Remember Me This Way

The Past

Someone's pov

       I thought she will stand by me no matter what. Pero nagkamali ako ky Lenard. Sana nakinig ako sa mga sinasabi ng iba sabagay sino ba naman ang magtitiyaga sa kalagayan ko ngayon. Isang lumpo. Minsan diko maiwasang mag isip na mgsuicide nalang para to end this pain. Kahit pa sabihin ng doctor ko na pwede pa ako makalakad but seeing me stuck in this damn wheelchair nawawalan na akong  ganang mabuhay. Si Lenard nalang ang natitira sa akin tapos ngayon iniwan pa ako. Dapat namatay nalang ako kasama nila mama at papa. Kung bakit pa kasi ako nabuhay, diko sana mararanasan mag isa ngayon. Kahit pa madami akong kasama dito sa rehabilitation ng hospital o kasama sa bahay i still feel lonely. Gusto ko ng umuwi pero di pa ako pinapayagan ni doc alam ko concern siya sakin pero gusto ko na talagang umalis dito. Kahit wala akong kasamang kamag anak at kapamilya sa bahay at least hindi ako maboboring nandiyan naman ang mga kasambahay. Hays naiwanan nga ako ng yaman ng magulang ko mag isa naman ako. Lahat ng kamag anak ko dumadalaw lang kunwari concern pero i know awa nalang nararamdaman nila i saw it in they're  eyes. Si yaya naman na kasama ko dito sa hospital alam ko nahihirapan na rin siya sakin and my so called friends parang wala lang sa kanila andito ako, kung di mo emessage di din sila magtetext.  Tama nga sila saka mo lang malalaman ang tunay na nagmamahal sayo pag nasa kagipitan kan kung sino yung andiyan sila lang ang totoong mong kaibigan. And here i am now bonding with my own kind.

        Dahil my program ngayon sa rehab center ng orthopedic nag enjoy ang lahat maliban sa akin. Wala akong ibang ginawa kundi ang pindotin ang cellphone ko at laptop , gusto ko parin malaman ano ang news sa labas. Mag one month na kasi akong nasa rehab at sabi ni doc kailangan ng therapy dahil sa nagkaroon ng problema ang developnent ng tuhod ko after that accident. 3 years na yung accident and then ngayon pa lang nagkaroon ng problem ang buto ko.. Nakakalakad pa ako last month and now here i am impotent. Wheelchair lang palagi.

      Maya maya nagsalita ang doctor ko ipinakita sa amin ang new technology sa panggagamot sa buto. Sana nga lang tama si Doc na makakalakad pa ako kasi pag hindi wala akong plano maging ganito habang buhay.

          Nang iba na ang nagsalita medyo nabored ako kya kinalikot ko ang cellphone ko ulit hanggang nakita ko si doc sa harapan ko i just smile at him.

"Hello miss Hizon kumusta?"

"Okey lang doc im still impotent at sana naman ibahagi muna sakin ang new technology niyo para makaalis na ko dito. Kaya ko magbayad kahit magkano ".Pairita kong sinabi and i know di din nagustuhan ni doc ang mga sinabi ko.

" I know its hard miss Hizon but di iyun ganun kadali. Technology will be useless if you will not help yourself, cooperate. Wag mo iasa sa technology lahat and because of that i refer you to a personal therapist "

Pinakilala ni Doc ang sinasabi niyang therapist.

"By the way i want you to meet your personal therapist. Miss Laura Cortez".

          Because im busy pressing my cellphone di ko pa pinansin ang pinakilala ni doc pero narinig ko Cortez din ang lastname same kay doc  maybe relative niya to oh kaya asawa . Diko pinansin si doc siguro naging b***h ako pero I just dont care . Mahirap umasa. Pero deep inside i pray sana maging successful ang mga ginagawa ni doc. Inabot sa kin ng babaeng therapist ang kamay niya kaya tiningala ko siya then when i stare my new therapist something is flashing back. Oh my God! i remember her.  Kahit pa may mga pagbabago na sa hitsura niya. Alam ko siya yun.Sino ba naman makakalimot sa taong naglitas sakin 4 years ago. The past is flashing back.

