เสพติดเธอ

ตอนที่ 1

วันนี้อากาศมืดครึ้มตั้งแต่ลืมตาตื่นนอน สายลมโหมกระหน่ำพัดผ่านอย่างรุนแรงพร้อมกับหยาดฝนโปรยปรายลงมาอย่างหนัก เสียงฟ้าร้องคำรามลั่นอยู่หลายครั้ง ผลจากพายุทำให้ช่วงนี้อากาศค่อนข้างแปรปรวนจนคาดเดาไม่ถูกว่าจะตกอีกนานเท่าไร แต่ถึงอย่างนั้นเรื่องปากท้องก็สำคัญเช่นกัน

เมื่ออาบน้ำแต่งตัวในชุดสบายๆพร้อมกับหยิบยาที่กินเป็นประจำทุกวันมากินให้เรียบร้อย จากนั้นก็หยิบเอาร่มคันใหญ่สีดำสนิทเดินออกไปไว้เบาะรถด้านข้าง ส่วนตัวเองเดินอ้อมไปนั่งฝั่งคนขับ ล้อทั้งสี่หมุนออกไปอย่างช้าๆค่อยๆเปลี่ยนเป็นความเร็วสม่ำเสมอ

ตลอดทั้งเส้นทางการจราจรไม่ได้ติดขัดเหมือนอย่างที่คิด แต่กลับชุ่มฉ่ำไปด้วยสายน้ำที่รวมตัวไหลลงท่อระบาย เวลาผ่านไปยี่สิบนาทีที่โลดแล่นบนท้องถนนก็ถึงที่หมายสักที

แวมไพร์อายุใกล้แตะสองร้อยปีหยิบร่มคันใหญ่กางออกแล้วเดินฝ่าสายฝนที่โปรยปรายเข้าไปในคาเฟ่ขนาดกลาง วันนี้คนธรรมดาไม่ค่อยเยอะทำให้ไม่ต้องฝืนตัวเองมากเกินไป อมนุษย์ก็ไม่เยอะเช่นกัน สองเท้าก้าวเดินไปนั่งเก้าอี้ตัวเดิมพร้อมทั้งส่งยิ้มหวานให้กับเด็กน้อยที่เดินมาหาเพื่อรับเมนูของวันนี้

"เอาเหมือนเดิม"

"เสียดายจังที่วันนี้กรุ๊ปเอบีหมด"

"งั้นเอาง่ายๆอย่างกรุ๊ปโอแล้วกัน"

"สักครู่นะคะ"

"เอากลับบ้านด้วยสองที่เผื่อหิวดึกๆ"

"ได้ค่ะ"

"ฮานะวันนี้เลิกงานกี่โมง?"

"สี่โมงเย็นค่ะ แล้ววันนี้หนูก็มาทำงานวันสุดท้าย"

"ห่ะ!?"

"ตกใจอะไรคะ?"

"แล้วฮานะจะไปอยู่ที่ไหน ทำงานอะไร แล้ว…เราจะได้เจอกันอีกไหม?"

"หนูไม่ได้ไปไหนไกลสักหน่อยไม่เห็นต้องตกใจเลย หนูลาออกแต่ก็ยังอยู่ในเมืองนี้แหละค่ะ"

"หางานได้รึยัง?"

"ยังค่ะ"

"งั้นมาทำงานให้ฉันไหม?"

"หนูขอบคุณนะแต่ไม่ดีกว่าค่ะ ขอตัวนะคะ"

นั่นคือฮานะเด็กสาวที่พูดคุยกันครั้งละไม่กี่คำและไม่เคยเห็นใบหน้าจริงๆเลยสักครั้ง เธอทำงานที่นี่มาปะมาณครึ่งปีโดยไม่กลัวอะไรเลยทั้งที่น่าจะรู้ว่าลูกค้าส่วนใหญ่ไม่ใช่คนธรรมดาแต่เป็นพวกอมนุษย์ทั้งนั้น น้ำเสียงที่ใช้พูดคุยค่อนข้างราบเรียบ ใบหน้ามีหน้ากากผ้าสีดำปิดเอาไว้ครึ่งหนึ่งทำให้เห็นเพียงนัยน์ตาสีฟ้าเปร่งประกายเท่านั้นเอง ผมสีบลอนด์ทองที่มัดรวบต่ำอย่างสุภาพเสมอเลยไม่รู้ว่ายาวประมาณไหนกันแน่ รูปร่างค่อนข้างบอบบางแม้อยู่ในชุดยูนิฟอร์มหลอมๆของคาเฟ่ก็พอจะดูออกในช่วงที่ขยับตัว ผิวขาวซีดเห็นจากมือเวลายกมาของเสิร์ฟและลำคอเล็กที่น่าฝังเขี้ยวลงสักครั้งจริงๆเพราะกลิ่นกายของเธอหอมเย้ายวนมากเกินไป

"กรุ๊ปโอได้แล้วค่ะ"

"เดี๋ยวฮานะ"

"ต้องการอะไรเพิ่มรึเปล่าคะ?"

"เลิกงานแล้วไปกินข้าวด้วยกันไหม ฉันเลี้ยงเอง"

"ขอบคุณค่ะ แต่ไม่ดีกว่า"

"กลัวว่าฉันจะเผลอกัดหนูรึไง?"

