บทที่ 6 ความปรารถนาและดวงตาสวรรค์
1308 Words
ค่ำคืนยามที่ทุกคนกำลังหลับใหล…
“ยายหนู ยายหนูตื่นได้แล้ว ถ้าเจ้าไม่ตื่นของขวัญข้าไม่ให้แล้วหนา ยายหนูนี่ขี้เซาทุกยุคทุกสมัยจริงๆ”
“อืออ ท่านผู้นำวิญญาณจะพาหวาไปไหนอีกแล้ว หวาเพิ่งจะมาอยู่ที่นี่เองนะ”
“ตื่นเถอะแล้วก็ลุกขึ้นก็มานั่งสนทนากันดีๆ อยากได้หรือ ไม่ของขวัญจากข้าน่ะ”
“ท่านผู้นำวิญญาณ ข้านึกว่าท่านลืมข้าไปแล้ว”
“หยุดๆ หยุดเรียกข้าแบบนั้นเสียทีข้าไม่ใช่ผู้นำวิญญาณหรอก เจ้าจะเรียกข้าท่านปู่ ท่านตา ท่านเทพ ก็แล้วแต่เจ้าแล้วพรที่เจ้าได้ไปใช้งานดีหรือไม่”
“ท่านตา ท่านพูดถึงพรอันใดกันเจ้าคะข้าไม่เห็นจะได้รับพรอันใดจากท่านเลยเจ้าค่ะ” ให้หว่าหวาคิดจนหัวจะแตกก็ไม่มีทางคิดออกแน่นอน พรอันใดกันละเนี่ย
“ตอนที่ข้าหลอมดวงจิตให้เจ้าข้าพูดว่าอย่างไรบ้าง เจ้าจำได้หรือไม่เด็กน้อย” นั่นเป็นพรที่ประเสริฐโดยแท้เลยนะ เฮ้อ..เจ้าเด็กนี่
“อืม..ขอข้าทวนควมทรงจำสักนิดนะเจ้าคะ อืม..อืม..ขอให้เจ้าจงใช้ชีวิตตามแต่ใจที่เจ้าปรารถนา..อืม..ใช่อันนี้หรือไม่นะแล้วมันคือพรหรือเจ้าคะ” มันไม่ใช่แค่คำอวยพรหรอกหรือหว่าหวาล่ะงง
“อันนั้นแหละมันเป็นพรที่ดีมากเลยเชียวนะ เจ้าอาจจะไม่ทันได้สังเกตว่าพรมันเป็นผลเช่นไรยกตัวอย่างเช่น แบบผมสั้นๆ ของเจ้านี้มีสตรีนางใดเขาตัดผมสั้นกันบ้าง ถ้าไม่ถูกคนในตระกูลต่อว่าก็ต้องถูกคนนอกติฉินนินทาแต่เจ้าตัดได้มิใช่หรือ แล้วมีใครดุด่าว่าให้เจ้าเรื่องนี้หรือไม่ก็ไม่มีใช่ไหม สิ่งที่เจ้าปรารถนามันไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนผลที่ได้เมื่อปรากฏออกมามันถึงดียังไงเล่า”
“ถ้าเช่นนั้น ข้าขอให้ขาของท่านพ่อหายดีอย่างนี้ได้หรือไม่เจ้าคะ”
“ไม่ได้มันเจาะจงเกินไปแบบนี้มันคือพรวิเศษเกินไป มันจะทำให้ครอบครัวของเจ้าเดือดร้อนในภายหน้านั่นมันจะไม่เป็นผลดีต่อความปรารถนาของเจ้า”
“……....” ทำไมล่ะมันคือความปรารถนาของข้าที่อยากให้ขาของท่านพ่อหายนี่ ฮึกฮึกฮึก
“เอาล่ะ เอาล่ะ เงียบเสียงเถอะเจ้ายี่สิบเจ็ดปีแล้วหนาตอนนี้ก็ใช่ว่าจะเป็นเด็กน้อยอายุก็สิบห้าปีพอดียังจะมาร้องเป็นเด็กสามขวบไปได้ เอานี่ไปในขวดนี้เขาเรียกว่าโอสถเป็นยารักษาทั้งภายในและภายนอก ใช้สองเม็ดใส่ลงไปในน้ำให้พ่อเจ้าแช่ทุกวันวันละสองเค่อจนกว่าจะครบสามสิบวันห้ามขาดห้ามเกินเจ้าทำได้หรือไม่”
“ฮึก..ทำได้หว่าหวาทำได้เจ้าค่ะ ฮึก ฮืออ ท่านอย่าบ่นข้านะเจ้าคะข้าจะหยุดร้องแล้ว ฟืดด ฟืดด”
“ในขวดนี้มียาเยอะมากเลย ท่านพ่อใช้ไม่หมดหรอกเจ้าค่ะ”
“มันเหลือเจ้าก็เก็บเอาไว้จะเป็นไรไป แล้วตอนนี้เจ้าพร้อมจะรับของขวัญจากข้าได้หรือยัง”
“ยังมีของขวัญอีกหรือเจ้าคะ มิใช่ว่ายานี่..”
