ตอนที่ 2
1224 Words
เขาไม่รู้ว่าสาเหตุอะไรถึงทำให้เด็กน้อยคนนี้อยากปิดบังใบหน้าขนาดนั้น แต่เดี๋ยวกินข้าวก็คงได้เห็นเองว่าหน้าตาน่ารักมากขนาดไหน ฮานะไม่ได้มีท่าทีกลัวทั้งที่เขาสามารถกัดคอแล้วดูดเลือดมาอย่างง่ายดาย แล้วเธอยังไม่หันมาสนใจกันจนน่าน้อยใจจริงๆนะ ทั้งที่เขาเป็นลูกค้าประจำของบลัดดี้คาเฟ่แต่กลับไม่มีอะไรที่ทำให้จดจำได้เลยสักอย่างเดียว สิ่งเดียวที่เธอจำได้คือเขาชอบเลือดกรุ๊ปเอบีแค่นั้นเอง
อยู่มาเกือบสองร้อยปีไม่เคยน้อยใจใครแบบนี้เลย
“กินอะไรดีละ?”
“ฝนตกแบบนี้ได้ซุปร้อนๆคงจะดีค่ะ แล้วคุณกินได้จริงๆเหรอคะ?”
“ได้สิ อาหารของคนทั่วไปสำหรับฉันรสชาติมันก็ไม่ต่างจากการกินแป้งที่ปรุงรสหรอก แถมมันยังไม่มีประโยชน์อะไรกับร่างกาย ไม่สามารถทำให้อิ่มได้ด้วยซ้ำ แต่ฉันกินได้ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”
“ไม่ได้ห่วงสักหน่อย”
“จริงเหรอ?”
“หนูกลัวคุณไปกัดคอคนในร้านอาหารเพราะทนหิวไม่ไหวต่างหากละ! แล้วคุณอายุเท่าไรเหรอคะ?”
“หยาบคายนะแบบนี้”
“เขินเหรอที่อายุเยอะมากกว่าหนู”
“อื้อ! ฉันอายุเกือบๆสองร้อยปีได้แล้วมั้ง แล้วหนูละฮานะอายุเท่าไรแล้วไม่ได้เรียนหนังสือเหรอ? ฉันเห็นหนูทำงานควบสองกะทุกวันเลยนี่ หรือว่าที่บ้านมีปัญหาเรื่องการเงิน…ฉันช่วยได้นะถ้าหนูต้องการ”
“หนูไม่มีครอบครัวหรอก แล้วก็อายุสิบเก้าปีค่ะ ตั้งแต่เรียนจบหนูก็ทำงานไปเรื่อยๆ จนมาทำงานที่นี่แหละที่ทำนานหน่อย อีกอย่างหนูรู้ดีว่าควรจะอยู่ที่ไหนหรือควรจะไปที่ไหน”
“ครั้งนี้ละ?”
“ควรจะหลบอยู่ในห้องเช่าเงียบๆมั้งคะ อันที่จริงหนูก็มีงานทำแล้วด้วยนะ แต่นั่นไม่ใช่งานประจำหรอก”
เขาไม่คิดว่าจะได้คำตอบที่เจาะลึกถึงตัวตนเด็กน้อยคนนี้ได้เลย แต่อย่างน้อยครั้งนี้เราก็ได้คุยกันนานกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา
ฮานะเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กที่ทำให้รู้สึกประหลาดใจตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน เขารู้สึกว่าเธอไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป แล้วยังรู้สึกว่าแววตาสีฟ้าเจิดจรัสนั้นจะมีบางอย่างซ่อนเอาไว้อยู่
ที่ผ่านมาเคยเห็นผู้หญิงผิวขาวซีดมาก็ไม่ใช่น้อย แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงรู้สึกว่าผิวของเธอเหมือนคนตายมากกว่าคนเป็นด้วยซ้ำ แถมสัญญาณชีพจรก็เบามากจนแทบไม่ได้ยิน เส้นเลือดสีน้ำเงินใต้ผิวดึงดูดให้หันไปมองหลายครั้ง สิ่งที่น่าแปลกใจก็คือเธอเหมือนจะรู้สึกตัวตลอดเวลาที่เขาแอบมองเลยด้วย
เด็กน้อยหรือตัวประหลาดกันแน่นะ
แบบนี้ก็ตามดูแลเงียบๆแล้วสิ!
อาหารเย็นก็ไม่ได้มีอะไรมากมายแถมยังรสชาติจืดชืดมาก เขานั่งมองเด็กน้อยตรงหน้ากินมากกว่าเพราะดูเหมือนว่ากระเพาะจะไม่ได้น้อยตามตัว เธอสั่งข้าวเพิ่มมาถึงสามจานพร้อมกับรอยยิ้มกว้างเมื่อกินหมดทุกจาน แต่แค่นั้นยังไม่พอเพราะยังต่อด้วยขนมหวานอีกชุดและสั่งกลับบ้านไปอีกชุดใหญ่
คนจ่ายมันคือเขา ส่วนคนกินมันคือเธอ
อยู่ในวัยเจริญเติบโตสินะ!
“ขอบคุณที่เลี้ยงค่ะ”
“อยู่ที่ไหนฉันจะได้ขับรถไปส่ง”
“หอพักตรงโน้นค่ะ ที่นั่นคุณน่าจะรู้จักเพราะรวมตัวอะไรไม่รู้สารพัดอย่างเลย”
“นั่นสิ! หอพักนั้นรวมทุกอย่างที่ไม่ใช่คนธรรมดาแบบหนู”
“แบบนี้เรียกว่าแกะดำถูกไหมคะ?”
