EP 21
1113 Words
“แก้ตามนี้แล้วก็รีบไปเตรียมทำมื้อเที่ยงนะช่า อ้อ! ถ้าแขกมาพี่ฝากเชิญไปที่ห้องรับรองนะ ช่าต้องเอาน้ำผลไม้ไปเสิร์ฟเองนะ และอย่าใช้ป้าม่อม เดี๋ยวตอนจะเข้าไปกับคุณดนตร์ พี่จะโอนสายไปที่โต๊ะช่าไว้นะ วันนี้เกตุกับตุ่นยุ่งเรื่องรายงานการประเมินความเสี่ยงอยู่”
“ค่ะพี่”
แล้วก็รับกระดาษที่นาถรดีแก้ที่พิมพ์ผิดหรือตกหล่น มาจัดการทันทีเพราะมีเวลาเหลือน้อย เสร็จก็พอดีกับแขกมา เลยพาไปห้องรับรอง กลับออกมาก็เห็นเจ้านายตัวใหญ่ เดินด้วยท่าทีสูงสง่าแถมยังหล่อเหลาจนสาวๆ แผนกอื่นมองไปตามๆ กัน ส่วนตัวเองนั้นไม่มีเวลาได้ทำอะไร เพราะต้องรีบไปยกน้ำมาต้อนรับ
“ช่าจ๊ะ ขอเอสเปรสโซ่ให้คุณโทนี่นะ ของคุณเมแกนขอลาเต้”
แล้วก็ได้งานเพิ่มมาอีก เลยต้องรีบวิ่งเข้าห้องครัวชงกาแฟตามคำสั่ง แต่ก็อยากจะเขกหัวตัวเอง ที่ดันลืมถามว่าแขกจะเอากี่ช็อต เลยใช้วิธีเดาว่าหนึ่งช็อตไว้ก่อน ถ้าอยากได้เข้มก็คงเอามาเติมได้ แต่ปรากฏว่ายกไปแล้วไม่มีใครว่าอะไร เลยรีบออกมาเตรียมทำมื้อเที่ยง กะจะให้ม่อมช่วยหน่อย แต่ก็ถูกรัชตะใช้ให้ไปซื้อของก่อน เลยต้องลุยด้วยตัวเอง
จัดเสร็จก็เที่ยงตรงพอดี นึกขึ้นได้ว่าจะต้องโทรตามร้านเค้ก ปวดท้องเข้าห้องน้ำก็ปวด เลยต้องรีบคว้ามือถือแล้ววิ่งไปโทรในห้องน้ำ ร้านบอกว่ามาถึงด้านล่างของตึกแล้วก็ค่อยโล่งใจ ทำธุระเสร็จก็รีบออกมา ประจวบเหมาะกับประตูห้องรับรองเปิดพอดี ดนตร์กำลังคุยกับแขกขณะเดินมา แล้วแยกกันตรงโต๊ะของนาถรดี
“ช่าเข้าไปเก็บของในห้องให้พี่ที ขอเข้าห้องน้ำก่อน”
“ค่ะ”
ไม่รู้ว่าจะจัดข้าวให้เจ้านายก่อน หรือจะต้องไปเก็บของก่อน หรือจะต้องรอรับเค้กก่อน เมื่อทำอะไรไม่ถูกก็เลยวิ่งเข้าห้องรับรองไป จะได้หมดเรื่อง พอเดินยกถาดออกมา ก็เห็นเจ้านายยืนอยู่หน้ากล่องเค้กแล้ว คนส่งก็ไปเรียบร้อยแล้ว
“ใครเป็นคนสั่งเค้ก?”
บรรยากาศที่เคยเงียบๆ นั้น กลับเหมือนมีพายุก่อตัวขึ้นทันที เมื่อเจ้านายหนุ่มยืนหน้าบึ้งอยู่ พร้อมกับมองมาหาด้วยสายตาเอาเรื่อง นาถรดีก็เดินออกจากห้องน้ำมาพอดี เลยรีบปรี่เข้าไปหากล่องเค้ก ปากก็เอ่ยเสียงนุ่ม พิชชาเองก็รีบเอาถาดเข้าไปเก็บในห้องครัวแล้วออกมา
“มีอะไรคะคุณดนตร์?”
“ชื่อท่านผู้หญิงใช้ตัวดับบลิวไม่ใช่ตัววี ต้องให้ผมย้ำอีกมั้ย เรื่องแค่นี้ทำไมพลาดได้ ไม่รู้หรือไงว่าท่านผู้หญิงซีเรียสเรื่องนี้มากแค่ไหน?”
“เอ่อ! เดี๋ยวนาถจัดการแก้ไขให้ค่ะ”
ถึงไม่รู้ว่าจะแก้ไขยังไง แต่เลขาใหญ่ก็พยายามทำใจดีสู้เสือ แถมยังโทษตัวเองไปด้วย ว่าไม่น่าพลาดขนาดไม่ตรวจให้ละเอียดก่อน
“จะแก้ไขยังไง เค้กนี่ใช่ว่าจะไปหาซื้อที่ไหนได้ง่ายๆ คุณนาถบอกผมเองว่าต้องสั่งทำข้ามวัน แล้วจะเอาที่ไหนไปให้ ผมถามว่าใครสั่ง?”