“สิ่งที่เจ้าจะได้รับตอนนี้มันคือของขวัญจากข้าแต่ยานั้นมันคือความปรารถนาของเจ้า ตอนนี้เจ้าคงจะเข้าใจแล้วสินะเด็กน้อย คราวนี้ก็หลับตารับของขวัญจากข้าซะ”
ถึงหว่าหวาจะยังมึนงงอยู่แต่ก็พอจะเข้าใจอะไรบ้างแล้ว ความปรารถนากับความอยากมันต่างกันแค่เส้นบางๆ นี่เอง พอคิดได้ดังนั้นหว่าหวาจึงหลับตาลงเพื่อรับของขวัญที่ท่านตาจะให้เพียงครู่เดียวเท่านั้นมันก็เหมือนมีบางสิ่งวิ่งเข้ามาสู่หัวคิ้วแล้วความอบอุ่นก็แผ่ซ่านเข้าสู่ดวงตา แล้วท่านตาก็บอกให้นางลืมตาได้
“ดวงตาสวรรค์ ของขวัญที่ข้ามอบให้เจ้ามันเรียกว่าดวงตาสวรรค์ เจ้ารู้ความหมายของดวงตาสวรรค์หรือไม่”
“หวาคิดว่ารู้เจ้าค่ะ แล้วมันจะไม่เทพทรูไปหรือเจ้าคะ” นี่มันคือดวงตาสวรรค์เชียวนะตาวิเศษน่ะรู้ไหม
“ฮึ พูดอะไรของเจ้ากันเทพทรูอย่างนั้นหรือ ฮ่าฮ่าฮ่า หลายคนก็มีกันไม่ได้มีแต่เจ้าเท่านั้นบางคนมีดวงตารู้แจ้ง เช่นโลกที่เจ้าจากมาก็ยังมีตาทิพย์ใช่หรือไม่เล่า”
“เช่นนั้นมิติที่มีของวิเศษมิติที่เก็บของได้ก็มีจริงสิเจ้าคะ”
“มันมีของเช่นนั้นที่ไหนกันเล่า เจ้าชักจะเลอะเทอะเกินไปแล้ว” เฮ้อ นางไปรู้จักมิติพวกนั้นมาจากที่ใดกัน
“แล้วถ้าหวาพิสูจน์ได้ล่ะเจ้าคะท่านจะให้หวาได้หรือไม่”
“ไหนเจ้าลองบอกข้ามาสิว่าเจ้าจะพิสูจน์เช่นไร” ฮึ นางชั่งเพ้อเจ้ออะไรอย่างนี้ จะพิสูจน์แบบไหนล่ะแม่สาวน้อยข้าก็อยากจะรู้เหมือนกัน
“หวาคิดว่าท่านตาจะต้องมีแหวนมิติแหวนที่ท่านสวมอยู่มันพิเศษ แล้วอีกอย่างขวดโอสถนี่มันมาจากที่ใดหวาไม่เห็นท่านหยิบหรือถือมาด้วยเลย อยู่ดีๆ มันก็แว๊บมาอยู่ในมือท่านหวาพูดถูกหรือไม่เจ้าคะ”
‘ฮึ..ทีเรื่องแบบนี้เจ้ากลับฉลาดนัก’
“หากเจ้าอยากได้แหวนมิติของแบบนั้นข้าไม่มีหรอกนะ แต่ข้าพอจะทำสิ่งเล็กๆ น้อยทดแทนให้เจ้าได้ ไปหาสิ่งของเช่นแหวนหรือเครื่องประดับสักอย่างมาให้ข้าสิ”
