8. อึดอัดปาก
1133 Words
"เย้! ฉันได้คำตอบแล้ว!" มือบางรีบเอื้อมลงมาตบบ่าคนตัวสูง คว้าหนังสือเล่มข้อมูลสำคัญแนบอกอวบ ราวกับมันช่วยชีวิตให้กล้ากลับไปเจออาจารย์ในห้องเรียน
"ลงมาสักที"
"......" บรรยากาศตกอยู่ในภวังค์ทันที ตอนขึ้นมาได้แต่จะก้าวขาลงยังไง เธอไม่ได้ชอบปีนบันไดเหล็กเป็นว่าเล่น
"จะนั่งจำศีลอีกนานไหม ฉันจะรีบกลับไปเรียน!"
"...ลงไม่ได้" น้ำเสียงใสมันอ่อนลงอีกครั้ง ตอนแรกว่าจะใช้ประโยชน์จากเขาเลยแสร้งทำดีด้วย แต่ตอนนี้เริ่มกังวลว่าตัวเองอาจพลาดตกขั้นบันไดเอง
"ขึ้นไปท่าไหน ก็ลงมาท่านั้น"
"ลงท่าเดิมได้ยังไงล่ะ จะหมุนตัวมันก็ไม่ได้แล้ว" เธอเผลอดีใจไปหน่อยจนลืมไปว่าข้อเท้ายังเจ็บอยู่ แล้วมันก็เริ่มปะทุอาการอีก
"วุ่นวายไม่จบจริงๆ " ขายาวยกก้าวข้างนึงไปเหยียบขั้นบันไดไม่ให้มันเลื่อนผิดตำแหน่ง ก่อนจะโอบเอวคอดกิ่วแนบแผงอกกว้างลงมาเหยียบพื้นข้างล่าง
"......" ก้อนใจดวงเล็กมันเต้นอย่างบ้าคลั่ง เผลอไปสบตาคมเพียงเสี้ยวนาที จนเธอลืมบรรยากาศรอบด้านและสิ่งที่ควรทำ
"พี่มิลตันมาทำอะไรตรงนี้คะ?" เสียงอ่อนหวานเอ่ยเรียก ดึงให้สติของสองบุคคลกลับมา
"พี่มาหาหนังสือหน่ะ" มิลตันถอยมายืนห่างเพลงพิณ สัมผัสเมื่อกี้มันไม่ได้มีผลอะไรต่อใจชายบุรุษ
"พลับก็มาหาหนังสือเหมือนกันค่ะ เห็นพี่พอลอยู่กับพี่ชนัตถ์ตรงนั้นด้วย"
"เฮ้อ...ไปตามหาโมเน่ดีกว่า" ชายหนุ่มตรงหน้าพอเห็นว่ามีรุ่นน้องหน้าตาอ่อนหวานมาคุยด้วย แสดงท่าทีสนใจอย่างกับพวกผู้ชายเจ้าชู้
ร่างบางเลยฝืนเดินลัดไปตามชั้นหนังสือต่างๆ จนเจอบรรดาเพื่อนนั่งกุมขมับอยู่หลายคน
"เราเจอเฉลยแล้ว! รีบกลับห้องกัน เหลือไม่กี่นาทีแล้วนะ"
"จริงเหรอเพลง! เพลงเก่งที่สุดเลย" โมเน่ดีใจรีบพุ่งมากอดเพื่อนสาว
"ไปกัน พี่เก็บของอาจารย์เรียบร้อยแล้ว กลับไปส่งพวกเราที่คณะก็ได้" แชมป์ยืนตรงประตูทางออกรีบพูดขึ้น
"ขอบคุณนะคะ ช่วยรุ่นน้องได้สุดพลังจริง" เพลงพิณบอก ส่งหนังสือเล่มนั้นใส่ในมือเพื่อนให้ครบทุกคนได้อ่านคร่าวๆ เหมือนกันกับเธอ
"นั่นโมเน่นี่หน่า พี่มิลตันเจอน้องสาวหรือยังคะ" พลับมองเห็นจากบานกระจกหน้าต่างใหญ่ เลยเรียกให้มิลตันมองอีกคน
"คุยแล้ว พี่ไปก่อนรีบส่งงานหน่ะ" เขาหมุนตัวเดินกลับไปหาสองเพื่อนชาย ไม่อยากจะยืนดูรุ่นน้องปากร้าย เวลาอยู่ใกล้รุ่นพี่คนอื่นชอบทำตัวเป็นอ่อนหวาน
"งานยังไม่เสร็จว่ะ มึงมาออกแบบต่อหน่อย"
ศูนย์อาหาร_
"ร้านไหนนะที่อร่อยที่สุดในมหาลัยเรา" เพลงพิณเอ่ยบอก ดวงตาลุกวาวเป็นประกาย เมื่อถึงเวลาพักช่วงกลางวัน นาทีของอาการหิวโหยเรียกร้อง
"แต่มื้อนี้เราอยากกินก๋วยเตี๋ยวนะเพลง เมื่อเช้ากินข้าวมาแล้วท้องอืดมาก" โมเน่พยามมองหาร้านเป้าหมาย ยกเว้นสายตาที่ไปสะดุดกับโต๊ะนึง มีพี่ชายนั่งอยู่กับกลุ่มเพื่อน