"เลือดของหนูไม่อร่อยหรอกค่ะ"

ช่างต่อปากต่อคำดีจริงๆเลยนะเด็กคนนี้

แต่เขาจะรอกินข้าวกับเธอ

จริงอยู่ที่แวมไพร์ใช้ชีวิตใต้แสงอาทิตย์ยากและเรื่องการอยู่ท่ามกลางผู้คนก็เป็นไปได้ยากเช่นกัน แต่นั่นมันคือเมื่อห้าสิบปีก่อนเท่านั้นแหละ พวกมนุษย์ที่เขาเคยคิดว่าโง่เขลาได้สร้างยาต้านสำเร็จนั่นทำให้แวมไพร์อย่างเราใช้ชีวิตได้ง่ายขึ้นแม้ว่าบางอย่างจะทำให้หงุดหงิดหน่อยก็ตาม

เรายังต้องการเลือดเพื่อลดความหิวกระหายอยู่

เพราะงั้นถึงมีบลัดดี้คาเฟ่ไงละ!

ยาที่กินทุกวันจะออกฤทธิ์ให้ทนต่อแสงแดดยาวนานขึ้นประมาณสี่ถึงห้าชั่วโมงต่อหนึ่งเม็ด ทำให้รับรู้รสชาติของอาหารมนุษย์ทั่วไปได้เล็กน้อย ต้านอาการคลุ้มคลั่งเมื่อได้กลิ่นหอมจากเลือดที่ไหลเวียนทั่วทั้งร่างกายคน แต่นั่นก็ต้องยอมแลกกับความเจ็บปวดที่มากขึ้นเมื่อเกิดบาดแผล โดยปรกติแผลใหญ่ๆจะสมานตัวเองในเวลาเพียงไม่กี่นาที แต่เมื่อกินยาต้านไปแล้วอาจต้องใช้เวลารักษาตัวเองยาวนานถึงหนึ่งชั่วโมงเลยก็ได้

นั่นคือสิ่งที่ต้องจ่ายก่อนจะสิ้นเผ่าพันธุ์

แวมไพร์มีลูกค่อนข้างยากมาก

ถ้าหากนับพวกสายเลือดปลอมๆที่มักจะเกิดขึ้นเพราะโดนกัดมาในระยะเวลาสั้นๆก็ค่อนข้างเยอะแต่กลับตายไวเสียจนน่าสมเพชในความอ่อนแอแบบนั้น แต่หากเป็นลูกที่เกิดจากการร่วมรักของแวมไพร์ที่มีอายุไม่ต่ำกว่าร้อยปีทำให้ไม่หลงเหลือสายเลือดของมนุษย์แล้วก็พวกเลือดบริสุทธิ์ด้วยกันเอง ลูกที่เกิดมามักจะมีความแข็งแกร่งมากเกินไปและความสามารถพิเศษ

แต่น่าเสียดายที่การตายมากกว่าการเกิด

แวมไพร์ร้อยคู่ มีลูกได้เพียงหนึ่งคนโดยประมาณ

นั่นคือสาเหตุที่ทำให้เราต้องปรับตัวต่อภาวะเสี่ยงสูญพันธุ์และใช้ชีวิตธรรมดาได้แบบคนทั่วไปเพื่อไม่ให้โดยกวาดล้างจากมนุษย์และอมนุษย์อื่นๆที่ร่วมมือกัน เพียงแต่ว่าแวมไพร์ส่วนใหญ่จะมีฐานะค่อนข้างร่ำรวย และนั่นก็ไม่ใช่เรื่องน่าประหลาดใจเลยสักนิดหากคิดดีๆ ในเมื่อมีชีวิตอยู่มาเป็นร้อยปีถ้าไม่มีทรัพย์สินเลยคงน่าสมเพชมากเกินไป

"เลิกงานแล้วเหรอ?"

"คุณ!"

"ฉันชื่อควินน์ เมื่อไรหนูจะจำได้สักที?"

"วันหนึ่งหนูมีลูกค้าตั้งเยอะแยะจะจำคุณได้ยังไงละคะ"

"แต่ฉันเป็นลูกค้าประจำเลยนะ!"

"ลูกค้าประจำก็เยอะค่ะ"

"ฉันไม่มีอะไรพิเศษพอให้จำได้เลยรึไง?"

"หนูกลับก่อนดีกว่า แล้วในคาเฟ่ตอนนี้คนไม่เยอะมากคุณน่าจะชอบ"

"ฉันอยากเลี้ยงส่งให้"

"หนู…ว๊าย!!! คุณควินน์ปล่อยหนูนะ!"

"ฮานะอย่าดื้อน่า!" เขาจับเด็กน้อยตัวเบาหวิวอุ้มพาดบ่าแล้วเดินดุมๆไปที่รถ พอเปิดประตูแล้วโยนเธอเข้าไปได้ก็ใช้ความเร็วปรกติของแวมไพร์เข้าไปประจำที่คนขับเร็วเกินกว่าที่เธอจะลงจากรถทัน

"คุณควินน์ปล่อยหนูลง!"

"ฉันแค่จะเลี้ยงข้าวเฉยๆไม่ได้พาไปฆ่าซะหน่อย"

"หนูจะแจ้งตำรวจ!"

"ข้อหาลักพาตัวงั้นเหรอ?"

"อื้ม!"

"ก่อนจะจับฉันเข้าคุกช่วยถอดหน้ากากก่อนได้ไหม ฉันอยากเห็นหน้าหนูชัดๆก่อนเข้าไปอยู่ในห้องขัง"

"อย่าเลย…ไม่มีใครอยากเห็นหน้าหนูหรอก"

“ก็ฉันไงที่อยากเห็น”

“แต่หนูไม่อยากให้ใครเห็นสักหน่อย!”