EP.2: แรกเจอ
1468 Words
ขนมที่กำลังเดินไปที่ลิฟท์ภายในคอนโดเพื่อจะขึ้นไปยังห้องตัวเอง เมื่อเธอเห็นว่าลิฟท์กำลังจะปิดทำให้เธอรีบวิ่งไปที่ลิฟท์พร้อมกันตะโกนเรียกให้คนด้านรอเธอ
“รอก่อนค่ะ!!! ขอบคุณค่ะ”
ขนมที่วิ่งมาทันเพราะคนด้านในกดหยุดลิฟท์เพื่อรอเธอ เมื่อเข้าไปในลิฟท์แล้วก็ไม่ลืมที่จะพูดขอบคุณคนอยู่ในลิฟท์ แต่เมื่อหันไปมองหน้าคนที่ยืนอยู่ก็ต้องตะลึงเพราะหน้าตาของเขาหล่อมากขอเน้นว่าหล่อมาก สูง ขาว ดูดีไปหมดทุกอย่างแต่ติดที่ท่าทางเฉยชากับหน้าตาที่เรียบเฉยของเขาทำให้เขาดูน่ากลัวไม่น่าเข้าใกล้ ขนมรีบหันกลับมากดลิฟท์ไปยังชั้นที่ตัวเองอยู่เพราะคนที่ยืนอยู่ก่อนเขาย้ายตัวเองไปยืนอยู่ด้านหลังของลิฟท์ เมื่อถึงชั้นของตัวเองขนมก็รีบออกมาจากลิฟท์ทันที
สายลมที่ยืนอยู่ในลิฟท์หลังจากที่สาวน้อยคนนั้นออกไปแล้ว จังหวะที่เธอหันมาขอบคุณเขาในตอนแรกทำให้เขาเห็นเธอหน้าตาน่ารักเหมือนตุ๊กตาดวงตากลมโตที่ดูสดใส ปากนิดจมูกหน่อย ตัวเล็กดูแล้วน่าจะสูงไม่เกินไหล่เขาแน่นอน แค่เห็นห่าง ๆ ยังทำให้หัวใจเขาเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ปกติเวลามีผู้หญิงมาใกล้เขาหรือมาบอกรักเขายังไม่เคยรู้สึกตื่นเต้นหรือใจเต้นแรงแบบนี้มาก่อนเลย ชักอยากรู้แล้วสิว่าเธอเป็นใครดูจากชุดแล้วเธอน่าจะเป็นนักศึกษามหาลัยเดียวกับเขาแต่ไม่รู้ว่าอยู่คณะไหน ปีอะไร แล้วเราจะได้เจอกันเร็ว ๆ นี้สาวน้อย เธอถ้าทำให้เขาใจเต้นแรงเพราะเธอฉะนั้นเธอต้องรับผิดชอบความรู้สึกนี้ เมื่อถึงชั้นที่สายลมพักอยู่เขาก็ออกจากลิฟท์เดินเข้าห้องไป
พอเข้ามาในห้องก็ทิ้งตัวลงนอนที่โซฟาด้วยความง่วงและหลับไปในเวลารวดเร็ว รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกทีท้องฟ้าก็มืดสนิทแล้วจึงเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและนอนหลับไปอีกรอบ
สายลมกำลังเดินมายังโต๊ะประจำของกลุ่มพวกเขาที่มีเพื่อนของเขานั่งกับอยู่ก่อนแล้ว เมื่อมาถึงยังไม่ทันจะได้นั่งลงไอ้เพื่อนตัวดีของเขาก็เอ่ยปากชวนไปเที่ยว
“เห้ย....... วันนี้ไปกินเหล้ากันที่ผับไอ้เจกัน” ธันวาหนุ่มอารมณ์ดีประจำกลุ่มเอ่ยขึ้น
“อีกแล้วเหรอมึง ไม่เบื่อบ้างเหรอว่ะชวนกินได้ทุกวี่ทุกวันเหล้าเนี่ย”
“หรือมึงจะไม่ไปไอ้เจเจ”
