EP 9
1131 Words
“ค่ะๆ พี่ ใกล้แล้วค่ะ”
คนยังงงกับงานแรกหันไปรับคำหน้าตื่นๆ เพราะยังทำอะไรไม่ถึงไหนเลย และไม่เคยคิดว่าจะต้องมาทำงานแบบนี้ด้วย ผิดจากที่วาดภาพไว้คนละเรื่อง แต่ก็ไม่มีเวลาได้คิดมากไปกว่านี้ นอกจากรีบเอามื้อเช้าที่ซื้อมาจัดใส่จาน จากนั้นก็ลำเลียงใส่ถาดแล้วยกไปทันที
“มาๆ ช่า คุณดนตร์บ่นหิวแล้ว”
นาถรดีออกจากห้องมาพอดี เลยเปิดประตูค้างเอาไว้ให้ แถมทำตาโตเมื่อมองสำรับ พร้อมกับถอนหายใจตาม แล้วพยักหน้าให้ผู้ช่วยใหม่ยกถาดเข้าไปในห้อง ตัวเองก็เดินตามไปเพื่อสอนงาน เพราะเป็นวันแรก
“ช่าเอาไปวางตรงโต๊ะเลยจ้ะ”
คนกำลังจะเดินตรงไปยังโต๊ะหินแกรนิคทำงานของเจ้านายใหม่ ต้องหันไปหาโต๊ะตรงริมหน้าต่างแทน วางถาดได้ก็ยกของออกทันที ทว่าลูกพี่ก็ส่งสัญญาณให้ ว่าจะต้องเอาจานไหนไปวางตรงไหน แก้วกาแฟจะต้องวางตรงไหน แล้วก็กระซิบเบาๆ
“ออกไปเอาน้ำเปล่าไม่เย็น ผลไม้ ทิชชู ช้อนตักซุป ส้อม มีดมาด้วยจ้ะ ถ้าหาไม่เจอถามป้าม่อมนะ”
“ค่ะ”
จากทีแรกคิดว่าตัวเองเตรียมมาครบแล้ว ก็ต้องรีบรับคำหน้าเจื่อน แล้วออกจากห้องตรงไปห้องครัวทันที คว้าขวดน้ำในตู้เย็นมารินใส่แก้ว ผลไม้ก็ไม่รู้อยู่ไหน นึกขึ้นได้ว่านาถรดีเตรียมมา น่าจะอยู่ในกระเป๋าสะพาย ก็รีบวิ่งออกไปดูแบบไม่ได้ขออนุญาต ก็เห็นส้มเขียวหวานสองลูก องุ่นหนึ่งพวงใหญ่ สาลี่สองลูกอยู่ในถุง
เมื่อไม่รู้ว่าจะต้องเอาอันไหนเสิร์ฟก่อน ก็เลยจัดใส่จานทั้งสามอย่าง แล้วก็รีบหาของอื่นใส่ถาด รีบเอาเข้าไปในห้อง พบว่าเจ้านายหน้านิ่ง ย้ายจากโต๊ะทำงานใหญ่โตไปนั่งตรงโต๊ะแกรนิกแล้ว แต่ยังไม่แตะอะไร ถาดที่ถืออยู่ในมือยังไม่ทันจะได้วางด้วยซ้ำ นาถรดีก็รีบหยิบช้อน มีด ส้อมเอาไปวางตรงหน้านิ่งๆ เป็นเรื่องแรก
“ช่าจ้ะ มื้อเช้าเป็นส้มแค่นั้นจ้ะ ปอกเป็นกลีบๆ เอาใยออกให้หมดนะ ใส่ถุงมือตอนปอกด้วย เอาเรียงใส่จานเล็กๆ เอาส้อมจิ้มผลไม้มาด้วยจ้ะ”
“ค่ะ”
ถึงจะรีบออกไปยังไง แต่พิชชาก็เห็นแววตาของเจ้านายที่มองมาหาได้อยู่ดี ว่ากำลังไม่ปลื้ม แถมยังส่ายหน้าน้อยๆ ตามหลังอีกต่างหาก ในใจก็กังวลไปด้วยว่า
“จะถูกไล่ออกตั้งแต่วันแรกแล้วล่ะมั้งกู โทษฐานจัดอาหารไม่โดนใจเจ้านาย ดีนะที่เมื่อคืนอีเจสเลี้ยงหมูย่าง ถ้าเลี้ยงเอง คงเป็นการฉลองที่ถูกไล่ออกนี่ล่ะวะ เฮ้อ!!!”
“เอามาปอกใช่มั้ยคะคุณช่า?” พอเดินมาถึงหน้าห้องครัว ม่อมเพิ่งเสร็จจากล้างห้องน้ำก็ทักทายด้วยใบหน้าตื่น
“ค่ะ แล้วนี่ถุงมืออยู่ไหนคะป้า?”
