LEYLAN
Urfa’dan Mardin’e dönene kadar tüketmem gereken gözyaşlarını tüketmiştim. Konağa beş dakikalık bir mesafe kala arabayı kenara çekip kendime toparlanmak için zaman verdim. Kendim için zor olanı nihayet yapmayı başarmış gibiydim ama kalbim öyle acıyordu ki bu hissin kolay kolay geçmeyeceğini biliyordum.
Kaç dakika orada öylece durdum emin değilim. Sonunda konağa girmeye hazır olduğuma inandığım vakit arabayı çalıştırıp yola çıktım.
Konaktan içeriye girerken kimseye bir şey belli etmemek adına oldukça çabalamak zorunda kalmıştım. Oturma odasına girdiğimde annem ile yengem oturmuş sohbet ediyorlardı.
“Hallettin mi işini?” diyen annemi başımla onaylayıp koltuğun kıyısına oturdum. İkisinin de çok dibine girmemeye çalışıyordum.
“Ne işiymiş bu?” diye sordu Berçem yengem.
Kardeşine
