ก็แค่..เอา-1

1346 Words

เขากระชากคนตัวเล็กเข้าหาอย่างแรง ไมเนอร์ไม่พอใจอย่างมากที่เธอปากเก่งกล้าพยศใส่เขา ผู้หญิงกี่คนต่อกี่คนไม่มีใครกล้าเดินหนี ถือว่าเธอกล้ามากที่ทำมัน แบบนี้ต้องสั่งสอนให้หลาบจำ ทั้งที่ได้เขาเป็นผัวแต่เธอยังกล้าทำตัวกระหายผู้ชายไม่เลิก “คุณไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับฉัน” “ทำไม หรือฉันทำให้ไม่ถึงใจถึงได้วิ่งตามผู้ชายมาถึงที่นี่” “ทุเรศ” เธอพ่นคำด่าหยาบคายใส่หน้าเขาไปเต็ม ๆ “ว่าไงนะ?” “คุณมันทุเรศที่สุด” “จะด่าอะไรก็ระวังปากหน่อย อีกอย่างเรื่องเมื่อคืนฉันก็ไม่ได้เป็นคนร้องขอนะอย่าลืม” เธออนุญาตให้เขาทำเอง เขาไม่ผิดสักหน่อย ไหน ๆ ก็เคยได้แล้วถ้าได้อีกครั้งคงไม่เป็นไรหรอกมั้งว่าไหม? “ฉันไม่น่าพลาดให้คุณเลย” “อันนั้นฉันก็ช่วยไม่ได้” เขาตอบกลับอย่างไม่ยี่หระ เธอเสนอเขาก็แค่สนอง วิน ๆ กันทั้งคู่ “ปล่อย” ฝันดีพยายามบิดข้อมือออกจากการเกาะกุมของอีกคน “ไหน ๆ ก็เจอแล้วฉันว่าเรา..” “ไปตายซะ” “เหอะ!” ไมเนอร์ดันลิ้นเข้าหากระพุ้งแก้มด้วยความหงุดหงิด เธอกำลังทำให้เขาหมดความอดทน ไปตายงั้นเหรอ.. “ปล่อย” “....” “ฉันบอกให้ปล่อยไง!” “เพ้อเจ้ออะไรอยู่” “จะไม่ปล่อยใช่ไหม” “เธอเป็นใครทำไมฉันต้องเชื่อฟัง” ไมเนอร์ลอยหน้าลอยตาพูดอย่างไม่สนใจใบหน้าหงุดหงิดของคนตัวเล็ก “ฉันถามคุณแล้วนะ” “อะไร” “จะไม่ปล่อยใช่ไหม” “เลิกพูดแล้วไปกับฉะ..” ปั่ก! “ไอ้สวะ!” “อ๊ากกก” ร่างสูงตัวงอกุมเป้าตัวเองพลางทรุดตัวนั่งลงไปกับพื้น ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บและจุกเป็นที่สุด ฝันดีเห็นว่าเขาไม่สนใจแล้วจึงรีบวิ่งหนีด้วยความรวดเร็ว “เหี้x!/...” อคินตาโตตกใจกับภาพตรงหน้า ผิดกับแฝดพี่อย่างวาคินที่ยืนมองเจ้านายนั่งกุมเป้าตัวเองสีหน้าเรียบนิ่ง “วาคิน..นายโดนเตะไข่” เขาเห็นยังจุกแทน แล้วคนโดนจะขนาดไหน “....” “มึงได้ยินที่กูพูดไหมเนี่ย” ผู้เป็นน้องหันไปถามพี่ชายอีกครั้งที่เอาแต่ยืนเงียบไม่เอ่ยอะไรออกมา เจ้านายโดนเตะยังยืนดูได้หน้าตาเฉย เลือดเย็นจริง ๆ พี่ชายเขา “อะไร” “นายโดนเตะไข่” “ไข่นายไม่ใช่ไข่กู” “มึงมันคนเลือดเย็นไอ้วา!” วาคินทำหน้าเหนื่อยใจกับน้องชายตัวเอง ไมเนอร์กับอคินมีนิสัยคล้ายกันตรงที่เหมือนจะฉลาด..