“ไอ้แฟรงก์!”
“เออ ฉันเอง ไปๆ นุ่งผ้าเสียไป ฉันไม่อยากจะมองเดี๋ยวตาฉันจะเป็นกุ้งยิง”
“ไอ้ห่าแฟรงก์ มาไม่บอกไม่กล่าว เคาะประตูไม่เป็นหรือไงว่ะ” จาคอบวางปืนลงบนโต๊ะ เขาเดินไปคว้ากางเกงมาสวมทับร่างกาย ปรายตามองบนเตียงเมื่อเห็นพิชชาวีร์ถูกห่อคลุมเรียบร้อยดีจึงถอนลมหายใจด้วยความโล่งอก
“ฉันเคาะประตูจนมือจะหัก แกไม่ได้ยินหรือไง ไอ้หูไวตาไวหายไปไหนหมดแล้วว่ะ เสียชื่อ CIA นัมเบอร์วันหมดว่ะ”
“เอ่อ...โทษที ไปคุยกันข้างนอกเหอะ ขอเวลาเป็นส่วนตัวแป๊บ” จาคอบยกมือขึ้นเกาท้ายทอย เขากำลังอยู่ในช่วงเข้าด้ายเข้าเข็มหูอื้อไม่ได้ยินเสียงอะไรนอกจากเสียงครางของตัวเองและเสียงหวานฉ่ำของพิชชาวีร์
“ฉันรู้แกทำอะไรอยู่จาคอบ แหกปากอย่างกับควายถูกเชือด แม่สาวนั้นทำเอาแกลืมตัวได้ขนาดนั้นเลยหรือวะ ขอฉันลองมั่งได้ไหมล่ะ” แฟรงก์เอ่ยเสียงแหบปร่า เขารู้สึกกระสันอยากลองของยอดเยี่ยมและจาคอบไม่เคยหวงของมันแบ่งปันเพื่อนๆ เสมอม
