วันนี้เป็นวันหยุดลัลนามั่นใจว่าชยันต์น่าจะอยู่บ้านเขาคงไม่ออกไปไหน เธอจึงนั่งแท็กซี่มาหาเขาที่บ้านเมื่อรถมาจอดเทียบหน้าบ้านหลังใหญ่ ลัลนาก้าวเท้าลงไป ก่อนจะเอื้อมมือไปกดออด บ้านหลังนี้มีพื้นที่กว้างแต่น่าเสียดายที่เพื่อนของเธอ เขมิกาไม่มีวาสนาจะได้อยู่ที่นี่ทั้งที่เธอก็เป็นภรรยาของชยันต์ สักพักก็มีแม่บ้านวิ่งออกมาจากด้านใน แล้วเปิดประตูเอ่ยถามลัลนาว่ามาพบใคร
“ฉันมาขอพบคุณชยันต์เขาอยู่หรือเปล่าคะ”
"รอสักครู่นะคะ แล้วจะให้บอกว่าใครมาขอพบ”
"บอกเขาไปว่าเพื่อนของเขมิกามาขอพบค่ะ" แม่บ้านคนนี้เพิ่งย้ายมาใหม่ จึงไม่รู้จักว่าเขมิกานั้นเป็นใคร เธอจึงเดินเข้าไปในบ้านตรงไปที่ห้องนั่งเล่น โดยมีชยันต์กำลังนั่งจิบกาแฟคุยอยู่กับผู้เป็นมารดา ที่แก่ชราไปตามกาลเวลา แต่คุณหญิงขวัญเรียมยังแข็งแรงดี
"คุณชยันต์คะ มีคนมาขอพบ เธอบอกว่าเป็นเพื่อนกับคุณเขมิกาค่ะ"
เพล้งงง!! แก้วกาแฟในมือของชยันต์ได้ร่วงหล่นลงพื้