แต่ก็ไม่ เขาส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะก้าวเข้าไปหาเจ้านาย “นายครับ” ย่อตัวนั่งลง “จะ จับเธอไว้” ไมเนอร์บอกลูกน้องให้ตามจับหญิงสาวที่บังอาจทำเขาอย่างเจ็บแสบ “เธอเข้าโรงแรมไปแล้วครับนาย” ขืนเขาเข้าไปเอาตัวเธอออกมาในยามวิกาลได้โดนจับกันหมดแน่ “มึงไม่เห็นที่เธอทำกูหรือไง” “เห็นครับ” “เห็นก็ไปสิวะ! อ๊ะ” “ครับ” วาคินตอบอย่างปฏิเสธไม่ได้พร้อมกับลุกขึ้นเพื่อตามหญิงสาวไป ทว่า.. “ไม่ต้อง” “คุณฟินิกซ์” ฟินิกซ์ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงมองมาพี่ชายตัวเองนิ่ง “พาไปขึ้นรถ” “มึงมาได้ยังไง” ไมเนอร์ถามน้องชายด้วยความสงสัย ปกติฟินิกซ์เก็บตัวอยู่แต่บ้านไม่ชอบออกไปไหนมาไหน ไหงมาเจอกันที่นี่ได้ “....” เขาไปตอบ “ผมช่วยครับนาย” อคินพยุงเจ้านายตัวเองลุกขึ้นเพื่อจะพาไปที่รถ ลูกน้องไมเนอร์ทุกคนจะกลัวฟินิกซ์มาก มากกว่าเจ้านายตัวเองเสียอีก “กูบอกให้พวกมึงไปเอาตัวยัยนั่นมายังไงวะ!” เขายังไม่ได้จับยัยผู้หญิงพยศคนนั้นมากำราบเลย จะให้กลับไปง่าย ๆ ได้ยังไง “แต่ว่า..” อคินมีท่าทีอึกอักพลางลอบมองไปยังฟินิกซ์เล็กน้อย “มึงกลัวมันมากกว่ากู?” “ใช่ครับ” ตอบกลับทันควัน “เออ ให้มันได้แบบนี้!” เขาเป็นคนจ่ายเงินเดือนพวกมันกลับไม่กลัว แต่เสือกไปกลัวน้องชายเขาจนหัวหด ดีจริง ๆ ลูกน้องแต่ละคน “ผะ ผมไม่อยากถูกขังในห้องดำอีก” และใช่.. ที่ทุกคนกลัวฟินิกซ์มากก็เพราะเรื่องนี้ ลูกน้องทุกคนไม่ว่าจะของไมเนอร์หรือของฟินิกซ์เองก็ตาม หากทำผิดหรือขัดคำสั่งจะถูกขังอยู่ในห้องนั้นเป็นเวลาสามคืน เคยมีคนโดนนานสุดถึงสองอาทิตย์ อคินเองก็เคยโดนเพราะเขาช่วยไมเนอร์ปกปิดเรื่องบางอย่างจึงทำให้ถูกลงโทษ มีเพียงวาคินคนเดียวที่ยังไม่เคยโดน ถ้าถามว่าแค่ห้องธรรมดา ๆ ห้องหนึ่งจะกลัวกันทำไม ก็เพราะมันไม่ธรรมดาไงพวกเขาถึงกลัวกัน “แม่งเอ๊ย!” ความจริงฟินิกซ์มีนัดกับเพื่อนเท่านั้น พวกเขานัดดื่มกันยังร้านประจำที่พัทยา แต่ใครจะคิดว่ามันจะบังเอิญมาเจอพี่ชายตัวเองอยู่ที่นี่ เขาเห็นตั้งแต่ไมเนอร์เดินเข้าไปหาหญิงสาว ทุกอย่างได้ตกอยู่ในสายตาเขาหมดกระทั่งเธอทำเรื่องที่เขาไม่คิดว่าจะกล้าทำแล้วชิ่งหนีไป พอเห็นว่าไมเนอร์สั่งให้คนตามเธอเขาจึงเข้าไปขวาง