เล่ห์พยาบาทไฟปรารถนา

ตอนที่ 3

“ของนั่นไม่ได้ทำให้ไอ้ก้องกาจมันรู้สำนึกหรอก เจ้าสาวของมันต่างหากที่จะทำให้มันร้อนรนจนอกแทบระเบิด ไอ้ผู้ชายสารเลว!...มันชอบทำให้คนอื่นเจ็บช้ำน้ำใจ คราวนี้ถึงทีของมันบ้างต้องได้รับการตอบแทนกลับไปอย่างสาสม มันจะรู้สึกยังไงบ้างถ้าผู้หญิงที่กำลังจะเข้าพิธีวิวาห์กับมันตกไปเป็นของคนอื่น แค่ชั่วเวลาไม่ทันข้ามคืน ป่านนี้มันคงหัวปั่นไม่เป็นอันทำอะไรพอรู้ว่าจะไม่มีวันได้สุขสมหวังกับคนที่มันรัก!”

“จะทำอะไรฉัน!...นี่จะพาฉันไปไหน ฉันไม่รู้เรื่องอะไรด้วย จะทำแบบนี้เพื่ออะไร” หญิงสาวสติยิ่งหลุดกระเจิงเมื่อได้ฟังคำพูดอันหมายมาดนั้น ริมฝีปากของเธอสั่นระริกอยากจะวิ่งหนีไปไหนก็ได้ในตอนนี้หากแต่ไม่มีสิ่งใดเอื้ออำนวยแก่ความพยายามนั้นเลย ไม่ว่าจะเป็นรถที่ประตูปิดสนิทและใบหน้าอันหื่นกระหายจากความคั่งแค้นของคนที่พาเธอมา...เธอจะทำยังไงดี...เธอจะหนีได้ยังไง

ปรายฟ้าแทบหยุดลมหายใจเมื่อเขาเอนร่างเข้ามาใกล้และใช้มือหนาใหญ่ดึงไหล่บางจนร่างนั้นเข้าไปชิดใบหน้าคมคาย

“ไม่มีฆาตกรคนไหนบอกวาระสุดท้ายให้เหยื่อรู้หรอก คุณปรายฟ้า...เขาแค่อยากให้คุณคาดเดาถึงการทรมานไปต่าง ๆ นานา นั่นแหละทุกข์ทรมานยิ่งกว่าอะไรในโลก!”

“ไอ้โจรห้าร้อย!...ลักพาตัวฉันมายังไม่พอ ยังคิดทำอะไรบ้า ๆ อีก ไอ้โจรบ้า!...ปล่อยฉันไปนะ...ไอ้โจรเถื่อน!....โอ้ย!” เสียงกรีดร้องหายไปพร้อมร่างบางที่ถูกผลักไปกระแทกกับคอนโซลหน้ารถ ปรายฟ้าถึงกับหลั่งน้ำตาด้วยความเจ็บปวดที่แล่นปรี่ขึ้นมาจากเรียวแขนย่างช่วยไม่ได้

“เขมราช!...ผมชื่อเขมราช อัครินทร พี่ชายของเขมริน ผู้หญิงที่เจ้าบ่าวของคุณมันหลอกให้รักและทิ้งเธอไปอย่างไม่ใยดี ตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นกลายเป็นคนบ้า เสียสติเพราะผิดหวังในตัวผู้ชายสันดานระยำคนหนึ่งที่ไม่ยอมรับผิดชอบอะไร แค่มันรู้ว่าเขมรินท้องมันก็ทิ้งเธอวิ่งโร่ไปหาผู้หญิงคนใหม่ และผู้หญิงคนนั้นก็คือคุณ ปรายฟ้า นิรกิจจากร ลูกสาวเจ้าของโรงแรมใหญ่ติดอันดับของประเทศ คุณรู้ไว้ด้วย ว่าคุณคือผู้ร่วมสมคบคิดกับไอ้คนต่ำทรามนั่นทำร้ายผู้หญิงคนหนึ่งที่ต้องหมดอนาคตเพราะมัน!”

“ไม่จริง!...พี่ก้องจะเป็นคนแบบนั้นได้ยังไง คุณเอาอะไรมายืนยันกับฉันว่าเขาทำแบบนั้นจริง ฉันไม่เชื่อหรอก ฉันรู้ดีว่าเขาเป็นคนยังไง คุณอาจจะแค่ปรักปรำคนอื่นเพื่อหาประโยชน์ให้ตัวเอง ฉันไม่มีวันเชื่อคุณ!”

