เป็นโรคจิตหรอ

1610 Words

“ฟู่ว เหนื่อยชะมัดเลย พรุ่งนี้จะไปทำงานได้ไหมเนี้ย”คนตัวเล็กบ่นมาตลอดทางเมื่อเดินเข้ามาในคอนโดหรูของตัวเอง เดินไปจนถึงล็อบบี้ก็เห็นร่างสูงที่คุ้นเคยกำลังจะเดินเข้าลิฟต์ไป หัวใจดวงน้อยก็เต้นถี่ๆ พร้อมกับสองเท้าที่วิ่งเข้าไปในลิฟต์ก่อนที่ประตูลิฟต์จะปิดลงเสียก่อน “แฮะ วันนี้เจอกันบ่อยนะคะ เอะ คุณตำรวจอยู่คอนโดนี้เหมือนกันหรอ?”วาเลนเซียเอ่ยถามเสียงเจื้อยแจ้ว ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้เธอยิ่งพูดมาก ชวนคุยจ่อแม้ว่าร่างสูงจะไม่ตอบเธอเลยสักคำ “...” “นี่พรหมลิขิตชัดๆเลย ว่าแต่อยู่ห้องไหนหรอคะ?” “...” “นี่ ตอบหน่อยไม่ได้หรอคะ ตอบหน่อยนะ อยากคุยด้วย”ร่างเล็กระบายยิ้มกว้าง พร้อมกับเดินเข้าไปประชิดร่างสูงที่ถอยหลังจนชิดผนังลิฟต์ “รำคาญ” “ใจร้าย แต่ไม่เป็นไรหรอก ยังไงก็ร๊ากกกก”เธอลอยหน้าลอยตา “เป็นผู้หญิงยังไงวะ บอกผู้ชายคนอื่นไปทั่วแบบนี้เลยหรอ” “คนแรกค่ะ” “หึ”กวินภพแค่นหัวเราะออกมาในลำคอ เชื่อตายแหละ คำลวงของผู้หญิงเชื่อไม่ได้ ตอนอยู่คลับยังไปกอดกับผู้ชายอื่นอยู่เลย “พูดจริงน้า ไม่เชื่อ ลองมาคบกันป้ะ อยากได้คนไปช่วยรีดเครื่องแบบอ่ะเปล่า” “รีดเสื้อตัวเองให้เรียบก่อนเถอะ ค่อยมาเสนอรีดเสื้อให้คนอื่น ถอยไป!”มือหนาดันตัวร่างเล็กออกให้พ้นทางก่อนจะก้าวออกจากลิฟต์ เมื่อประตูลิฟต์เปิดออกเขาก็เบี่ยงกายออกจากลิฟต์ ร่างเล็กที่กำลังเคลิบเคลิ้มไปกับความหล่อสะดุ้งขึ้น เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเธอเองก็อยู่ชั้นนี้เหมือนกัน “เอ้า อยู่ชั้นเดียวกันเลย แต่เอะ!! คุณตำรวจอยู่ห้องนี้หรอคะ”ร่างสูงไม่ได้ตอบแต่แตะคีย์การ์ดไปที่ประตู ก่อนจะเปิดเข้าไปโดยไม่ได้สนใจเธอ ปึ้ง!! เสียงประตูปิดลง ราวกับตั้งใจปิดเพื่อตอกหน้าร่างเล็กที่เอาแต่ถามเขาไม่หยุดปาก “ถามมากอยู่ได้ ทำขนาดนี้ยังคิดไม่ได้หรอว่าเขาไม่อยากอยู่ใกล้ ผู้หญิงอะไร น่ารำคาญจริงๆ” สองเท้าก้าวเข้าไปในห้องก่อนจะทิ้งตัวลงนอนที่เตียงอย่างเหนื่อยล้า เพียงครู่หนึ่งก็หยิบมือถือขึ้นมากดส่งข้อความบอกใครบางคน รอยยิ้มจางๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่นิ่งตึงเมื่อครู่ เมื่อเห็นว่าข้อความที่ส่งไปนั้นถูกตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว กวินภพ : ฝันดีนะครับหมอโป๊ยเซียน โป๊ยเซียน : เช่นกันค่ะผู้กองกวินภพ เพียงแค่นี้ก็มีความสุขแล้ว อย่างน้อยเธอก็ไม่เคยเมินแชทเขายังได้คุยและยังสานต่อบทสนทนาไปเรื่อยๆ เมื่อได้คุย ความเหนื่อยล้าทั้งหมดที่มีก็หายไปเป็นปลิดทิ้ง ร่างสูงวางโทรศัพท์ลงบนที่นอน ก่อนจะลุกไปถอดเสื้อผ้าเตรียมอาบน้ำนอน ก๊อก