"เราจะกินอะไรดีนะ" ร่างบางเดินวนหาที่นั่ง แต่นักศึกษาทุกคนดันพักไล่เลี่ยกัน ทุกโต๊ะเลยแน่นไปหมด
"ถึงเราจะไปสั่งอาหาร ใช่ว่าจะมีที่นั่งนะเพลง หรือจะซื้อไปนั่งกินใต้คณะ"
"แต่พี่อิ๋มเคยบอกไม่ให้ใครนำอาหารเข้าตึกไม่ใช่เหรอ เราอย่าตัวแปลกสิเน่" เธอเลยจับมือเพื่อนสาว เมื่อเห็นที่ว่างตรงมุมนึง
"เพลงจะไม่ปวดหัวแน่นะ" คนบอกหันมองเพื่อนสาว
"ในเมื่อทุกคนมีสิทธิ์ เพราะเราจ่ายค่าเทอมไง โมเน่ห้ามลืมคำนี้!" แล้วการกวนอารมณ์ใครบางคนก็เป็นเรื่องสนุกสำหรับเธอ รีบดึงแขนโมเน่ไปยันโต๊ะเป้าหมาย นั่นคือมิลตันและเพื่อนสนิท
"ไม่ชอบนั่งรวมกับคนอื่น" น้ำเสียงเข้มพูดอย่างรู้ความคิด ขณะจับช้อนตักอาหาร
"แต่ฉันชอบ ชอบกินหลายๆ คนสนุกดี" เธอยังหาแนวร่วมโดยการดึงโมเน่ให้นั่งลงตรงที่ว่าง ส่วนเธอก็ขยับมานั่งข้างชนัตถ์ที่ยิ้มทักทาย
"คือเน่หาโต๊ะแล้วมันเต็มหมดเลย พวกเราต้องรีบขึ้นไปก่อนอาจารย์เข้าด้วย" ฝ่ายน้องสาวรีบหาข้ออ้างบอก หากโดนไล่ให้แยกโต๊ะ ท่ามกลางนักศึกษามากมายคงได้รู้สึกอาย
"อย่าเสียงดังไปนะคะ เมื่อกี้มีคนตั้งหลายคนเรียกให้เราไปนั่งด้วย แต่เห็นนาย..อุ้ยพี่มิลตันนั่งตรงนี้ เลยอยากมาทักทาย" ร่างบางถอดกระเป๋าสะพายวางไว้บนโต๊ะ หยิบแค่ธนบัตรไม่กี่ใบเตรียมไปสั่งอาหาร
"แค่ก แค่ก" พอลแทบสำลักข้าวในปาก เพราะไม่มีใครกล้ามาพูดจาลองดีกับเพื่อนเขาสักครั้ง
"จะไม่กวนตีนสักนาทีคงอึดอัดปากน่าดู" เสียงเข้มกัดฟันกรอก
"อย่าพูดไม่เพราะสิคะ น้องสาวนั่งอยู่นะ เดี๋ยวดูเป็นตัวอย่างแบบผิดๆ " นิ้วชี้เรียวยกกระดิกไปมา ทำอย่างท่าทีไร้เดียงสาแต่ยกเว้นแววตาที่พอใจ
"เราไปสั่งอาหารกันดีกว่าเนอะเพลง"
"รบกวนฝากพี่ๆ ดูกระเป๋าให้หน่อยนะคะ น้องเพลงคนนี้จะรีบเดินกลับมานั่งค่ะ" หญิงสาวทำส่งยิ้มหวานให้สองหนุ่ม ก่อนจะจูงมือเพื่อนสาวไปยังร้านอาหารตามอาการหิว
"ทำไมน้องมันจ้องจะกัดแต่มึงว่ะ?" ชนัตถ์ถาม นึกตลกซะมากกว่าจะโกรธรุ่นน้องคนเมื่อกี้
"เชื้อมันแรงไง" คนบอกเลยรีบก้มทานอาหาร รู้สึกรสชาติไม่ค่อยอร่อยไปซะแล้ว
"มึงก็ว่าน้องซะเป็นแมวเชียว"
"แมวอะไรของมึง ดุอย่างกับหมา กัดแมร่งทุกเวลา" มิลตันลุกยืนขึ้น ล้วงเอาบัตรเครดิตในกางเกงยีนส์เดินไปร้านเครื่องดื่ม
"คุณมิลตันรับอะไรดีคะ" พนักงานสาวถาม
"ขอชาไข่มุกสองแก้วค่ะ" เป็นเสียงใสแทรกมาก่อน ส่งยิ้มกว้างให้กับเจ้าของบัตรเครดิตที่พึ่งยื่นคนขาย
"ฉันไม่เลี้ยงอาหารหมา"
"หยิบตังค์มาไม่พอ...ขอยืมก่อนนะคะ" แล้วมือบางรีบโบกให้พนักงานไปทำตามที่สั่ง คนตัวเล็กก้มหน้ามองจานอาหารทันที มันคือผัดกระเพราหมูกรอบเผ็ดๆ ต้องคู่กับน้ำหวานเย็น
"เดินไปเอามา!"
......................................
555 สุดๆ
...............................
- Writer
