“แล้วเสือจะให้แม่พาเข้าไปทำไมล่ะจ๊ะบ้านของละไม เสือก็เดินเข้าไปกราบคุณลุงนาทกับคุณป้าเขาเสียเองก็ได้นี่ลูก อานนท์ก็กลับมาจากต่างประเทศแล้วไม่ใช่หรือไง คนกันเองทั้งนั้นที่นั่นจะต้องดึงให้แม่เข้าไปด้วยทำไม หรือว่ามีอะไรที่แม่ยังไม่รู้เกี่ยวกับคนที่นั้นอีก?...”
คุณปานดาวเอ่ยท้วงติงลูกชายบนโต๊ะอาหาร แววตาคนผ่านร้อนผ่านหนาวมาเป็นระยะเวลานานจับจ้องใบหน้าบุตรชายอันเป็นสุดที่รักด้วยความสงสัย ร้อยวันพันปีปวีณไม่เคยคิดอยากจะเหยียบย่างเข้าไปในบ้านหลังนั้นสักครั้ง ทั้งที่จริงลูกชายของนางก็กลับมาจากการเรียนต่อยังต่างประเทศนานนับหลายปี แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมอยู่ดีๆลูกชายของตัวเองถึงได้อยากจะเข้าไปกราบคนที่บ้านหลังนั้นเสียได้ตอนนี้
ปวีณมองช้อนในจานข้าวของตัวเองด้วยดวงตาของคนมีชนักติดหลังแต่ยังไม่ยอมยกมันขึ้นมา เมื่อภาพความงดงามอ่อนหวานและความผูกพันธ์ระหว่างสายเลือดในอุทรยังคงติดตาเขาอยู่ จ
