ไท่หว่าหวา แม่ค้าตลาดนัดแห่งยุคโบราณ

บทที่ 3 ท่านตา..ท่านลืมของขวัญข้า

เมื่อได้ทรงผมใหม่ที่ไฉไลกว่าเดิม..คงจะมีแต่หว่าหวาเท่านั้นล่ะมั้งคิด ฮ่าฮ่าฮ่า

เป็นวันที่สามที่หว่าหวาได้มาอยู่ที่นี่นางก็คิดถึงทุกคนที่โน่นนะแต่แปลกที่นางกลับไม่ได้เสียใจหรือเป็นทุกข์เลย ทั้งที่อยู่บนโลกใบโน้นนางไม่ชอบที่จะออกไปไหนและไม่เคยหนีไกลห่างจากบ้านเลย

ตื่นเช้าขึ้นมาหว่าหวาก็เห็นทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าปกติแล้วคนบ้านนี้ก็จะกินข้าวไม่พร้อมกันหรอกนะเพราะท่านอากับพี่ใหญ่ต้องขึ้นเขาไปแต่เช้า แต่วันนี้เหตุไฉนพี่ใหญ่กับท่านอายังพากันอยู่บ้านอีก

“อรุณสวัสดิ์เจ้าค่ะท่านย่า ท่านพ่อ ท่านอา พี่ใหญ่ น้องเล็ก”

“อาหวามานั่งข้างๆ ย่านี่มา”

“มีอะไรเกิดขึ้นหรือเจ้าคะ ทุกคนถึงได้อยู่กินข้าวเช้ากันพร้อมหน้า” หว่าหวาถามขึ้นเมื่อมานั่งข้างๆ ท่านย่าเรียบร้อยแล้ว

“นี่ขอรับของขวัญวันเกิดของพี่รอง ข้ากับพี่ใหญ่ทำให้พี่รองคนละข้าง” ไท่ฮั่นพูดพลางยื่นของบางอย่างให้กับพี่สาว

“เอ๋..เกี๊ยะนี่ มันคือเกี๊ยะ” เมื่อหว่าหวาเห็นสิ่งที่น้องชายคนเล็กเอามาให้นางมันคือเกี๊ยะจริงๆ เกี๊ยะที่นางชอบสวมใส่ตอนอยู่ที่บ้านของโลกโน้น

“อะไรนะ! รองเท้านี่น่ะรึเขาเรียกว่าเกี๊ยะ”

“เจ้าค่ะอันนี้แหละเกี๊ยะ” พูดไปก็จับพลิกไปพลิกมาเพื่อดูความเรียบร้อย

“ฮู้ว..มียางรองที่พื้นอย่างดีให้ด้วย สายก็สวยลายดอกไม้น่ารักเชียวแต่อาหวาว่ามันคุ้นๆ นะเจ้าคะ” ยางไม้ที่นางว่าคงไม่แคล้วเป็นยางพาราแน่ๆ และรูปทรงของเกี๊ยะนี่สิช่างคุ้นตานางยิ่งนักเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนน๊า

“ขะ..ข้าแอบไปเห็นภาพที่พี่รองวาดขอรับข้าก็เลยหยิบมาให้พี่ใหญ่ดู เราอยากลองทำตามแบบนี้บ้างและคิดว่าอันนี้ง่ายที่สุดแล้วมันก็ออกมาเป็นอย่างที่พี่รองเห็นนี่แหละสวยงามมากใช่มั้ยขอรับ พี่รองท่านลองสวมดูเลยเร็วเข้า” ไท่ฮั่นนำเสนองานที่ตัวเองกับพี่ชายร่วมมือกันทำอย่างตื่นเต้นทั้งยังคะยอให้พี่สาวได้ลองสวมใส่ดู

