องค์หญิงลังเลในการให้บุรุษถูกต้องตัว ตัวเองรู้ดีว่าเป็นหญิง ลืมตัวแต่งเป็นเด็กชาย “เจ้าคงไม่ใช่คนละแวกนี้ จึงไปเล่นกับเจ้าฉี มันเป็นสุนัขจรจัด ค่อนข้างดุร้าย หาใครกล้ายุ่งกับไม่ ลุกขึ้นเถิดข้าจะไปส่งเจ้าที่บ้าน ดูสิเจ้าคงกลัวหน้าซีดเป็นเป็ดถูกต้ม ไม่ต้องกลัวนะมันไปแล้ว”
“ขอบใจเจ้ามาก” เด็กน้อยหายสั่นเสียงใสแล้ว จึงกล่าวขอบคุณหนุ่มน้อย ผู้ใจกล้าเห็นคนลำบากผู้อื่น ยื่นมือเข้ามาช่วยเขาช่างมีน้ำใจ
“ข้าแช่ฟาง ชื่อฟางเจี๋ยเกิง เจ้าล่ะชื่อแซ่อะไร”
“ข้า...เอ่อ...ข้า” ขืนบอกไปเขาคงต้องทราบว่านางเป็นใครมาจากที่ไหน
“เจ้าคงตกใจกลัวเจ้าฉี เอาล่ะไม่บอกข้าก็ได้ ข้าไม่เร่งเจ้าเอาเป็นว่าข้าจะไปส่งเจ้า พ่อแม่เจ้าอยู่ที่ไหน มาด้วยไหมหรือว่าเจ้าหลงทาง”
“ข้า...ท่านพ่อท่านแม่ข้าอยู่ที่ร้านขายผ้าหัวมุมถนนโน้น เช่นนั้นข้าขอตัว ป่านนี้ท่านพ่อท่านแม่ข้า คงเป็นห่วงแย่” ผู้มีคุณของนางชื่อฟางเจี๋ยเกิง
“ข้าสมค
