ขวัญข้าวเสยผมแรงๆ จนผมยุ่งเหยิงไปหมด นึกสงสารหลานสาวจับใจ พราวฟ้าเหมือนเหยื่อที่ถูกสิงโตหื่นกามอย่างเหนือนทีจับกิน
“พราวขอโทษนะคะอา พราวผิดไปแล้ว พราวขอโทษ...”
คนเป็นหลานยกมือไหว้อาสาว น้ำตายังร่วงรินทว่าไร้เสียงสะอื้น หลานชั่วๆ อย่างเธอ ถ้าอาจะฆ่ากันให้ตายก็สมควรแล้ว
“พราว? ทำไมถึงได้....” ขวัญข้าวถอนหายใจเฮือกๆ เมื่อเห็นท่าทีอย่างนั้น ความรู้สึกผิดของเจ้าหล่อนส่งผ่านหยาดน้ำตาที่กำลังพรั่งพรู สงสารหลานก็สงสาร ขุ่นเคืองคนที่นั่งข้างหลานก็พอกัน
“อย่าบอกนะว่าพี่...ไม่ได้บอกเรื่องของเรากับพราว”
พราวฟ้าหูผึ่ง เรื่องของเรา? หมายถึงเรื่องอะไร
เหนือนทีไม่ตอบ เขาเคยจะบอก แต่มันไม่มีจังหวะดีๆ และคิดเอาเองว่ามันไม่สำคัญ ก็แค่ความสัมพันธ์แบบชายหญิงไง ต้องอธิบายอะไรให้มากความด้วยเหรอ
“พี่จะแก้แค้นฉันใช่ไหม!? พี่ปล่อยให้พราวเข้าใจผิดได้ยังไง”
“แก้แค้นบ้าบออะไร ฉันรักเธอนะ”
“พี่ไม่ได้รักฉัน
