ชินกับการปั่นจักรยานสองล้อ ที่ถูกรุ่นพี่บังคับให้พามันไปเข้าเส้นชัยใต้ตึกคณะบัญชี
"นี่เธอขี่จักรยานยังไง ไม่รู้จักหรอว่าต้องให้รถวิ่งทางตรงผ่านไปก่อน?" มิลตันรีบดิ่งลงจากรถอย่างหัวเสีย ท่ามกลางเสียงวิพากษ์วิจารณ์ของเหล่านักศึกษารอบข้าง ส่งสายตาว่าเขาคือผู้กระทำผิด
"แล้วนายไม่รู้จักหรือไง! ว่าวันนี้มีกิจกรรมรับน้องห้ามรถวิ่งเส้นนี้หน่ะ!" ความเจ็บบริเวณหัวเข่าสองข้าง บวกกับแรงกระแทกล้มลงบนพื้นซีเมนต์ทำคนเจ็บลุกขึ้นยืนไม่ไหว ได้แต่ดึงชายกระโปรงทรงเอปกปิดไม่ให้เห็นส่วนล่อแหลม
"แล้วตรงไหนที่มีป้ายบอกไว้!"
"เอ่อ..ขอโทษแทนรุ่นน้องด้วยนะคะ ทางเราแจ้งมหาวิทยาลัยไปแล้ว อาจจะไปติดป้ายช้านิดนึง" รุ่นพี่ปีสี่ที่ขับรถจักรยานตามรีบวิ่งมาช่วย
"แล้วยังไง? ฉันต้องเสียเวลาไปเรียนสายด้วยใช่หรือเปล่า"
"นี่นาย! ฉันเจ็บขนาดนี้ยังเห็นแก่ตัวไม่แสดงความรับผิดชอบหน่อยเหรอ" เพลงพิณยังส่งเสียงต่อว่า ใบหน้าสวยมันแดงกล่ำจากอารมณ์เดือดดาล ที่เขาไร้ความเป็นสุภาพบุรุษขณะเธอยังเจ็บลุกขึ้นยืนไม่ไหว
"รถพยาบาลมี" เสียงเข้มตอบ ใบหน้าหล่อนิ่งเรียบไม่ได้สนใจอาการบาดเจ็บ ด้านข้างก็ยิ่งมีคนมารุมล้อมรอดูเหตุการณ์มากเช่นกัน
"รถพยาบาลวันนี้ไปซ้อมรับอุบัติเหตุที่โรงพยาบาลซะด้วย ถ้าเราโทรตามอาจต้องรออีกนานเลยนะ...น้องเพลงจะไหวไหม" รุ่นพี่คนนึงย่อตัวลงข้างคนเจ็บ พยามแสดงสปิริตรับผิดชอบรุ่นน้องในกิจกรรมครั้งนี้
"คนอะไรรวยก็รวยแต่แล้งน้ำใจซะไม่มี เป็นรุ่นพี่คนอื่นไปได้ไง!" น้ำเสียงใสบอก ดูจากเสื้อช็อปสีกรมแล้วคงต้องศึกษาสถาบันนี้มาก่อนเธอแน่ๆ
"ไม่ใช่รุ่นพี่ของเธอก็แล้วกัน!" เขาหันมองทางรถสปอร์ตคันหรู พึ่งได้รับเป็นของขวัญวันเกิดนำมาขับวันแรกก็เกิดปัญหาซะแล้ว
"ช่วยพาน้องเพลงไปโรงพยาบาลก่อนนะคะ เดี๋ยวพวกเรารอรถพยาบาลจะรีบตามไปเลย" รุ่นพี่คนเดิมลุกขึ้นมาพูด ตามมาด้วยเสียงวิพากษ์วิจารณ์ของคนที่มุงดู
"ได้! แต่ถ้ารถฉันเปลื้อนตรงไหน...เธอต้องรับผิดชอบด้วยแล้วกัน!" นอกจากจะหัวเสียที่ผิดเวลาเรียนครั้งแรกในรอบหลายปี ยังต้องหงุดหวิดกับเรื่องที่เขาไม่ได้ก่อสักนิดเดียว
"ไม่ต้อง! ฉันไม่ชอบให้คนมาโดนตัว" มือขาวเรียวรีบปัดมือหนาออก ตอนเขาจะยื่นมาจับแขนให้พยุงตัวลุก
"จะคลานไปขึ้นรถหรือไงล่ะ"
"มันเรื่องของฉัน! มีหน้าที่ขับรถอย่างเดียว!" คนเจ็บยอมให้รุ่นพี่สาวช่วยพยุงตัว มากกว่าจะโดนคนที่เป็นต้นเหตุและแสดงการเห็นแก่ตัวได้น่าโมโห
"น่าเบรกให้หัวทิ่ม!"
.....................................
- Writer