จากที่คิดว่าจะไปดื่มกับเพื่อนเป็นต้องกลับบ้านตัวเองเพราะพี่ชายตัวดี บ้านฟินิกซ์ “อ๊ะ กูเจ็บ!” เขาว่าให้ลูกน้องที่ปล่อยตัวเขาลงเมื่อมาถึงโซฟากลางบ้านที่ตกแต่งด้วยโทนสีดำ “ขะ ขอโทษครับนาย” “ออกไป” ฟินิกซ์ไล่ทุกคนให้ออกไปให้หมด “ครับ” “.../...” หลังจากที่ลูกน้องออกไปกันหมดแล้ว ความเงียบก็เข้ามาแทนที่ ไมเนอร์เองก็ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกันจึงนั่งกุมเป้าตัวเองเงียบ ๆ กระทั่งฟินิกซ์เอ่ยขึ้น “รู้จัก?” “ใคร” “เธอ” “ไม่” “....” คำตอบของพี่ชายทำเอาฟินิกซ์มองหน้าเขาไปทันที “แต่ได้กันแล้ว” ไม่จำเป็นต้องโกหก ฟินิกซ์เป็นน้องชายที่ไมเนอร์รักและยอมทุกอย่าง เขาไม่เคยขัดหากน้องชายต้องการอะไร เพราะพวกเขามีกันแค่นี้ ฟินิกซ์เองก็รักไมเนอร์ไม่น้อยเลยเช่นกัน แต่เพราะนิสัยที่แตกต่างกันมากคนเลยมองว่าทั้งสองไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่ และน้อยที่คนจะรู้ว่าทั้งสองเป็นพี่น้องกัน คงเพราะนิสัยฟินิกซ์ไม่ชอบเข้าสังคมด้วย เขาจะอยู่บ้านไม่ก็คอนโดซะส่วนใหญ่ ไมเนอร์จะเป็นคนที่หัวร้อนมักใช้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล ผิดกลับฟินิกซ์ที่เป็นคนนิ่งสุขุม พูดน้อยเดาอารมณ์ได้ยาก และเป็นคนที่น่ากลัวทั้งคำพูดและสายตา นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ลูกน้องจะกลัวฟินิกซ์มากกว่าไมเนอร์ “....” หลายครั้งที่เขาคอยเตือนพี่ชายเรื่องผู้หญิง แต่ไมเนอร์ก็ไม่เคยเข้าใจสิ่งที่เขาจะสื่อเลยสักครั้ง “ก็แค่..เอา” “ลูกเขามีพ่อมีแม่นะเนอร์” “เออรู้แล้ว” “รู้แล้วทำทำไม” “เมา” หมายถึงเธอนะที่เมาไม่ใช่เขา ไมเนอร์ไม่ใส่รายละเอียดลงไปเยอะ เดี๋ยวจะโดนน้องชายต่อว่าอีก ถึงเขาจะอายุเยอะแล้วก็จริง แต่สำหรับฟินิกซ์เขาขอไม่ต่อปากต่อคำจะดีที่สุด “...” “อย่าเงียบดิ” “เหนื่อย” “งานเยอะ?” “อืม” ฟินิกซ์ไม่อยากพูดถึงเรื่องนั้นแล้ว ลำพังเรื่องงานก็เหนื่อยมากพอแล้ว ยังมีเรื่องพี่ชายเข้ามาอีก “กินอะไรไหม” เมื่อเห็นว่าอีกคนเหนื่อยไมเนอร์จึงถามน้องชายทันที ถ้ายังเขาจะลุกไปทำอาหารมาให้ “อืม” “รอก่อนเดี๋ยวรีบทำมาให้” “อืม” ร่างสูงไมเนอร์รีบเข้าครัวไปจัดการลงมือทำอาหารให้น้องชายทันที

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more