สุดท้ายแล้ววันหยุดที่เฝ้ารอให้มาถึงก็เปล่าประโยชน์ เพราะท้ายที่สุดก็ต้องออกมาเที่ยวเล่นข้างนอกคนเดียวเหมือนทุกที นิวเยียร์ออกมาเที่ยวเล่นคนเดียวตั้งแต่ช่วงสาย นั่งรถไปเมืองข้างๆ เพื่อทำให้ตัวเองหายฟุ้งซ่าน กว่าจะกลับมาที่เมืองเดิมก็เย็นแล้ว ไม่รู้ว่าป่านนี้คนใจร้ายอย่างนิกซ์จะกลับมาบ้านหรือยัง แต่ตอนนี้เธอยังไม่อยากกลับเข้าไป เลยแวะนั่งทานขนมที่คาเฟ่ใกล้ๆ กับเพนต์เฮาส์
Rrrrrr ~
ระหว่างนั่งรอขนมที่สั่งไป สมาร์ตโฟนในมือก็มีสายเรียกเข้าจากทางไกล นิวเยียร์ฉีกยิ้มกว้างทันทีที่เห็นสายโทรเข้ามาจากคนเป็นแม่
“สวัสดีค่ะคุณแม่คนสวย” นิวเยียร์กดรับสายพร้อมกับทักทายเสียงหวานอย่างออดอ้อน
[เสียงอ้อนมาเชียวนะ น้องนิวทำอะไรอยู่ลูก กินข้าวเย็นหรือยังคะ]
“ยังเลยค่ะ ตอนนี้น้องนิวอยู่คาเฟ่ใกล้ๆ กับบ้านพี่นิกซ์ค่ะ มากินขนม” นิวเยียร์ตอบด้วยน้ำเสียงเจื้อยแจ้ว ใบหน้ายิ้มแย้มทุกครั้งที่ได้คุยกับคนเป็นแม่ “แล้
