2. โดนกัด
884 Words
"เอาบัตรของเธอมา!" ฝ่ายพลขับแบบจำเป็นบอกผ่านสีหน้าไม่สบอารมณ์
แล้วยิ่งรถสปอร์ตคันราคาแพงนั่งได้แค่สองฝั่ง มันทำให้บรรยากาศในรถอึดอัดทวีคูณ ของคนที่ชอบความสงบและเป็นส่วนตัว
"จะเอาไปทำไร รวยขนาดนี้เป็นสแกมเมอร์หรือเปล่าก็ไม่รู้" เพลงพิณบอก เธอก็ไม่สบอารมณ์เช่นกัน อุตส่าห์ตั้งความหวังว่าจะได้ร่วมกิจกรรมรับน้องสนุก ดันบาดเจ็บให้ร่างกายมีรอยแผล
"อย่าให้มันมากไป! ฉันเป็นรุ่นพี่เธอนะ..ช่วยให้เกียรติหน่อย" มิลตันส่ายหน้าหล่อละเหี่ยใจ
"งั้นนายก็บอกมาจะเอาไปทำไร ฉันไม่ได้พกกระเป๋ามาด้วย มันอยู่ในคณะ" ต่อให้คนด้านข้างจะหล่อเพอร์เฟคแบบที่พระเอกในละครดังๆ เทียบไม่ได้ เธอก็ไม่มีทางแลตามองเพราะนิสัยเสียๆ ของเขา
"แล้วฉันจะไปกรอกข้อมูลที่โรงพยาบาลให้เธอยังไง มันไม่ใช่เรื่องที่ฉันต้องมารับผิดชอบชีวิตเธอหรอกนะ!"
"ฉันก็ไม่ได้ใช้นาย! ไม่พอใจก็จอดรถจะขึ้นแท็กซี่ไปเอง!"
"มีปัญญาจะเดินไหวไหมล่ะ!" รองเท้าหนังเหยียบคันเร่งสุดแรง ให้ความเร็วมันพาเขาพ้นบรรยากาศน่ารำคาญ จนกระทั่งถึงโรงพยาบาลชื่อดังแห่งนึง
"ค่อยๆ ลงนะครับ" บุรุษพยาบาลคนนึงรีบนำรถเข็นคนเจ็บจอดเทียบรถคันหรู เมื่อเห็นนักศึกษาสาวใส่กระโปรงเกรงว่าเธอจะไม่ถนัดเวลาขยับร่างกาย
"ขอบคุณนะคะ" เพลงพิณบอกเสียงอ่อน ก่อนหันหน้าไปทางคนที่มาส่ง
"ฉันจะเอารถไปจอด พาเข้าไปหาหมอก่อนเลย" มิลตันบอก มือหนาข้างนึงยังล้วงในกระเป๋ากางเกง ไม่ได้สนใจจะพูดคุยกับใครต่อ
"แล้วญาติเธอล่ะครับ พอจะมีคนมากรอกข้อมูลไหมครับ"
"เป็นคนไร้ญาติ"
ขวับ!
"ห๊ะ...นั่นปากนายเหรอ?" เธอรีบหันมาเตรียมส่งเสียงต่อว่า แต่เขาดันขึ้นรถไปซะก่อน มีอย่างที่ไหนถึงพูดเรื่องส่วนตัวของคนอื่นราวกับไม่คิดอะไรเลย
"ผมว่าเข้าไปหาหมอก่อนนะครับ เดี๋ยวถ้าคุณคนเมื่อกี้มาค่อยกรอกข้อมูลก็ได้ครับ" บุรุษพยาบาลเลยดันรถเข็นคนเจ็บเข้าห้องมีป้ายกำกับว่าอุบัติเหตุฉุกเฉิน เพราะไม่รู้ถึงอาการบอบช้ำภายใน
เวลาต่อมา_
"กรี๊ดดดด!!"