“น้องเล็กเจ้าแน่ใจนะว่าพี่จะใส่ได้ น้องเล็กบอกว่าทำคนละข้างกับพี่ใหญ่นี่แล้วถ้าพี่สวมลงไปมันจะเท่ากันหรือ มิใช่ว่าเอียงข้างสูงข้างหรอกนะ” หว่าแกล้งเย้าแหย่น้องชายเล่นแค่มองปาดเดียวนางก็แล้วว่ามันเท่ากันแต่เจ้าตัวเล็กนี่ช่างน่าแกล้งเหลือเกิน ก็ดูนั่นสิตาเป็นประกายกันทุกคนเลยแล้วก็ยิ้มนั่นอีกเดี๋ยวก็แก้มแตกกันพอดี จะพากันดีใจอะไรปานนั้น

“โธ่ น้องรองเจ้าก็อย่าแกล้งน้องเล็กเลยทุกอย่างพี่ให้ท่านพ่อตรวจทานความเรียบร้อยและแก้ไขให้พอดีแล้วรับรองได้ แล้วอีกอย่างน้องเล็กก็ลองสวมเดินดูแล้วมันไม่เอียงแน่นอน ใช่มั้ยน้องเล็ก”

“เอ่อเอ่อ ข้าข้า..”

“ฮ่าฮ่าฮ่า น้องเล็กเจ้าช่างทุ่มเทกับพี่สาวยิ่งนักแล้วไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นพี่ล้อเล่น ข้าชอบมากเจ้าค่ะพี่ใหญ่ น้องเล็ก เดี๋ยวข้าจะลองสวมดูด้านนอกเรือนนะขอบคุณเจ้าค่ะ”

“แล้วท่านพ่อ ท่านอา ท่านย่า ไม่มีของขวัญให้อาหวาหรือเจ้าคะ”

“โอ้วโอ้ว มีสิเดี๋ยวพ่อไปยกมาก่อน” มาแล้วมาแล้วนี่ไงหีบเก็บเครื่องประดับ ข้างในพ่อทำช่องเก็บของเล็กๆ ไว้ให้เจ้าหลายช่องเจ้าเปิดดูสิ”

“เจ้าค่ะ” หว่าหวาค่อยๆ เปิดหีบไม้อย่างเบามือ “สวย” คำเดียวที่นางพูดออกมา มันเป็นหีบที่เปิดได้ทั้งด้านหน้าและด้านบน ด้านหน้าเปิดออกมาก็จะเจอกับลิ้นชักอันหนึ่งมีช่องเก็บของตั้งสิบช่องพอเปิดด้านบนเปิดขึ้นก็จะมีถาดไม้ที่ทำเป็นจัดแบ่งเป็นช่องเก็บของได้อีกนับสิบช่องเช่นกัน ท่านพ่อของหว่าหวาช่างเป็นผู้ที่มีฝีมือยิ่งนัก

“โอ๊ะ..มีสมบัติอยู่ข้างในด้วยเจ้าค่ะ มีผ้าผูกผมตั้งหลายเส้น มีกิ๊บติดผมด้วยและยังมีกำไลลูกปัดที่ทำจากไม้อีก ขอบคุณเจ้าค่ะท่านพ่อลูกชอบมากๆ” หว่าหวากล่าวขอบคุณพร้อมกับลุกขึ้นกอดเอวบิดาอย่างซาบซึ้ง

‘นิสัยเอาใจลูกสาวช่างไม่ต่างกับอาป๊าเลยน่ารักฝุดๆ’

“พ่อขอโทษที่พ่อไม่ได้มีของขวัญล้ำค่าให้ในวันปักปิ่นของเจ้าและพ่อก็ขอบใจที่เจ้ากลับมา” ไท่หยางพร่ำบอกกับบุตรสาวทั้งน้ำตาพลันนึกถึงใบหน้าภรรยาที่ล่วงลับไปแล้ว ‘ฮูหยินถ้าเจ้ายังอยู่จะดีแค่ไหนกันนะ’

“ผ้าผูกผมย่าทำให้เพราะว่าผมเจ้าสั้นเลยต้องทำเส้นเล็กๆ ให้ เจ้าชอบมั้ยล่ะ”

