สุดหัวใจนายตัวร้าย

ชดใช้

ดวงยิหวา...

"มึงพูดเกินไปนะไอ้แบล็ค"

"กูพูดความจริง เวลากูมาร้านมึงกูทีไรก็เห็นพนักงานผู้หญิงร้านมึงมีแต่หน้าตาสวยๆ เจริญหูเจริญตากันทั้งนั้น ไม่ได้หน้าบ้านๆ แบบยัยนี่ แม่งมองหาความสวยไม่เจอเลย มึงรับมาได้ไงวะเสียชื่อร้านมึงหมด หน้าตาแบบนี้มึงน่าจะให้ไปอยู่ในครัวมากกว่านะไม่ต้องมาเสนอหน้าอยู่ตรงนี้" ฉันยืนก้มหน้ารับฟังสิ่งที่เขาพูดด้วยความรู้สึกเสียใจ ไม่คิดเลยว่าคนหน้าตาดีๆ แบบเขาจะปากร้ายนิสัยแย่แบบนี้ ฉันไม่น่าไปหลงปลื้มเขาเลย

"มึงพูดแรงไปนะไอ้แบล็ค น้องเค้าไม่ได้ตั้งใจมึงก็น่าจะให้อภัยไม่ใช่มาดูถูกน้องเขาแบบนี้"

"อ่อ นี่มึงเข้าข้างลูกจ้างมากกว่ากูที่เป็นเพื่อนมึงงั้นดิ"

"พอๆ เลยทั้งสองคน แบล็คยังไงมดก็ขอโทษแทนน้องด้วยนะน้องไม่ได้ตั้งใจจริงๆ อย่าถือสาหาความเลยนะ"

"แล้วเสื้อกูที่เลอะอ่ะใครจะรับผิดชอบให้กู"

"เอ่อ เดี๋ยวหวาเอาไปซักให้ก็ได้ค่ะพี่แบล็ค"

"ฉันไม่มีน้องสาวเพราะฉะนั้นอย่ามาเรียกฉันว่าพี่ ยัยบ้านนอก"

"แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไงคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ"

"ไม่ได้ตั้งใจหรือซุ่มซ่ามกันแน่ มาทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟแต่ทำเหล้าหกใส่ลูกค้าแบบนี้ ไปเก็บขยะอยู่หลังครัวโน่นไป๊!!!"

"ถึงฉันจะซุ้มซ่ามคุณไม่มีสิทธิ์มาพูดจาดูถูกกันแบบนี้" ฉันยอมรับว่าฉันเหลือแดมากกับคำพูดคำดูถูกของเขา ผู้ชายอะไรหน้าตาดีซะเปล่าแต่นิสัยแย่มาก

"แล้วทำไมฉันจะดูถูกเธอไม่ได้ห๊ะยัยบ้านนอก"

"บ้านนอกแล้วไงคะ ถึงฉันจะบ้านอกแต่ฉันก็ไม่เคยทำตัวทำนิสัยแย่ๆกับคนอื่น"

"นี่เธอว่าฉันงั้นเหรอห๊ะ"

"ฉันไม่ได้เอ่ยชื่อคุณซะหน่อยแต่ถ้าคุณอยากรับก็รับไปสิคะ"

"หึ ปากดีชิบหาย แต่ก็เอาเถอะฉันจะไม่ถือสาหาความเด็กบ้านนอกอย่างเธอแล้วก็ได้แต่เธอต้องชดใช้ที่ทำเสื้อฉันเลอะ"

"ได้ค่ะฉันยินดีชดใช้ก็ได้"

"แต่ดูๆแล้วน้ำหน้าอย่างเธอจะมีปัญญาที่ไหนมาชดใช้วะ"

"แล้วเสื้อของคุณมันตัวเท่าไหร่ล่ะคะก็ว่ามาสิ"

"แปดหมื่น"

"ห๊ะ อะ อะไรนะคะ เท่าไหร่นะคะ"

"แปดหมื่น หูตึงหรือไงวะ"

"ไว้กูชดใช้แทนน้องมันละกัน"