"รบกวนช่วยเข้าไปอยู่กับคนเจ็บหน่อยนะคะ" พยาบาลวัยสี่สิบปีรีบวิ่งออกมาจากห้องฉุกเฉิน หลังมีเจ้าหน้าที่แจ้งว่าคนเจ็บมากับนักศึกษาหนุ่มคนนี้
"เพื่อ?" ร่างสูงเกินร้อยแปดสิบเซ็นต์ดีดตัวลุก เขานำโทรศัพท์ส่วนตัวเก็บเข้ากระเป๋าเสื้อช็อป
"คนเจ็บไม่ยอมให้จับตัวเลยค่ะ คุณหมอจะนำผ้าพันข้อเท้าให้ค่ะ"
"...วุ่นวาย" เสียงเข้มสบถบอก ยอมเดินตามพยาบาลคนเดิมเข้าด้านในห้อง ภาพที่เห็นคือเพลงพิณนอนบนเตียง ทั้งกอดและกัดผ้าห่มผืนสีขาว ราวกับกลัวคุณหมอผู้ชาย
"ฮึก...แค่ทายาก็พอมั้งคะ ถึงกับต้องฉีดยาเลยเหรอ" ดวงตาคู่กลมมันสั่นระริก มองแต่ถาดแสตนเลสมีเข็มฉีดยาขนาดใหญ่ แสดงปริมาณของตัวยารักษา
"ถ้าอยากหายเร็วต้องฉีดยาช่วยนะ เรากำลังเรียนอยู่...ขาดเรียนนานๆ ไม่ดีหรอกนะเชื่อหมอเถอะ" แพทย์รักษาพยามพูดจาหว่านล้อม หันมาทางมิลตันส่ายหน้าเบาๆ
"เธอจะทำฉันเสียเวลามากไปแล้ว!" เขาพุ่งไปยืนข้างเตียง จับล็อคตรงบั้นท้ายงอนผ่านผ้าเนื้อสีดำ ไม่ให้คนเจ็บได้ดิ้นขัดขืน
"มะไม่เอานะ! ไอบ้า! ใครให้นายมาจับตัวฉัน" ความกลัวแล่นพล่านในหัวสมอง เธอกลัวการเจ็บแบบจี๊ดๆ จากปลายแหลมของเข็ม
"ขืนเธอยังชักช้า ฉันจะให้หมอเพิ่มยาฉีดระงับปากดีๆ ด้วย!" โครงหน้าหล่อส่งสัญญาณให้พยาบาลทำการฉีดยาใส่บั้นท้ายขาว ซึ่งเขาไม่เหลียวมองสักนิดเดียว
"อึก!....."
"อึก!.....จะเจ็บ" เพลงพิณหลุดร้องเสียงสั่น เผลอกัดเข้าข้อมือใหญ่ตอนที่มิลตันโน้มตัวลง ไม่ให้เธอได้ดิ้นขัดขืน
แต่เรื่องอะไรที่เธอต้องไปสนใจ เพราะตอนนี้มันเจ็บจี๊ดจนไม่กล้าจะหันไปมองตรงรอยเข็ม ปล่อยให้พยาบาลช่วยจัดการแทน
"ฉันก็เจ็บ เป็นหมาหรือไงว่ะ!" ท่อนแขนแกร่งรีบปล่อยให้คนบนเตียงเป็นอิสระ ยกแขนมาสำรวจรอยเขี้ยวแหลมๆ ได้ขยะแขยงในคราบน้ำลาย
"กัดคอนายได้ กัดไปแล้ว!" เรียวปากสีชมพูสดใสเบะใส่อีกฝ่าย ก่อนจะพยุงตัวเองนั่งลงให้แพทย์ผู้รักษาทำการพันผ้ากระชับข้อเท้า
"งดลงแรงที่ปลายเท้าข้างนี้สักอาทิตย์สองอาทิตย์นะครับ ถึงจะบาดเจ็บนิดหน่อย แต่ถ้าไม่ดูแลอาจจะส่งผลต่อกล้ามเนื้อให้อักเสบหนักกว่าเดิม"
"ไหนคุณหมอบอกว่า ถ้าฉีดยาแล้วจะหายไวไงคะ"
"มันก็ช่วยส่วนนึงนะครับ การปฏิบัติตัวก็สำคัญเหมือนกัน"
"เศร้าจัง...เต้นไม่ได้อีก" ใบหน้าสวยค้ำงอลง ในเวลาเดียวกันสายตาคมถึงกลับหันมามองอย่างสับสน เพศสตรีที่มีหลากหลายอารมณ์เพียงนาทีเดียว
........................................
- Writer
