“อืม...ประมาณนั้นเลยว่ะ มันเหมือนกับมีพลังงานบางอย่างดูดฉันเข้าไปในนัยน์ตาคู่นั้น หลงวนเวียนอยู่ในห้วงฝันที่มันหอมหวานสุดจะพรรณนา” แฟรงก์เอ่ยขึ้นน้ำเสียงละเมอเพ้อพกเขายังไม่หลุดออกมาจากภวังค์หวาน
“เอ่อ...ไอ้แฟรงก์” จาคอบตะโกนเรียกเพื่อนเสียงดัง เขากำลังสับสนกับความรู้สึกของมัน อะไรจะง่ายดายเหมือนจุดไฟแช็ก ที่กดปุบติดปับ
“อะไรวะจาคอบ แกเรียกฉันทำไม ฉันกำลังฝันหวาน” แฟรงก์ตอบเพื่อนเสียงขุ่นๆ เขาคิดคำนึงถึงรอยยิ้มสดใสของรานี ที่หวานฉ่ำสะท้านทรวง
“เขาสนใจแกหรือเปล่าไอ้ห่า หน้าตาอย่างกับโจร หนวดเคราก็ไม่โกนปล่อยรกหน้ารกตา แล้วดูแกแต่งตัวสิ สาวๆ ที่ไหนจะชายตาแล ใส่ไปได้ไอ้กางเกงเน่าๆ ไม่ซักมาสามปีกับรองเท้าหนอนขึ้นเพราะตั้งแต่ซื้อมาไม่เคยซัก แล้วไอ้รอยสักตามตัวแกนี่อีก ใคร? จะเชื่อว่าแกเป็นคนดีว่ะ พิคเจอร์อย่างกับโจร ฉันเป็นรานีฉันก็ไม่มอง” จาคอบส่ายศีรษะเขาสำรวจรูปลักษณ์ของเพื่อนตั้งแต่หัวจร