“อื้ม ฮานะฉันขอเบอร์โทรหน่อยสิ ถือว่าเป็นค่าขนมที่สั่งกลับบ้านก็ได้ หรือถ้าอยากได้เพิ่มก็สั่งเลยแค่ให้เบอร์ฉัน”
“ห้ามโทรมาตอนเช้าเด็ดขาด”
“อื้ม ฉันจะโทรหาตอนเที่ยงละกัน”
เธอรับโทรศัพท์เครื่องหรูสีดำมากดเบอร์โทรให้อย่างว่าง่ายในจังหวะที่พนักงานนำขนมมาส่งพอดี คุณควินน์เป็นแวมไพร์ที่ดูใจดีมากกว่าหลายคนที่เคยเจอมาหลายเท่าเลย แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่สามารถไว้ใจได้อยู่ดี เธอเคยเห็นพวกที่คลุ้มคลั่งจนอาละวาดทำเอาหลายคนเกือบตายมาแล้ว แถมพวกแวมไพร์ยังมีความเร็วที่ยากจะต้านทานได้อีกด้วย ในตอนนั้นผู้จัดการคาเฟ่ต้องใช้ตัวล่อแล้วตัดทุกชิ้นส่วนออกก่อนจะจุดไฟเผาจนไม่เหลือแม้แต่ซากเลย หลังจากนั้นไม่นานเจ้าที่หน้าพิเศษก็มาที่คาเฟ่เพื่อจัดการเรื่องทุกอย่างต่อ และรวบรวมข้อมูลเพิ่มเติมเพื่อนำไปพัฒนาอะไรหลายอย่างอีกด้วย
เธอรู้ว่ามียาระงับอาการมาใช้นานแล้ว
คุณควินน์ก็น่าจะใช้อยู่เหมือนกันถึงใช้ชีวิตปรกติได้
“ขอบคุณนะคะ”
“เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นได้ไหมฮานะ?”
“คุณควินน์ต้องการอะไรอีกเหรอคะ?”
“พรุ่งนี้ฉันต้องไปธุระหนูช่วยไปกับฉันหน่อยสิ ที่นั่นคนค่อนข้างเยอะแล้วฉันก็ประหม่าเวลาอยู่ที่แบบนั้น”
“แต่ว่า…”
“ฉันมีค่าขนมให้ แล้วพรุ่งนี้เที่ยงตรงเจอกันนะ”
“คุณ…” เธอยังไม่ได้อบตกลงอะไรเลยเขาก็ขับรถออกไปทันทีเลย แล้วพรุ่งนี้แผนการทำตัวเป็นหนอนขี้เกียจก็ต้องล้มเลิกไปสิ เธอยกถุงขนมที่สั่งมาถึงสองชุดดูแล้วหัวเราะเบาๆด้วยความชอบใจก่อนจะเดินเข้าหอพัก
ที่นี่มีแต่คนแปลกๆเต็มไปหมดซึ่งมันก็ง่ายต่อการใช้ชีวิตค่อนข้างมาก เธอไม่รู้ว่าอดีตของตัวเองเคยเป็นใคร หรือว่าชื่ออะไรมาบ้าง ส่วนเรื่องครอบครัวก็จำไม่ได้เลยด้วยซ้ำว่ามีหน้าตาเป็นยังไงบ้าง สิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตนั้นเริ่มต้นตั้งแต่อายุสิบหกปีในโรงเรียนประจำ ทั้งห้องเรียนจะไม่มีการพูดคุยกันแม้แต่คำเดียวและชื่อของทุกคนก็ไม่มีอีกด้วย เมื่อเรียนจบได้เพียงหนึ่งอาทิตย์โรงเรียนก็ถล่มโดยหน่วยงานพิเศษ แต่เพราะสาเหตุมาจากอะไรก็ไม่มั่นใจเหมือนกันเพราะเธอหนีออกมา ทุกอย่างเต็มไปด้วยเรื่องแปลกมากนั่นเลยทำให้เธอเดินทางมาอยู่ที่นี่ได้
ชื่อของเธอแปลว่าดอกไม้ในภาษาญี่ปุ่น
เจ้าของร้านดอกไม้ตั้งให้
เสื้อผ้าถูกโยนลงตะกร้าผ้าแล้วจากนั้นก็เดินลงไปนั่งแช่ตัวในอ่างน้ำอุ่น คืนนี้ฝนตกอีกแล้วแถมเสียงฟ้าร้องยังน่ากลัวมากอีกด้วย เมื่ออาบน้ำเรียบร้อยก็ใส่เพียงเสื้อเชิ๊ตซาตินสีขาวกับกางเกงชั้นในสีขาวเพียงเท่านั้น และมองไปทางเตียงขนาดเล็กมีเพียงตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ที่เจ้าของร้านดอกไม้คนเดิมให้มา เธอนอนกอดทุกคืนเหมือนว่านี่จะช่วยคลายความเหงาแล้วทำให้นอนหลับฝันดี
เมื่อไรจะมีคนรู้จักเธอบ้างนะ
อยากรู้จักว่าตัวเธอเป็นใครกันแน่
- Writer