“หึ กูต้องไปทุกวันอยู่แล้วไหม”
“เออ กูรู้ว่ามึงต้องไปทุกวันเพราะมึงมันเป็นเจ้าของผับ ว่าแต่มึงไปไหมไอ้สายลม”
“.......” ไม่มีคำตอบจากสายลมนอกความเงียบและสายตานิ่ง ๆ ที่มองหน้าเพื่อนเท่านั้น
“ตอบหน่อยดิว่ะ ไอ้ห่า” ธันวาโวยวายให้กับความเงียบของสายลมถึงจะเป็นเพื่อนกันมานานแต่ความเงียบของสายลมก็ทำให้เบื่อหน่ายได้เหมือนกัน
“เออ ว่าแต่มึงย้ายออกมาอยู่คอนโดแล้วไม่ใช่เหรอว่ะ”
“อืม”
“อืม ของมึงนี่คืออะไร”
“ทั้งสอง”
“ก็แค่นั้น ไอ้สัสกว่าจะพูดออกมาได้กลัวพิกุลจะร่วงจากปากหรือไงว่ะ”
“มึงจะโวยวายทำไมไอ้ธันมันก็เป็นของมันแบบนี้มาตลอด”
“เออกูรู้”
เมื่อก่อนสายลมพักอยู่ที่บ้านและมีหน้าที่รับส่งรันน้องสาวคนเล็กของเขาด้วย แต่พอขึ้นปีสามเริ่มเรียนหนักขึ้นและมีกิจกรรมเยอะขึ้นรวมถึงรับน้องอีกซึ่งเขาเป็นเฮดว๊ากด้วยทำให้ต้องรับผิดชอบหลายอย่างมากขึ้นเลยทำให้ตัดสินใจย้ายมาพักที่คอนโดแทนเพื่อที่จะได้ไม่ต้องขับรถไกลเวลาที่เขากลับดึกหรือเหนื่อย พวกเขานั่งคุยกันอยู่จนถึงเวลาเรียนสายลมและเพื่อน ๆ ก็เดินขึ้นอาคารเพื่อไปเรียน
หลังเลิกเรียนปีหนึ่งทุกคนก็เดินมาที่ลานกิจกรรมเพื่อเข้าร่วมกิจกรรมรับน้องทุกคน ระหว่างที่รอเวลาและรอรุ่นพี่เข้ามาพาทำกิจกรรมนักศึกษาปีหนึ่งค่อย ๆ ทยอยเดินเข้ามาจนครบ ผ่านไปไม่นานรุ่นพี่ก็เริ่มพาทำกิจกรรมไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งรุ่นพี่บอกให้เดินไปจับฉลากพี่รหัสและรับสมุดที่ต้องตามหาลายเซ็นของรุ่นพี่ให้เยอะที่สุดแล้วถ้าใครได้ลายเซ็นน้อยที่สุดจะโดนทำโทษรวมถึงคนที่ตามหาพี่รหัสไม่เจอจะต้องโดนทำโทษเหมือนกันแต่คนที่ลงโทษจะเป็นพี่รหัสของคนที่หาไม่เจอ
“เอาละเริ่มจับสลากได้ คนแรกลุกขึ้นแล้วเดินมาเลยครับ” พอรุ่นพี่พูดจบปีหนึ่งก็เริ่มเดินไปจับฉลากจนครบทุกคนแล้วรุ่นพี่ก็ปล่อยเลิกทันที
ขนมและเพื่อนที่ยืนอยู่กำลังลังเลว่าจะเข้าไปขอลายเซ็นของกลุ่มพี่ว๊ากดีหรือไม่ เพราะสภาพของแต่ละคนที่เข้าไปขอมานั้นดูไม่ได้เลยโดนให้ทำอะไรแปลก ๆ จนขนมไม่กล้าเข้าไป
“เราไปขอคนอื่นก่อนดีไหม”
“จะขอวันนี้หรือวันไหนแล้วมันต่างกันตรงไหน เพราะคนเซ็นให้ก็เป็นคนเดิมอยู่ดี แกจะกลัวอะไรนักหนา ห๊ะ ขนม” เอมมี่ร่ายยาวออกมาเพราะขนมจะไม่ยอมเข้าไปท่าเดียว
