12. ไม่ได้เปิดใจให้ตั้งแต่แรก
943 Words
หลายวันต่อมา_
"งานวันนี้เรียบร้อยดีนะลูก อากาศก็เป็นใจให้เราด้วย" พิพิมเอ่ยบอกกับลูกชายคนโต บริเวณท่าเทียบเรือลำใหญ่ในช่วงเย็น รอบสถานที่ถูกตกแต่งอย่างสวยงาม พร้อมต้อนรับบุคคลสำคัญหลายคน
"ครับ" ร่างสูงโปร่งในชุดสูทสีเข้ม เซ็ททรงผมรับกับรูปหน้าหล่อเหลา ยืนต้อนรับแขกตรงทางขึ้นบันได
"คนเยอะขนาดนี้ ยังจะให้เราแจกตั๋วฟรีอีกเหรอคะ มีหวังเราจะขาดทุนเอานะพี่มิล" ฝ่ายน้องสาวรีบเอียงตัวกระซิบบอกพี่ชาย เธอเองก็แต่งตัวในชุดเดรสสีชมพูหวานให้เข้ากับวัย
"มันคือการตอบแทนนะลูก"
"อีกไม่เกินสิบนาที รถของท่านทูตจะมาถึงนี่แล้วนะครับ" บอดี้การ์ดคนสนิทรีบรายงานลาไค ท่านพยักหน้าให้คนในครอบครัวเตรียมพร้อม
"ตัวเกร็งไปหมดแล้วเนี้ย" โมเน่บอก รีบยืนชิดข้างพี่ชายราวเป็นที่พึ่งพา
"ทางนี้ครับ"
"ทางเรายินดีต้อนรับท่านทูตธีรดนย์ และคุณหญิงวิมลนะครับ" ลาไคพร้อมกับภรรยารักเข้าทักทาย บุคคลสำคัญอย่างเป็นทางการ เมื่อพวกเขามาถึงโดยมีผู้ติดตามยืนประกบหลัง
"ทางเราต่างหากที่ต้องขอบคุณ ได้ข่าวว่าเรือลำนี้ เป็นเรือใหม่ด้วย" ธีรดนย์บอก
"ครับ ผมเป็นคนออกแบบเอง" มิลตันบอก เวลาที่เขาจริงจังท่าทางได้น่าเกรงขามเช่นบิดา
"ยังหนุ่มยังแน่น แสดงว่ามีไฟในการทำงานมากเลยนะ"
"ขอบคุณครับ"
"ได้ข่าวว่าเรียนที่เดียวกับลูกเราด้วย อยู่ปีอะไรแล้วจ๊ะ" คุณหญิงวิมลเอ่ยถาม ไม่ได้ถือศักดิ์ตัวเองให้คนรอบข้างอึดอัด
"ปีสี่ครับ" น้ำเสียงเข้มตอบราบเรียบ ผิดกับน้องสาวยังยืนตัวเกร็ง
"งั้นก็ไม่ใช่แล้วล่ะ ลูกเราเพิ่งเข้าไปเรียนปีหนึ่งเอง" วิมลยังเอ่ยต่อ
"ว่าแต่น้องเพลงไปไหนแล้ว พอดีลูกเราไม่ชอบคนเยอะ กว่าจะมาด้วยได้ต้องกล่อมกันข้ามวันเลย" ท่านทูตธีรดนย์บอก พยามกวาดตามองหาลูกสาว จนผู้ติดตามเตรียมจะวิ่งไปที่รถ
"เพลงมา...."
กึ่ก! รองส้นสูงลิ่วจอดหยุดชะงัก เมื่อเจอเพื่อนสาวกับพี่ชายกำลังคุยคู่บิดา ใบหน้าสวยแต่งแต้มสีสันมันซีดลง เหมือนกับสีชุดเกาะอกกระโปรงขาวยังไงอย่างนั้น
"เพลงพิณ...เป็นลูกท่านทูตเหรอ" โมเน่พูดเสียงอ่อน เหมือนคนผิดหวังที่ถูกทำลายความเชื่อใจ ขณะเดียวกันใบหน้าหล่อคมก็แน่นิ่งไม่เผยความหมายใด
"หนูรู้จักเพลงพิณด้วยเหรอจ๊ะ น้องเพลงเป็นลูกสาวคนเดียวของเราเอง หรือว่าเรียนอยู่ด้วยกันเอ่ย?"