“ฮิฮิ ท่านตาใจดีที่สุดเลย อันนี้ได้หรือไม่เจ้าคะ กำไลลูกปัดไม้ที่ท่านพ่อทำให้หวาเอง” หว่าหวาถามพลางยกกำไลบนแขนให้ท่านตาดู
“อืม ใช้ได้ยื่นแขนเจ้ามา” ‘แล้วท่านตาก็วาดบางสิ่งอยู่ในอากาศเสร็จแล้วก็กดลงมาใส่กำไลที่อยู่บนแขนของนาง อา..นี่คือเรียบร้อยแล้วใช่มั้ยเนี่ย’
“เจ้าตรวจสอบดูสิ แค่เพ่งจิตเข้าไปดูก็ได้แล้วจะเก็บของเข้าจะเอาของออกก็สั่งด้วยจิตเจ้าพอใจหรือไม่ล่ะ ลองเก็บขวดโอสถนั่นดูสิเด็กน้อย”
“พอใจเจ้าคะท่านเมตตาหวามากเลย หวาขอบคุณท่านตามากๆ เลยเจ้าค่ะ” แล้วนางก็สั่งเก็บขวดยานั้นได้อย่างง่ายดาย
“เช่นนั้นก็ดีความปรารถนาของเจ้าก็สัมฤทธิ์ผลแล้วถึงเวลาที่ข้าต้องไปเสียที จงใช้ชีวิตให้ดีเด็กน้อย” หึๆ ความปรารถนาของนางช่างน่าเหลือเชื่อจนเทพเช่นเขาไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้เลย
“ขอบคุณเจ้าค่ะท่านตา ขอให้ท่านมีความสุขและมีชีวิตที่ยืนยาวนะเจ้าคะ”
“หึๆ ขอบใจนะเด็กน้อย” หลังจากการสนทนาท่านตาก็หายวับไปแล้วหว่าหวาก็ผล็อยหลับโดยไม่รู้ตัวจนกระทั่งตื่นขึ้นมาในเช้าของวันใหม่นางก็ยังคิดว่าเหตุการที่เกิดขึ้นเมื่อคืนมันเป็นเพียงแค่ความฝัน
“ทำไมนะ ทำไมถึงได้รู้สึกว่าตัวเองฝันดีและฝันยาวมากๆ เลย” กำไลมิติเหรอ ดวงตาสวรรค์เหรอ ฮึ! ช่างเพ้อเจ้อเสียจริงหว่าหวาเอ้ย"
“เจ้าบ่นอะไรแต่เช้าน้องรอง”
“อรุณสวัสดิ์์เจ้าค่ะพี่ใหญ่ วันนี้พี่ใหญ่ไม่ขึ้นเขาหรือเจ้าคะ”
“วันนี้พี่จะเข้าเมืองกับท่านอาเจ้าอยากไปเที่ยวชมตลาดในเมืองหรือไม่ หากจะไปก็ไปบอกท่านย่ากับท่านพ่อก่อนพี่จะไปบอกท่านอาว่าเจ้าจะไปด้วย”
“พี่ใหญ่รู้ตัวหรือไม่ว่าพี่ใหญ่พูดเยอะขึ้นนะเจ้าคะ”
“……....” ไท่หลาง
- Writer