“ก็ขนมกลัว แกดูพี่เขาแต่ละคนสิน่ากลัวจะตายแถมให้ทำอะไรแปลกอีกด้วย”
“ไปเถอะน่าขนมยังไงแกก็ต้องไปขอลายเซ็นจากพี่เขาอยู่ดี” ฝ้ายช่วยพูดอีกแรงเพื่อให้ขนมใจอ่อนยอมไปด้วยกัน
“ก็ได้”
ด้านสายลมตั้งแต่เขาเห็นสาวน้อยที่เขาเจอในลิฟท์เมื่อคืนเดินเข้ามาในลานกิจกรรมกับเพื่อนของเธอ เธอก็อยู่ในสายตาของเขาตลอดไม่ว่าจะเป็นตอนทำกิจกรรมหรือแม้แต่ตอนนี้ที่เธอกำลังยืนเถียงกันกับเพื่อน เขาอดยิ้มมุมไม่ได้เพราะความน่ารักของเธอทำเอาเขาอยากจะเดินเข้าไปหาแล้วทำความรู้จัก แต่ก็ทำแบบนั้นไม่ได้เพราะกลัวเธอตกใจและหนีเขาไปซะก่อน
“มึงเป็นอะไรวะไอ้สายลม กูเห็นมึงมองน้องปีหนึ่งแล้วก็ยิ้มออกมาแปลก ๆ ตั้งนานแล้ว หรือมีอะไรถูกใจมึง” ธันวาที่มองหน้าสายลมแล้วเกิดสงสัยอดไม่ได้ที่จะถาม
“หึ”
“ไอ้สัสส...... มึงนี่มันกวนตีนกูจริง ๆ เลย” เป็นธันวาที่บ่นพร้อมส่ายหัวให้สายลมที่ไม่ยอมบอกพูดแต่ยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไรไปมากกว่านั้นก็มีเสียงเรียกพวกเขาทำให้ต้องหันไปมอง
“สวัสดีค่ะพี่ ๆ” ขนมและเพื่อนเดินเข้ามาทักทายพร้อมยกมือไหว้
“สวัสดีครับ”
“พวกเรามาขอลายเซ็นพี่ ๆ ค่ะ” เอมมี่ที่เป็นหน่วยกล้าตายพูดออกมาแทนเพื่อนทั้งสองที่ยืนอยู่ข้าง ๆ
“มาขอลายเซ็นพี่เหรอครับน้องแล้วมีอะไรมาแลกหรือเปล่าครับ” ธันวาหนุ่มจอมกะล่อนเป็นคนพูดออกมา
“เออ...... ไม่มีค่ะ”
“ว้า...... แย่จัง แล้วพี่จะให้ลายเซ็นได้ยังไงครับเนี่ย”
“แล้วพี่จะเอาอะไรละคะพวกเราจะได้หามาให้” ฝ้ายที่ยืนฟังอยู่พูดแทรกขึ้นมาด้วยความที่เธอเป็นคนอารมณ์ร้อนแล้วนิสัยไม่ยอมคนทำให้เธอทนไม่ไหวกับท่าทางยียวนกวนประสาทของรุ่นพี่
“อืมมมมม อะไรดีน้า” ธันวาทำท่าทำทางคิดมองหน้าทั้งสามคนที่ยืนอยู่ก่อนจะหันไปมองสายลม เพราะเขาเห็นเพื่อนตัวเองมองไปทางสาวน้อยน่ารักที่เป็นหนึ่งในสามคนนี้นานแล้ว
“เอางี้ ตอนนี้พี่ยังนึกไม่ออกน้องเอาเบอร์ติดต่อไว้ให้พี่แล้วกัน ถ้าคิดออกแล้วพี่จะบอก”
“ได้ค่ะ เบอร์หนูแลกกับลายเซ็นพวกพี่” เอมมี่บอกก่อนจะยื่นสมุดของทั้งสามคนให้ธันวารับมาเซ็นชื่อตัวเองลงไปก่อนจะยื่นให้เพื่อนตัวเองเซ็นจนครบทุกคนแล้วยืนสมุดคืนให้กับเอมมี่พร้อมกับโทรศัพท์ของตัวเอง เอมมี่รับมากดเบอร์ตัวเองแล้วคืนให้กล่าวขอบคุณก็เดินออกมาทันที
- Writer
