โจชัวรอให้ถึงช่วงเวลาที่ปลอดผู้คนแทบไม่ไหว เขากระสับกระส่ายตลอดคืนกระทั่งฟ้าสว่าง ก่อนจะลงมาร่วมรับประทานอาหารเช้ากับเด็กๆ ด้วยไม่อาจข่มตานอนได้ นับว่าเช้านี้เป็นการร่วมมื้ออาหารมื้อแรกระหว่างเขากับเด็กๆ เลยก็ว่าได้ โดยเฉพาะกับโดโรธีซึ่งนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ห่างจากเขาไปเพียงไม่กี่ที่นั่ง สายตาของชายหนุ่มจับจ้องที่ใบหน้าได้รูปสวยของเด็กน้อยตลอดช่วงเวลาอาหารโดยที่เขาแทบจะไม่ได้ตักอาหารใส่ปากเลยสักนิด จนคนตัวใหญ่ที่นั่งตรงข้ามกับเขาต้องทักขึ้นมาอย่างขำๆ
“นึกว่าจะมีแต่เด็กๆ ที่ชอบเหม่อเวลาทานอาหาร นี่คุณก็เป็นด้วยเหมือนกันหรือเนี่ย”
โจชัวสะดุ้งเล็กน้อย หันกลับมาเจอใบหน้ายิ้มแย้มของออแลนโด้ก็คว้าช้อนส้อมมาตักอาหารในจาน จะว่าไป เรียกว่าตักก็ไม่ถูก ต้องเรียกว่าเขี่ยอาหารเล่นไปมาต่างหาก
“ผมไม่ค่อยหิวน่ะครับ”
ชายหนุ่มโกหกคำโตเพื่อเลี่ยงการถูกถามซักไซ้ ออแลนโด้เองก็คงจะรู้ทันเพราะคนในสายอาชีพสังค