“เอ่อ! ช่าจ๊ะ เมื่อวานส่งไลน์ไปหาร้านใช้ตัวอะไร ดับบลิวหรือวี? เอามาให้พี่ดูหน่อยซิ”
“ค่ะๆ”
มือถือในกระเป๋ากางเกงรีบเปิดออกทันที ในใจก็กลัวกับอาการโกรธของเจ้านายหนุ่ม ที่กำลังยืนกอดอกมองมาหาด้วยใบหน้าบึ้งตึง ราวกับจะมีใครตายยังไงยังงั้น คนทั้งชั้นก็มองมาหา อายก็อาย
“นี่มันตัววี เมื่อวานพี่เอานามบัตรท่านผู้หญิงให้ช่าดูด้วยนี่นา แล้วทำไมยังส่งให้ร้านผิดอีกล่ะ?”
“เอ่อ! ช่าขอโทษค่ะพี่นาถ ตอนนั้นช่ายุ่งๆ เรื่องทำมินิตอยู่ค่ะ”
“นั่นไม่ใช่คำแก้ตัว ผมจ้างคุณมาทำงาน ก็ต้องทำให้ดีและถูกต้อง อย่ามาอ้างนั่นนี่ ผมไม่ชอบ แล้วทีนี้จะทำยังไง? ไหนคุณตอบผมมาหน่อยซิ ท่านผู้หญิงมีเพื่อนเป็นร้อยๆ ปีหนึ่งๆ เอาเงินเข้าบริษัทเราเป็นร้อยเป็นพันล้าน เค้กวันเกิดเพื่อตอบแทนแค่นี้ยังเขียนชื่อผิด คุณจะให้ผมไปตอบท่านยังไง?”
“ช่าขอโทษค่ะ เดี๋ยวช่าจะให้ร้านทำใหม่ค่ะ”
“จะทำได้ยังไง? ผมจะออกไปข้างนอกแล้ว”
“คุณดนตร์ไปกินข้าวกับแขกเลยค่ะ เดี๋ยวนาถจะเอาเค้กไปส่งให้ก่อนไปโรงพยาบาลก็แล้วกันค่ะ ช่าๆ โทรหาร้านเค้กด่วน ถามว่าแก้ได้หรือเปล่า”
นาถรดีรีบเข้ามาขวางไว้ ด้วยกลัวเจ้านายจะเอ็ดผู้ช่วยใหม่
จนร้องไห้แล้วหนีกลับบ้านก่อน
“ค่ะพี่”
ส่วนคนทำผิดก็มือไม้สั่น เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เห็นเจ้านายดุเสียงดังคับชั้น
“จัดการให้เรียบร้อย จะทำยังไง จะไปเอาที่ไหนมาก็ได้ แต่ผมต้องมีของไปเยี่ยมท่านผู้หญิงก็แล้วกัน”
ดนตร์ส่งเสียงดุให้เลขาใหญ่ แล้วหันไปหาคนที่กำลังโทรไปร้านเค้ก
“ส่วนคุณ! จะทำอะไรผิดก็ทำไป จะชงกาแฟผิดสูตรให้ผมก็ผิดไป จะทำอาหารเค็มหรือจืดให้ผมก็ทำผิดไป แต่คุณจำไว้เลยว่า จะต้องไม่ทำผิดกับลูกค้าของผม โดยเฉพาะลูกค้าที่เอาเงินเข้ามาให้เราปีละเยอะๆ ชนิดที่คุณตายแล้วเกิดใหม่ก็หาได้ไม่”
ใส่เสียงดังลั่นชั้นแล้ว เจ้านายหน้าดุก็เข้าห้องไปด้วยท่าทีขึงขัง ไม่กี่อึดใจก็เดินออกไปหาแขกสองสามีภรรยา ที่ล่วงหน้าลงไปรอในรถแล้ว เพื่อไปยังร้านอาหาร ที่แขกเพิ่งบอกว่าอยากไปกิน ตอนอยู่ในห้องรับรอง ดนตร์ก็เลยตามใจ แม้จะเดาได้ว่าเลขาน่าจะเตรียมมื้อเที่ยงไว้แล้วก็ตาม ในเมื่อถือคติที่ว่า ลูกค้าคือพระราชาเสมอมา
ส่วนพิชชาที่โทรศัพท์อยู่ก็สั่นเป็นเจ้าเข้า น้ำตาก็เอ่อเต็มเบ้าพร้อมจะไหลออกมา เมื่อโทรหาร้านแล้วดันสายไม่ว่างตลอดเลย นาถรดีที่เครียดไม่น้อยก็หันมาหา
“ว่าไงบ้างช่า?”
“ไม่รับสายค่ะพี่นาถ ช่าขอโทษค่ะ ช่าไม่ได้ตั้งใจ”
แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาเป็นทาง เพราะเสียใจกับความรีบของตัวเองจนพลาด แถมไม่รู้จะแก้ไขยังไงด้วย
- Writer