“มาๆ ค่ะ ป้าจะหาให้ คุณช่าเอาส้มไปล้างให้สะอาดก่อนนะคะ เอากระดาษทิชชูอันนั้นซับน้ำออกให้แห้งก่อนปอกด้วยค่ะ”
ม่อมชี้มือไปยังกระดาษอเนกประสงค์สำหรับงานครัว
“ต้องล้างด้วยเหรอคะป้า? ในเมื่อไม่ได้กินเปลือกนี่คะ”
เพราะงงไม่น้อย
“ล้างสิคะ ท่านบอกว่าตรงเปลือกส้มนี่มีแว็กขัดมันอยู่ค่ะ ต้องล้างให้สะอาดก่อนค่อยปอก นี่ถุงมือค่ะ ปอกใส่จานนี่ก่อนค่ะ เดี๋ยวป้าหยิบจานผลไม้กับส้อมให้”
“ขอบคุณค่ะป้า แม่เจ้า! จะบ้าตาย! ทำไมเยอะอย่างนี้?”
ความลืมตัวทำให้บ่นน้อยๆ ออกไป แต่ก็คิดขึ้นได้ว่าไม่ควร เลยรีบหยุดปากไว้
“เยอะที่ไหนคะ? นี่ยังน้อยค่ะ อยู่ๆ ไปคุณช่าจะเห็นอะไรดีๆ กว่านี้อีกเพียบค่ะ”
ทว่าม่อมก็ได้ยิน และเข้าใจคนมาใหม่ดี
“ยังมีอีกเหรอคะป้า?”
“แต่ถ้าทำถูกต้องตามคู่มือก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ คุณช่าเพิ่งมาใหม่ ต้องดูให้ละเอียดค่ะ สู้ๆ นะคะ”
ม่อมเหมือนไม่อยากขู่ให้คนมาใหม่ถอดใจ ก็เลยเลี่ยงไปเปิดตู้เย็น พอเห็นขวดน้ำที่พร่องไปก็ตกใจหันไปถามทันที
“เมื่อกี้คุณช่าเอาน้ำจากไหนไปให้ท่านคะ ในนี้หรือเปล่าคะ?”
“ใช่ค่ะ”
“งั้นเอาน้ำแร่ในตู้นี้ไปขวดหนึ่งกับแก้วนะคะ อันนี้น้ำท่านนะคะ ต้องน้ำแร่และยี่ห้อนี้เท่านั้น คุณช่าอย่าเผลอเอาไปกินนะคะ หรือถ้าเผลอก็ต้องไม่ลืมสั่งซื้อมาคืนค่ะ”
“ตายแล้ว เมื่อกี้ช่าเพิ่ง...”
“เอาจากตู้เย็นใช่มั้ยล่ะคะ?”
“ค่ะ”
“ป้าเห็นแล้วล่ะค่ะ ถึงได้รีบบอกให้เอาไปเปลี่ยนไงคะ วันสองวันแรกท่านคงไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ แต่ถ้าอยู่หลายวันแล้วยังผิดอีก เตรียมตัวเลยค่ะ”
“จะไล่ออกเหรอคะ?”
“อันนี้ป้าก็ไม่รู้ค่ะ บอกยาก คุณแนนว่าแน่ๆ แต่ก็ยังไม่วายถูกไล่ออก เพราะงั้นเดาใจท่านไม่ได้ค่ะ คุณช่ารีบเอาไปเลยค่ะ”
“ค่ะ”
ถึงจะอยากรู้ว่าทำไมคนเก่าถึงถูกไล่ออกสักแค่ไหน แต่ก็ไม่มีเวลา เลยรีบยกถาดผลไม้ที่ปอกเปลือกเลาะไยออกจัดเรียงใส่จานสวยงาม กับน้ำแร่เข้าไปในห้องใหม่ นาถรดีก็กำลังจะออกมา
“คุณช่วยเอากาแฟแก้วนี้ออกไป แล้วชงแบบร้อนๆ มาให้ผมใหม่ที”
ขณะยกของออกจากถาดไปวางไว้บนโต๊ะอยู่นั้น คนไม่พูดไม่จามาตั้งแต่เข้าออฟฟิศ ก็เอ่ยเสียงเย็นชามาหา สีหน้านั้นก็บอกว่าเบื่อไม่น้อย ความตกใจทำให้พิชชารีบถามออกไปด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล เพราะกว่าจะได้กาแฟแก้วนี้มา หมุนอยู่หลายรอบ
“ทำไมคะ?”
“มันเย็นไป ผมอยากได้กาแฟร้อน”
“เอาไว้นานมันก็เย็นสิคะ ตอนยกมาให้ยังร้อนอยู่เลยนะคะ”
“มันเย็นตั้งแต่ยังมาไม่ถึงผมด้วยซ้ำ และจำไว้ด้วยว่า ผมไม่ชอบให้ใครเถียง บอกว่าเอามาใหม่ก็ต้องตามนั้น เกตมั้ย?”
“ช่า! ยกแก้วมาเลยจ้ะ จะได้รีบไปชงใหม่”
กำลังจะอ้าปากเถียงต่ออยู่แล้ว เพราะมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้ยกกาแฟเย็นมาให้แน่ๆ แต่ลูกพี่ที่เดินมาจากประตูก็รีบส่งสัญญาณว่าให้หยุด เลยจำต้องยอมทำตาม
- Writer
