“ไอ้ปราบภพของมึงเสร็จแล้ว” ภูผาหันไปเรียกปราบภพขึ้นเมื่อเขาทำส้มตำที่มันสั่งเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“เท่าไรครับพี่” ปราบภพทำท่าจะยืนตังค์จ่าย แต่ต้องหยุดชะงักเมื่อเสียงภูผาดังขึ้นมาก่อน
“กูไม่คิดตังค์มึงให้ฟรี แต่มึงต้องตอบคำถามกูมาก่อน ขอความจริงนะเว้ย!” ภูผาบอกขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง ตอนที่เขากำลังตำส้มตำให้กับไอ้ปราบภพทำให้เขาอยากรู้ในสิ่งที่สงสัยมานานว่ามันเป็นจริงหรือเปล่า ถ้าเป็นจริงเขากับมันจะได้เคลียร์กันให้จบๆ
“ครับพี่” ปราบภพมองหน้าภูผาด้วยความสงสัย
“มึงคิดอะไรกับกูป่าวว่ะ ขอความจริงนะเว้ย!” ภูผาถามขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง สีหน้าเข้มขรึมมองหน้าปราบภพอย่างรอคำตอบ
“คิดครับ ผมอยากจะกินพี่มาก ผมได้ยินมาว่าลีลาของพี่เด็ดมากผมเลยอยากจะลอง” ปราบภพตอบความจริงอย่างไม่อ้อมค้อม ต่อให้เขาไม่บอกวันนี้ วันข้างหน้าก็รู้อยู่ดี บอกไปเลยสักดีกว่าจะได้สิ้นเรื่อง ส่วนผลที่ตามมาจะเป็นยังไงก็ช่างมันแล้
