พิชชาวีร์มองตามร่างสูงใหญ่ของจาคอบ เขาปล่อยมือและถอยหลังเดินจ้ำอ้าวจากไปจนเธอรู้สึกถึงความอ้างว้าง หญิงสาวถอยหลังไปทรุดนั่งที่เก้าอี้เมื่อเรียวขาอ่อนแรงและรู้สึกหนาวเหน็บจับขั้วหัวใจ เพียงแค่แขนเข้มแข็งคู่นั้นห่างหายไป ไออุ่นที่เคยโอบล้อมและเพิ่มความเข้มแข็งให้กับเธอ เพราะหากไม่มีจาคอบเธอก็ยังรู้สึกเศร้าเสียใจจากการแต่งงานของภรพและแพรวตา จนมาวุ่นวายกับชายหนุ่มความรู้สึกเจ็บเจียนตายจึงค่อยๆ จางหายไป แต่ตอนนี้พิชชาวีร์รู้สึกว่าความเจ็บปวดแบบนั้นกำลังย้อนกลับมาหาเธออีกครั้ง และครั้งนี้ดูเหมือนว่ามันจะเจ็บปวดยิ่งกว่าครั้งแรก เมื่อเธอเริ่มผูกพันกับจาคอบจนอยากที่จะถอนตัว ถอนหัวใจ เริ่มแรกคือความสัมพันธ์ทางกายและตามต่อด้วยความห่วงหาทางใจ เธอไม่รู้ว่ามันเริ่มต้นขึ้นตอนไหน รู้แค่ว่าตอนนี้ความรู้สึกนั้นเกิดขึ้นกลางใจเธอแล้วจริงๆ
น้ำอุ่นซ่านไหลออกมาจากดวงตาที่ปิดสนิท เธอพริ้มเปลือกตาหลับและปล่อยให้น
