องค์หญิงสี่ตัวสั่นสะท้านไม่ต่างจากกระรอกน้อยหนีงูร้าย นางหวาดกลัวสุดจะต้านไหว ซบใบหน้าลงบนอกแน่นจอมยุทธ์นิรานามอยู่ด้วยกันบนหลังอาสาสีนิล เขาปรากฏตัวช่วยนางให้พ้นจากโจรถ่อยเลวทราม จอมยุทธ์ในอาภรณ์สีน้ำเงินเต็มไปด้วยความสง่างาม เส้นผมยาวสลวยดุจสีนิลเช่นอาชาที่เขาขี่ปลิวตามแรงลม ดวงหน้าหล่อคมสันขาวสะอาด ต่อให้ขาวสะอาดกลับไม่ได้ปราศจากความเข้มแข็ง ดวงตารีเฉี่ยวคมดุดัน เป็นจอมยุทธ์ผู้สง่างาม แม้ความสง่างามนั้นน้อยกว่าท่านแม่ทัพฟางอยู่นิดหนึ่ง
องค์หญิงสี่รับรู้ถึงความแข็งแกรงของแผงอกแห่งชายชาตรี นับเป็นครั้งแรกในวัยสาวเต็มตัวได้มีโอกาสใกล้ชิดบุรุษระยะแนบกระชั้น นางเริ่มคลายความหวาดกลัวลง เมื่ออาชาสีนิลวิ่งฝ่าทุ่งหญ้าห่างไกลจากโจรถ่อย สองมือบุรุษนิรนามจับสายบังคับม้า คล้ายสวมกอดนางไว้หลวมๆ นางรู้สึกได้ถึงไอร้อนจากเขาแผ่สู่ตัวนาง
“หนุ่มน้อยเจ้าคงหายกลัวแล้ว” หนุ่มน้อยหน้าใสผู้นี้จ้องมองเขา ราว