"เพลงเป็นเพื่อนกับโมเน่ค่ะ เพื่อนสนิทเพลงเอง" ทุกสายตากดดันเอาคำตอบจากเธอ จนคนตัวเล็กต้องพูดเอ่ยออกไป ยกเว้นเพื่อนสาวที่ไม่มองหน้าเธออีกแล้ว
"งั้นก็ดีเลย เราฝากเพลงพิณด้วยนะจ๊ะ พวกเราต้องเดินทางบ่อยแทบไม่มีอยู่กับลูกเลย" ธีรดนย์บอก
"ค่ะ" โมเน่พยามตอบเสียงไม่ให้สั่น
"งั้นเชิญขึ้นเรือกันดีกว่านะคะ ใกล้เวลาจะเดินเรือแล้วค่ะ" พิพิมผายมือให้แขกคนสำคัญเดินนำไปก่อน ในระหว่างนั้นไม่มีใครได้เห็นเลยว่า เพลงพิณพยามจะเดินไปหาเพื่อนสาว โมเน่รีบตีตัวออกห่างเดินตามพี่ชายด้านข้างลำเรือ
ช่วงเวลาต่อมา_
"โมเน่...คุยกับเราก่อนได้ไหม?" น้ำเสียงใสเอ่ยเรียก ยามบริเวณนั้นเหลือเพียงเธอกับโมเน่ ส่วนคนอื่นๆ กำลังดื่มด่ำในบรรกาศพระอาทิตย์ลาขอบฟ้า มีแค่แสงดาวเริ่มสาดส่อง
"เน่ว่าเราไม่ได้รู้จักกันนะ" คนบอกยังยืนหันหลังให้
"เราเป็นเพื่อนกันไงโมเน่ เราขอโทษที่ไม่บอกความจริงให้รู้นะ" มันรู้สึกเสียใจจริงๆ ในมิตรภาพที่อีกฝ่ายยื่นให้ ทว่าเธอกลับไม่กล้ายอมรับมันตั้งแต่แรก
"ทำไมเหรอ เราดูเป็นเพื่อนที่ไม่น่าคบใช่ไหมล่ะ" โมเน่บอกเสียงสั่นเครือ ยกแก้วไวน์ในมือกระดกจิบ
"ไม่ใช่อย่างนั้นนะเน่ เราเองที่ไม่กล้าคบใครเป็นเพื่อน เรากลัวการโดนหักหลังก่อน เราผิดเองนะโมเน่" เพลงพิณรีบเดินไปจับมือเพื่อนสาวเว้าวอน ยิ่งเห็นอีกฝ่ายเสียใจ เธอยิ่งรู้สึกผิดไม่ต่างกัน
"เราว่าคำตอบของเพลงก็ชัดดีอยู่นะ ที่แท้เพลงก็ไม่อยากให้เราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่แรก" เธอสบัดมือทิ้ง
"ไม่ใช่อย่างนั้นนะเน่ เราเคยมีเพื่อน เราเคยโดนเพื่อนหักหลัง เราก็เลยกลัวการเริ่มต้นคบเพื่อนใหม่" เพลงพิณไม่หมดความพยาม คว้ามือเพื่อนสาวจับขอร้อง
"แล้วยังไงล่ะเพลง เราต่างหากที่เชื่อใจเพลงทุกอย่าง พยามเข้าใจนิสัยเพลงที่อยากเป็นส่วนตัว เราก็เข้าใจทุกอย่าง!"
"โมเน่...เราขอโทษนะ อึก" น้ำตาเม็ดโตหยดกระทบลงผิวแก้มเนียน ไม่ห่วงรูปลักษณ์เหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว
"เน่ว่าจริงๆ เราเป็นเพื่อนกันไม่ได้หรอก เพลงไม่เคยเปิดใจให้เราเป็นเพื่อนตั้งแต่แรก" โมเน่กระดกแก้วไวน์จนหมด แล้วสะบัดข้อมือทิ้งไม่ใยดี รีบก้าวเท้าเดินหนีกลับเข้าด้านในเรือ
"เราขอโทษ....อึก" ร่างบางแทบแขนขาอ่อนแรง ยืนพิงขอบเรือระบายความเสียใจอย่างเงียบๆ หลายวันมานี้โมเน่กลายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดตั้งแต่โตมา แต่ทำไมเธอเองที่ไม่กล้าพอจะเปิดใจ
.............................................
- Writer