"ไม่ต้อง กูต้องการให้ยัยนี่ชดใช้ให้กู"

"แต่น้องมันไม่มีเงิน"

"งั้นก็ทำงานใช้หนี้"

"ว่าไงนะ"

"กูบอกว่าให้ยัยนี่ทำงานใช้หนี้กูแทนค่าเสื้อ"

"ทำงานใช้หนี้ยังไง"

"ไปทำความสะอาดคอนโดให้กู ว่าไงยัยบ้านนอก"

"ได้ค่ะแล้วฉันต้องไปทำนานแค่ไหนคะ" ฉันไม่อยากให้พี่มดพี่วอยต้องมาเดือดร้อนเพราะฉันถึงจำนวนเงินมันจะไม่มากสำหรับพี่มดพี่วอยแต่สำหรับฉันมันมากเกินกว่าที่ฉันจะให้คนอื่นมารับผิดชอบแทนได้

"จนกว่าฉันจะพอใจ"

"เห้ยไอ้แบล็คแบบนี้มันไม่แฟร์นะเว้ย มึงบอกมาเลยว่าจะให้น้องเขาไปทำกี่วัน"

"มึงนับเป็นวัน?? เสื้อกูตัวแปดหมื่นมึงคิดว่ายัยบ้านนอกนี่ทำงานชั่วโมงละกี่บาทกว่าจะครบค่าเสื้อกู"

"แล้วมึงจะคิดเท่าไหร่ล่ะ"

"กูจะคิดชั่วโมงละร้อย ทำจนกว่าจะครบแปดหมื่น" ฉันยืนคำนวนจำนวนวันจำนวนชั่วโมงที่จะต้องไปทำงานความสะอาดคอนโดเขา

"แปดร้อยชั่วโมง??" หลังจากคำนวนจำนวนชั่วโมงที่ฉันต้องไปทำงานชดใช้ให้เขาแล้วฉันแทบลมจับ แล้วกี่วันกี่เดือนฉันถึงจะชดใช้ให้เขาหมด

"อืมหัวไวดีนิ"

"ต้องทำกี่วันวะถึงจะครบอ่ะแล้วถ้าน้องเขาไปทำความสะอาดคอนโดมึงนั่นเท่ากับว่างานที่นี่น้องเขาก็ไม่ได้มาทำดิวะ"

"อันนี้กูไม่รับรู้"

"แต่น้องเค้ามีภาระนะเว้ยไอ้แบล็ค"

"นั่นมันไม่ใช่เรื่องที่กูสนใจ"

"เอางี้ กูจะให้น้องเขาไปทำความสะอาดห้องมึงก่อนแล้วค่อยมาทำงานที่นี่ ว่าไงหวาไหวมั้ย"

"ไหวค่ะ" ฉันไม่รู้หรอกว่าจะทำได้หรือทำไหวหรือเปล่าแต่ฉันต้องทำ

"ตกลงยัยนี่เป็นแค่พนักงานเสิร์ฟร้านมึงหรือเป็นอะไรกับมึงกันแน่วะกูเห็นมึงดูเป็นเดือดเป็นร้อนแทนยัยนี่จัง "

"ยิหวาเป็นเหมือนน้องสาวกูกับมดกูห่วงน้องเขามันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับคนใจดีมีน้ำใจแบบกูไม่เหมือนมึงหรอกไอ้แบล็ค"

"มึงหาว่ากูใจดำไม่มีน้ำใจงั้นดิ"

"พอแล้วเลิกทะเลาะกันได้แล้ว หวาวันนี้พี่ให้เลิกงงานก่อนเวลา กลับห้องไปพักผ่อนเถอะนะ"

"ขอบคุณค่ะพี่มด" ฉันยกมือไหว้พี่มดกับพี่วอยที่ยิ้มให้ฉันอย่างเห็นใจ และก่อนที่ฉันจะหันหลังเดินออกไป

"เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งไป"

"คะ"

"ฉันต้องการให้เธอไปเริ่มงานพรุ่งนี้"

"ได้ค่ะ"