“ปกป้องกันดีเหลือเกินนะ...คุณปรายฟ้า คุณก็คงไม่พ้นมือมันแล้วสิท่าถึงได้ออกรับหน้าแทนกันซะขนาดนี้”

คนพูดไม่พูดเปล่ากวาดสายตาโลมเลียไปทั่วร่างของหญิงสาวอย่างย่ามใจ เขมราชเพียงนึกเสียดายความงามตรงหน้า ดอกไม้กลีบบางดอกนี้คงไม่รอดพ้นจากการถูกเชยชมของว่าที่เจ้าบ่าวอย่างก้องกาจ ผู้ชายที่เห็นผู้หญิงเป็นเพียงทางผ่านและปรายฟ้าคงเป็นของเล่นชิ้นใหม่อันถูกใจด้วยความสวยบาดตาที่แม้แต่เขาก็ยังรู้สึกถึงความอ่อนไหวที่เริ่มเร่งเร้าอยู่ภายในส่วนลึก หากก็น่าเสียดายที่ดอกไม้แสนงามแม้เคยถูกเด็ดดมจะต้องมาแหลกสลายด้วยน้ำมือของเขาที่จะเป็นผู้บดขยี้ให้ย่อยยับลงกับมือ

“อย่ามาพูดพล่อย ๆ แบบนี้นะ ถ้าคุณคิดว่าตัวเองดีกว่าเขาทำไมต้องทำตัวเหมือนโจรเที่ยวลักขโมยของคนอื่นเขาด้วย ใครกันที่จะเชื่อว่าคุณเป็นคนดี ฉันคนหนึ่งล่ะที่จะขอบอกว่าการกระทำของคุณมันเลวร้ายยิ่งกว่าอะไร!”

“คุณต้องได้เห็นแน่ปรายฟ้า คุณต้องได้รู้ซึ้งแน่ว่าคนเลวอย่างผมทำอะไรกับคุณได้บ้าง ผมรู้ว่าคุณมันอยากลองดี แล้วจะได้รู้จักคนชื่อเขมราชคนนี้ลึกซึ้งเข้าไปถึงก้นบึ้งของคุณเลยทีเดียว!”

ชายหนุ่มทิ้งสายตาและถ้อยวาจาพยาบาทลึกไว้ก่อนจะหันกลับไปจับพวงมาลัยและเหยียบคันเร่งให้รถจิ๊บคันเก่าทว่าแรงม้าเต็มพิกัดทะยานไปเบื้องหน้าผ่านป้ายบอกทางของจังหวัดกาญจนบุรี เพียงชั่วแวบปรายฟ้าก็เพิ่งนึกถึงคนขับที่อันตรธานไปพร้อมกับรถของบิดา

“นายย้งล่ะ...นี่คุณทำอะไรกับคนขับรถของฉัน คุณฆ่านายย้งแล้วใช่มั้ย คุณมันไม่ใช่แค่ชอบขโมยของ แต่คุณยังเป็นฆาตกรเลือดเย็นฆ่าคนตายด้วย!”

“หยุดพล่ามซะทีเถอะ!...ไม่มีใครหาคุณพบแล้วตอนนี้ คนขับรถของคุณเขาก็หลับสบายอยู่ในห้องน้ำที่ปั๊มนั่นล่ะ ตื่นขึ้นมาอาจจะแค่มึนและก็ไม่รู้เรื่องว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองเหมือนคุณที่ตอนนี้มารู้ก็สายไปหมดแล้ว”

“เขมราช...คุณจะพาฉันไปไหน...คุณมันคนบ้า ตำรวจต้องตามตัวคุณพบ นี่แค่จังหวัดกาญจนบุรี มันไม่ไกลจากกรุงเทพฯเลย พ่อฉันต้องไม่ปล่อยคุณไว้แน่...เขาต้องฆ่าคุณแน่ ๆ ที่พาฉันมาแบบนี้!”

“เฮอะ!...อยากพูดอะไรตอนนี้ก็พูดไปเถอะ เพราะหลังจากนี้คุณไม่มีสิทธิ์จะได้ใช้คำพูดร้องขอความเห็นใจจากผมอีกแล้ว ผมจะพาคุณไปอยู่ในที่ ๆ เหมาะกับคุณ เหยื่อของคนที่คุณคิดว่าเขาเป็นฆาตกรเป็นโจรห้าร้อย อย่าหลงคิดไปเลยว่ามันไม่ไกลจากกรุงเทพ...อยากจะรู้นักว่าใครมันจะมีปัญญาตามหาคนหายเข้าไปในป่าลึก เตรียมใจไว้รับความทุกข์ทรมานของตัวเองไว้ได้เลย คงต้องโทษว่าที่เจ้าบ่าวของคุณนั่นแหละที่เป็นต้นเหตุให้คุณต้องมาอยู่กับคนเดนตายอย่างผมแบบนี้!”