SHUT DOWN ปิดฉากรัก

SHUT DOWN :: CHAPTER 1 [1000%]

พี่สงครามเงียบไปจนฉันหน้าไม่ดี... อย่าให้เขาอันฟอลนะ อย่างน้อยได้ติดต่อกันทางนี้ก็ยังดี ไม่รู้หรือไงว่าฉันอยากจะคุยกับเขาจะตายไป

‘พี่สงคราม ห้ามอันฟอลม่านนะคะ’

‘อืม’

‘เย้ น่ารักที่สุด’

ฉันดีดดิ้นไปมาบนเตียงนอน ก่อนจะคิดได้ว่าไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ไปตอบแทนเขาสักหน่อยดีกว่าที่ช่วยฉันไว้เมื่อคืน เลยกดส่งข้อความไปหาเขา

‘อยู่ห้องหรือเปล่าคะ ม่านไปหานะ’

‘ไม่ต้อง ถ้าเธอมา ฉันจะไป’

‘งั้นม่านรอ’

‘...’

‘ม่านพูดจริงนะ’

พี่สงครามไม่ตอบอะไรเลย แต่มีเหรอว่าฉันจะสนใจ ลงจากห้องและลงมือเข้าครัวพร้อมกับป้าแม่บ้านทันที ปิ่นโตที่เคยใส่อาหารไปให้เขาถูกนำมาใช้อีกครั้ง และครั้งนี้ฉันตั้งใจทำอาหารให้อร่อยสุดฝีมือตัวเอง

แม้ว่า... จะทำไม่เป็นหรือไม่อร่อยก็ตามที ฉันทำเป็นแต่พวกขนมส่วนอาหารแทบจะเป็นศูนย์เลยนะ

“ม่านฟ้าจะไปไหนน่ะลูก?”

“คือม่านจะไปเยี่ยมเพื่อนน่ะค่ะ” พ่อลงจากบันไดมาพร้อมกับชุดตำรวจเต็มยศหรือว่าพ่อจะเข้ากรมนะ ทางสะดวกเลยนะนั่น

“เพื่อนลูกเป็นอะไร”

“ป่วยอยู่โรงพยาบาลน่ะค่ะ ม่านไปก่อนนะ”

“เดี๋ยว พ่อไปส่ง พ่อต้องเข้ากรมพอดี” ปฏิเสธพ่อไม่ได้ จำต้องคิดว่าโรงพยาบาลไหนที่ใกล้คอนโดพี่สงครามมากที่สุดก็คิดออกและบอกพ่อออกไป กระทั่งรถมาจอดที่หน้าโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง

“ขอบคุณนะคะ เพื่อนไม่มีคนเฝ้าด้วย”

“พ่อรู้ ลงไปเถอะ” ไม่ว่าจะยังไง ต่อให้ฉันดื้อโกหกพ่อแต่ฉันแค่ไม่อยากให้พ่อต้องห่วงหรือเห็นว่าฉันเด็กจนไม่สามารถดูแลตัวเองได้ ฉันแค่อยากให้ท่านรู้ว่าฉันโตพอที่จะดูแลตัวเองได้แล้วมันก็เท่านั้นล่ะ

หลังจากลงจากรถของพ่อ ฉันก็ข้ามสะพานลอยไปอีกฝั่ง เดินทางเท้าไม่เกินสิบนาทีก็มาถึงหน้าคอนโดที่คุ้นเคยอย่างดี รีบสาวเท้าตรงไปยังห้องของเขา ต้องดักพี่สงครามให้ได้ ไม่งั้น... เขาอาจจะหนีฉันก็ได้นี่นา

~ออด~

กดกริ่งหน้าห้องของเขาอยู่นานพอดูแต่ก็เงียบ หรือว่าพี่สงครามจะไปแล้วจริงๆ ให้ตายเหอะ! เขาจะเร็วกว่านินจาไม่ได้นะ ว่าแล้วจึงกดมือถือไดเรกไปหาเขาถี่เลย แต่สุดท้ายพี่สงครามก็ไม่ยอมอ่าน

หนึ่งชั่วโมง

สองชั่วโมง

สามชั่วโมงผ่านไป...

ฉันยืนเปลี่ยนท่าไปมาจนตอนนี้นั่งลงฟุบพิงประตูห้องของเขาจนคนที่เดินผ่านไปมามองฉันอย่างสงสัย แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรเท่ากับว่าตอนนี้มันกินเวลาหลายชั่วโมงแล้ว ข้อความก็ไม่ยอมอ่านด้วย

แต่ในเมื่อบอกว่าจะรอก็คือรอ... ฉันจะรอพี่สงคราม อุตส่าห์ทำอาหารมาให้แล้วจะหิ้วกลับไปก็เหมือนกับยอมแพ้ พี่สงครามจะต้องเห็นความจริงใจที่ฉันพยายามทำ มันไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ไม่ใช่เรื่องที่ฉันจะคิดทำเล่นๆ

ฉันเอาจริง! ทำจริง เขาคือคนที่ฉันต้องการ ต่อให้เขาจะพยายามผลักไสฉันเหตุเพราะฉันคือน้องสาวของพี่ทิศเหนือก็ตามที แต่มันคนละคนกันนะ การชอบกันมันคือเรื่องของคนสองคน ไม่ใช่คนอื่นที่จะต้องมารับรู้นี่นา

ถอนหายใจออกมาเงยหน้ามองลูกบิดประตู กดส่งข้อความหาเขาอีกครั้ง

‘ม่านจะรอพี่สงคราม รอจนกว่าพี่จะมา’

ให้รู้กันไปสิ! ฉันเอาเขาจริงๆ นะ ไม่ได้มาเล่นๆ