4 years ago 

      Kailangan ko matutong lumangoy para maging enough na ako ky Lenard kaya binitiwan ko ang salbabida at first i was able to control but after para di ko na kaya hanggang sa nalunod ako . Nagising ako na may babae sa harapan ko i knew shes the one who saved me dahil siya lang ang nasa harapan ko at tinanong akong okey ba daw ako? Marami din nakapalibot sa akin nacurios siguro kung masaved ako o hindi but thanks to her. Maya maya someone grab me and its Lenard he hug me sabay ng thank you sa babae at dinala nako sa cottage nag impake para daw dalhin ako ng hospital peeo tumanggi ako I said Im okey. Nang makapagpahinga ako saka ko naalala ang lahat ang katangahan ko bakit ko nagawang turuan mag isa ang sarili ko. Nagpaalam ako sandali kay Lenard gusto ko hanapin ang babae na nagligtas sakin di ako mapalagay. Nagbabasakali ako na makita ko pa siya. I need to thank her personally. Sa paglilibot ko sa beach may nakita akong group of people and one of them yung babae na hinahanap ko. Lalapit na sana ako ng marinig ko ang dare nila sa kanya. Di ako tumuloy sa paglapit until i saw her face. Alam ko wala siyang choice so i walk to her and hold her hands papalapit sa kasama niya and i kiss her. I owe you my life i hope it pay a little sabi ko sa babae. Umalis ako hindi nako nagpaalam alam ko nagulat siya pati mga kasamahan niya pero ako ang lalong nagulat sa naramdaman ko when i kiss her. I love the feeling parang huminto ang mundo ko sa mga sandaling iyon. Especiall when she kiss back. Then another memory flash back. Another memory in my past.. I remember my first love Jocelyn. Diko namalayan muli akong luluha sa kanya after 4 years since she died of leukemia ito na naman ako umiiyak. I thought the pain were gone . I thought nakalimutan ko na lahat after i met Lenard pero di pala.

         Yes i felt in love with a woman and shes my first love. At yan ay alam ng parents ko. Si Jocelyn ay anak ng isa sa mga kaibigan ni daddy sa bussines,bestfriend at kababata ko si Jocelyn. My family accepted me for who i am.. They never judge kung sino mamahalin ko maybe siguro kasi nag iisa lang ako kaya ganun nalang sila kasupportive pero ramdam ko rin talaga kung gaano nila ako kamahal kasi they support me and Jocelyn. Kaya nung namatay si Jocelyn agad akong dinala ng magulang ko sa ibang bansa para makalimutan ang sakit sa paglisan niya. Ilang buwan akong ngpabaya sa sarili ko hanggang unti unti akong nakalimot nang  nakilala ko si Lenard. We met in airplane habang pauwi ako ng pinas. Hes a sweet guy. Kaya din siguro nahulog ang loob ko agad sa kanya. He knows my story at sinabi din niya sakin ang kwento niya. 

     Pero bakit ngayon ko lang ulit naalala ang feeling na to dahil ba bumalik yung hero ko. Bakit biglang nagflash ng memory niya sakin. I remember again nung time na I kiss her . Nilingon niya ako at nilingon ko din siy  pero mas pinili ko na tuluyang lumayo. Gusto ko lang tullungan siya that time sa friends niya.Pagdating ko sa cottage tinanong ako ni Lenard saan ako nanggaling pero parang wala ako sa sarili. Basta nalang akong ng impake pauwi. Ilang linggo akong di nakalimot sa babae na iyon hanggang napansin ni  Lenard na wala nako sa sarili. Tinanong niya ako kung tungkol ba sa pagkalunod ko sinabi ko nalang oo dahil sa second life ko na to  but i never mention to him about kissing a  woman. Pinilit ko kalimutan lahat but my heart wish that I will see her again someday.

Present

Diko namalayan matagal na pala akong nakahawak sa kamay at nakatitig sa kanya. "Oh sorry "bumitiw ako sa pagkahawak. Bakit ang tagal na nun at ngayon ganito parin nararamdaman ko. Parang lulukso ang puso ko at may exitement akong nararamdaman.