ก๊อก ก๊อก!! เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้น ทำให้เขาเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันท่อนล่างเอาไว้ “ใครมาวะ ดึกดื่นป่านนี้”เขากล่าวอย่างหัวเสีย แต่ก็ยอมเดินออกจากห้องนอนไปเปิดประตู โดยลืมส่องตาแมวดู แกร๊ก แอ๊ด!! “อะ อุ๊ย><”ทันทีที่เปิดประตู ดวงตาเป็นประกายสีน้ำเงินเข้มก็จ้องไปที่ซิกแพ็คของร่างสูงด้วยความตกตะลึง ไม่ได้ตั้งใจจะมองนะ “หู๊ย ผู้กอง เซ็กซี่อ่า”ร่างเล็กพูดอย่างตรงไปตรงมา แถมยังคงจ้องตาไม่กระพริบอีก ทำเอาร่างสูงรู้สึกหงุดหงิดใจ ตั้งแต่ที่ถูกรบกวนแล้ว แถมตอนนี้ยังถูกคุกคามทางสายตาอีก “โรคจิตหรอ!!” “แหม จะว่าฉันอย่างเดียวก็ไม่ถูกนะคะ ผู้กองเล่นออกมา เอ่อ วาบหวิวซะขนาดนี้”นิ้วเล็กยกขึ้นจิ้มที่อกแกร่งเบาๆเชิงหยอกล้อ แต่กวินภพก็ปัดออกอย่างรังเกียจทันที “ถ้าจะมากวนประสาทก็กลับไป ฉันไม่ได้ว่าง”เขากล่าวด้วยเสียงดุดัน ใบหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์ แถมออกจะหงุดหงิดไปด้วยซ้ำ ผู้หญิงบ้าอะไรวะเนี้ย ทำตัวไร้ยางอาย “เอ่อ เดี๋ยวก่อนสิคะ ขอยืมบะหมี่ได้ไหมคะ พอดีลืมซื้อขึ้นมา หิวน่ะ”ร่างสูงเตรียมจะปิดประตู แต่มือเล็กก็ดันประตูเอาไว้เสียก่อนพร้อมกับรีบเอ่ยจุดประสงค์แรกที่เธอมา “เฮ้อ”ลมหายใจเขาเขาถูกพ่นออกมาเสียงดัง จะว่ารำคาญเต็มทนก็คงใช่ ผู้หญิงอะไรตั้งแต่เจอก็วุ่นวาย ปั่นป่วนไปหมด กวินภพเดินไปที่เคาร์เตอร์ครัว แล้วเปิดตู้หยิบบะหมี่แบบคัพจากนั้นก็รีบยัดมันใส่มือเล็กไป แต่พอจะปิดประตู ร่างเล็กก็เอ่ยขึ้นอีก “เอ่อ เดี๋ยวก่อนสิคะ กล่องเดียวไม่อิ่ม ขออีกกล่องได้ไหม คิคิ” ร่างเล็กกล่าว แอบเกรงใจนะแต่เรื่องกินมันเรื่องใหญ่ไง แล้วดูหน้าสุดหล่อของเธอตอนนี้สิ แทบจะกินหัวเธอได้แล้ว “จุ้นจ้าน!!”แม้ปากจะบ่นแต่ก็เดินไปหยิบอีกกล่องมาให้ “เอาไป!”แต่ครั้งนี้ไม่ได้ยัดใส่มือ กลับเป็นโยนแทน ดีที่ร่างเล็กมีสกินเลยรับไว้ทัน “ขอบคุณค่ะ อ้อ ฝันดีนะคะ จุ๊บ!” เมื่อได้สิ่งที่ต้องการแล้วก็ไม่วายส่งจูบให้ก่อนไป แถมยังโปรยยิ้มหวานให้เขาอีกโดยไม่สนใจเลยว่าร่างสูงนั้นจะทำหน้าหงุดหงิดแค่ไหน ปึ้ง!! “ใจร้ายชะมัดเลย! ชิ!”วาเลนเซียกล่าว พร้อมทำหน้ายู่ที่กวินภพปิดประตูใส่เธอเสียงดัง วาเลนเซียเดินกลับห้องตัวเอง ลงมือต้มบะหมี่กิน กว่าจะได้นอนก็ปาไปเกือบตี1 ไม่น่ามาหิวอะไรตอนนี้เลย พอจัดการธุระเสร็จเรียบร้อย ก็เตรียมขึ้นนอน แต่อยู่ๆร่างเล็กก็หยิบโทรศัพท์มาเล่นก่อนนอน อยู่ๆสมองก็อยากลองเอาเบอร์ของผู้กองสุดหล่อไปค้นในไลน์ และเป็นไปตามคาด เพราะไลน์ของอีตาผู้กองสุดหล่อนั้นเชื่อมกับเบอร์โทรพอดี วาเลนเซีย : ฝันดีนะคะผู้กองสุดหล่อ วาเลนเซีย : ส่งสติ๊กเกอร์จุ๊บแก้ม ขึ้นอ่าน แต่ไม่มีคำตอบกลับมา ตอนแรกที่เห็นว่าขึ้นอ่านคนตัวเล็กก็ยิ้มแก้มแทบแตก แต่พอรอคำตอบแล้วเขาไม่ตอบกลับมาก็หุบยิ้มทันที “หึ ฉันไม่ยอมแพ้หรอก จำไว้เลยว่าคุณคือพ่อของลูกฉัน คิคิ” เช้าวันต่อมา… เสียงฮัมเพลงดังขึ้นขณะที่ร่างเล็กกำลังอาบน้ำชำระร่างกายอย่างอารมณ์ดี สายน้ำเย็นราดลดบนผิวกายของเธอ กลิ่นครีมอาบน้ำหอมอ่อนๆลอยฟุ้งทั่วห้องน้ำ ทำให้รู้สึกผ่อนคลาย ความหนักอึ้งเมื่อคืนเมื่อถูกน้ำเย็นๆก็ทำให้สดชื่นขึ้นทันตาเห็น ร่างกายรู้สึกกระปรี้กระเปร่าพร้อมเริ่มงานวันแรกแล้ว วันนี้เธอหยิบชุดสูทสีขาวมาสวมใส่ กระโปรงที่สั้นเพียงแค่หน้าขา ทำให้คนตัวเล็กแบบเธอดูขายาวขึ้น ใบหน้าสวยน่ารักปนเซ็กซี่ เมื่อแต่งเต็มเพียงนิดก็ทำให้หน้าดูมีชีวิตชีวาขึ้นเป็นกอง ผมลอนสีน้ำตาลชานมที่เป็นสีผมธรรมชาติไม่ได้ดัดหรือย้อมแต่อย่างใด ถูกมัดรวบขึ้นเป็นหางม้า เมื่อหมุนดูความเรียบร้อยอยู่หน้ากระจกก็รีบหยิบนาฬิกาข้อมือแบรนด์ดังมาสวมใส่พร้อมกับเดินไปเลือกกระเป๋าที่แมทกับชุด ก็เป็นอันว่าเสร็จสิ้น แกร๊ก แอ๊ด!! ไม่รู้ว่าบังเอิญหรือพรหมลิขิตกันแน่ เพราะทุกครั้งที่เจอกันเธอไม่ได้ตั้งใจเลย ทำไมถึงมีแต่เรื่องบังเอิญประจวบเหมาะให้ต้องเจอกันทุกทีเลย แบบนี้จะเข้าข้างตัวเองแล้วนะว่าเขาคือเนื้อคู่ของเธอ “อรุณสวัสค่ะผู้กองกวินภพ!!”วาเลนเซียเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้มเช่นเคย แต่ก็ได้กลับมาแค่ความเฉยชาเท่านั้น จากนั้นร่างสูงที่อยู่ในชุดเครื่องแบบตำรวจก็ก้าวฉับๆเข้าลิฟต์ เห็นดังนั้นคนตัวเล็กก็รีบวิ่งตามเข้าไปในลิฟต์ทันที จากนั้นก็หันไปจ้องมองตาเป็นประกาย “^_^” คนตัวสูงที่ถูกมองถึงกับถอนหายใจออกมา แต่ร่างเล็กก็ไม่ย่อท้อ ยังคงส่งยิ้มกว้างๆให้ รู้แหละว่ารำคาญ แต่มันเป็นเรื่องของพรหมลิขิตไง ใครกำหนดให้เจอกันบ่อยๆเล่า เธอไม่ได้ดักรอเจอเขาสักหน่อย “ไลน์น่ะ มีไว้ตอบนะคะ เผื่อไม่รู้” “รู้ แต่ไม่อยากคุย รำคาญ!!”กวินภพตอบโดยที่ไม่ได้มองหน้าเธอ “บังเอิญเจอกันบ่อยขนาดนี้ ไม่หวั่นไหวเลยหรอคะ?” “ไม่ แล้วก็ไม่มีวันด้วย” “โอ๊ะ จริงเปล่า?”เธอหรี่ตามองเชิงจับผิด แต่กลับได้สายตาดุดันส่งกลับมาแทน ทำเอาคนตัวเล็กรีบหันหนี แต่ก็ไม่วายหันไปชูเลิฟให้ในวินาทีสุดท้ายก่อนที่ลิฟต์จะเปิด ครืดดด!! ประตูเปิดปุ๊บก็รีบวิ่งออกไปปั๊บ แต่ครั้งนี้ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่าเพราะเห็นมุมปากของเขายกยิ้มขึ้นเล็กๆ ถึงอย่างนั้นก็เถอะ จะมามัวสังเกตุตอนนี้พี่ตฤณได้บ่นเธอหูชาแน่ๆ ที่ไปเริ่มงานวันแรกก็ดันสายซะแล้ว

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more