“อา...คุณไม่มีวันเกลียดผมหรอกปราย...และคุณก็ไม่มีวันกลับไปเป็นเจ้าสาวของใครได้อีกแล้ว”
เขมราชกระซิบหอบเหนื่อยขณะหยัดกายขึ้นเพียงเล็กน้อย ปรายฟ้าทอดถอนใจเมื่อรู้ว่าหักห้ามเขาไม่ได้ให้ล่วงล้ำไปจนสุดทางฝัน ร่างสูงใหญ่เดินหน้าต่อไปอย่างใช้ความพยายามทว่าผู้ถูกตรึงอยู่ใต้ร่างนั้นกลับสะดุ้งสะเทือนทั้งครั่นคร้ามเมื่อความแข็งขึงดึงดันบุกฝ่าความคับแคบคล้ายตีบตันในครั้งแรกของวิถีแห่งพรหมจารี แม้รู้ว่าสัมผัสนั้นเอาแต่ใจและบีบบังคับขับฝืนผู้อ่อนแอกว่ามากแค่ไหน หากแต่เรียวปากที่ยังซุกไซ้และมือไม้ที่ยังลูบโลมกลับโหมกระพือความปรารถนาในหลั่นลึกของหญิงสาว ปรายฟ้าไม่รู้เลยว่าเหตุใดจึงเริ่มตอบรับความเสน่หาที่ยังหลากไหลมิรู้สิ้นอยู่เช่นนี้ทั้งที่ร่างกายมิได้ยินดีต่อการดูดกลืนที่ยังคับข้องต่อผู้ครอบครองพรหมจรรย์ ชายหนุ่มเริ่มขยับสะโพกเร็วขึ้นเมื่อรับรู้ได้ว่าการเคลื่อนไหลได้รับการโอบอุ้มจากกลีบดอกไม้ฉ่ำเยิ้มหย