“อาหวาชอบมากเลย ขอบคุณเจ้าค่ะท่านย่า” หว่าหวาโอบกอดด้านหลังท่านย่าไท่ซวงอย่างออดอ้อนแล้วหอมแก้มไปฟอดใหญ่ จะไม่ให้นางชอบได้ยังไงแม้ผ้าผูกผมที่ท่านย่าทำให้จะทำเป็นเส้นเล็กๆ แต่ก็ยังมีลายปักที่ประณีตและสวยงามมากแค่นี้ก็รู้แล้วว่าคนที่ทำให้ใส่ใจขนาดไหน

“ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าเด็กน้อยนี่น้ำลายเลอะแก้มย่าไปหมดแล้ว” ไท่ซวงแกล้งดุหลานสาวแต่ใบหน้ากลับเปื้อนยิ้มตลอดเวลา การแสดงออกของสองย่าหลานก็เรียกเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขให้กับทุกคน

“ส่วนกิ๊บติดผมนั่นของอาเอง อาไม่ค่อยมีฝีมือทำของพวกนี้ ก็เลยต้องหาซื้อมาให้เจ้าไม่รู้ว่าจะถูกใจหรือไม่” คราวนี้เป็นทีของไท่หยุนท่านอาสุดหล่อของหว่าหวาที่นำเสนอของขวัญวันเกิดให้กับหลานสาว

“โถอย่าทำหน้าเศร้าสิเจ้าคะ ท่านอาก็ยังมีฝีมือในการเลือกของอยู่นะดูสิน่ารักทุกอันเลยอาหวาชอบทุกอันเลยเจ้าค่ะ”

“เจ้าชอบอาก็ดีใจ” อ่า..เขาจะไม่บอกนางแน่ว่าของเหล่านี้เขาไม่ได้เลือกเอง ต้องขอขอบคุณแม่นางเถียนจริงๆ

‘ที่จริงของขวัญเหล่านี้ก็ไม่ได้มีค่ามากมายแต่ทำไมนางถึงได้มีความสุขอย่างนี้นะ แต่ก็มีบางคนที่ลืมเอาของขวัญมาให้นาง’ คิดได้ดังนั้นหว่าหวาถึงกับเผลอตะโกนออกมาเสียดังลั่น

“ท่านตาาาาาา ท่านลืมของขวัญข้าใช่หรือไม่”

“...........” ทุกคนต่างก็เงียบเพราะไม่รู้ว่าคนนางเรียกนั้นคือใครและใครกันล่ะ คือท่านตา…

“ทำไมเจ้าต้องตะโกนเสียงดังปานนั้นกันอาหวา” ไท่ซวงถามหลานสาวและทุกคนก้มองมาที่นางเพื่อรอฟังคำตอบเช่นกัน

“แฮะๆ อาหวาขออภัยเจ้าค่ะพอดีเพิ่งจะนึกบางอย่างขึ้นมาได้”

“นึกอะไรได้อย่างนั้นหรือ แต่ย่าได้ยินเจ้าเรียกท่านตานะ”

“อ้อ..ท่านตาที่ว่าคือผู้นำวิญญาณที่พาอาหวามาส่งยังไงละเจ้าคะท่านย่า ท่านตาบอกว่าจะมอบของขวัญวันเกิดให้กับอาหวาด้วย”

“โถ..เด็กน้อยที่เจ้าได้มีชีวิตรอดกลับมาเนี่ยไม่นับว่าเป็นของขวัญอันล้ำค่าแล้วหรอกหรือ” ไท่ซวงกล่าวพลางลูบหัวหลาน สาวป้อยๆ ด้วยความเอ็นดู

“เจ้าค่ะท่านย่า” หว่าหวาตอบรับด้วยสีหน้าม่อยลงอย่างเห็นได้ชัดเพราะสำนึกได้ว่าตัวเองนั้นชักจะโลภมากเกินไปอย่างที่ท่านย่าว่าจริงๆ ‘แค่ได้มีชีวิตใหม่ก็บุญแค่ไหนแล้วหว่าหวาเอ๊ย’